KONCERT SPECJALNY

Roksana WARDENGA – absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie śpiewu Jana Ballarina. Swoje umiejętności doskonaliła na kursach mistrzowskich i warsztatach wokalnych m.in. pod kierunkiem Stefanii Toczyskiej, Iwony Hossy, Olgi Pasiecznik, Wiesława Ochmana, Ryszarda Karczykowskiego.
Finalistka wielu konkursów krajowych i międzynarodowych, m.in. XXII Międzynarodowego Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. M. Schneidera-Trnavskiego w Trnawie (2017), I Ogólnopolskiego Konkursu Wokalnego im. B. Paprockiego w Bydgoszczy (Nagroda Dyrektora Opery Bałtyckiej Joségo Marii Florência, 2019). Laureatka I nagrody na XV Międzynarodowym Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. I. Godina Iuventus Canti (Vráble 2013), I nagrody na VI Ogólnopolskim Konkursie im. K. Kurpińskiego weWłoszakowicach (2014), II nagrody na III Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. A. Hiolskiego w Kudowie-Zdroju (2014), II nagrody na IV Międzynarodowym Konkursie im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju (2016), I nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym „Bella Voce” w Busku Zdrój (2018), pierwszego wyróżnienia na VI Konkursie Wokalnym im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy (2018), I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Solowej Wokalistyki Sakralnej w Katowicach (2019).
Bierze czynny udział w koncertach, recitalach, festiwalach oraz przedstawieniach operowych. Występowała m.in. na festiwalach: Witolda Lutosławskiego „Łańcuch X” w Warszawie, Adama Didura w Sanoku, Chopina w Gaming (Austria), Viva il Canto w Cieszynie, Muzyki Polskiej w Krakowie, Dniach Muzyki Karola Szymanowskiego w Zakopanem i wielu innych.
Współpracowała z Operą Śląską, kreując m.in. role: Orfeusza w Orfeuszu i Eurydyce Ch.W. Glucka, Mercedes w Carmen G. Bizeta, Suzuki w Madama Butterfly G. Pucciniego, Curry i Preziosilli w Mocy przeznaczenia G. Verdiego, Czipry w operetce Baron cygański J. Straussa. Koncertuje również z repertuarem oratoryjno-kantatowym.
Współpracowała z Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestrą Opery i Filharmonii Podlaskiej, Orkiestrą Miasta Tychy AUKSO, Filharmonią Śląską, Podkarpacką, Wałbrzyską, Zabrzańską, Filharmonią im. L. Janáčka w Ostrawie, Orkiestrą Opera Nova w Bydgoszczy. Dokonuje nagrań dla Polskiego Radia Katowice oraz Studio Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego w Warszawie. Występowała pod batutą Bassema Akiki, Mirosława Jacka Błaszczyka, Francesco Bottigliero, Massimiliano Caldiego, Sławomira Chrzanowskiego, Jerzego Dybała, Krzysztofa Dziewięckiego, Heiko Mathiasa Förstera, Jana Wincentego Hawela, Roberta Kabary, Michała Klauzy, Jerzego Kłoska, Jakuba Kontza, Marka Mosia, Sebastiana Perłowskiego, Riccarda M Sahiti, Tadeusza Serafina, Piotra Sułkowskiego, Macieja Tworka.

Viktor YANKOVSKYI – edukację muzyczną rozpoczął w Kolegium Muzycznym w Drohobyczu w klasie gitary (2010–2014) i śpiewu solowego (2011–2014), kontynuował kształcenie wokalne w Akademii Muzycznej we Lwowie (2016–2018), gdzie uzyskał tytuł licencjata. Swoje umiejętności doskonalił pod kierunkiem Kornela Siatetsky’ego. Aktualnie jest studentem ostatniego roku Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie śpiewu solowego Ewy Biegas.
Viktor Yankovskyi prowadzi ożywioną działalność artystyczną. Jako solista koncertował między innymi z Orkiestrą Opery Śląskiej, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Lwowskiej, Narodową Prezydencką Orkiestrą Ukrainy, Orchestre de chambre Nouvelle Europe, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Kaliskiej, Zabrzańskiej, Orkiestrą Chmielnickiej, Śląskiej. Współpracował z wieloma dyrygentami w Polsce i za granicą, takimi jak m.in. Herman Breuer, Franck Chastrusse Colombier, Sebastian Perłowski, Jerzy Kosek, Tadeusz Kozłowski, Nicolas Krauze, Taras Martyniuk, Volodimir Syvohip, Vasyl Vasylenko. W 2017 odbył trasę koncertową we Włoszech, występując w Mediolanie, Wenecji i Bresci. W tym samym roku dał liczne koncerty z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Lwowskiej oraz koncerty kameralne przy Operze Lwowskiej. W 2019 roku uczestniczył w cyklu koncertów operowych z towarzyszeniem Orchestre de chambre Nouvelle Europe pod dyrekcją Nicolasa Krauze w Paryżu i wystąpił jako solista z Orkiestrą Filharmonii Lwowskiej podczas Festiwalu im. Księcia Władysława Lubomirskiego (Stabat Mater K. Szymanowskiego i Modlitwa za Polskę Z. Stojowskiego).
Od 2019 Viktor Yankovskyi jest solistą Opery Lwowskiej, gdzie zadebiutował w tytułowej roli w spektaklu Don Giovanni W.A. Mozarta. W 2019 debiutował na deskach Opery Śląskiej w Bytomiu, kreując partię Stanisława w operze Moniuszki Verbum nobile w reżyserii Henryka Konwińskiego.

ZESPÓŁ PIEŚNI I TAŃCA UNIWERYSTETU JAGIELLOŃSKIEGO „SŁOWIANKI” powstał w 1959 roku przy Katedrze Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Początek dała Zespołowi grupa kilkunastu studentek Wydziału Filologicznego, zorganizowana przez pracownika naukowego, slawistę – Zdzisława Wagnera, zafascynowanego folklorem Słowian południowych. Grupa ta wystąpiła po raz pierwszy w dniu 1 grudnia 1959 roku w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki w Krakowie. W pierwszym okresie działalności Słowianki były praktycznie zespołem wokalno-muzycznym, prezentującym folklor południowosłowiański, występującym pod nazwą Zespół Pieśni Słowiańskiej UJ. Od 1965 roku, po zorganizowaniu grupy baletowej, występowały jako Słowiański Zespół Pieśni i Tańca UJ. Od roku 1975 Zespół funkcjonuje pod nazwą Zespół Pieśni i Tańca Uniwersytetu Jagiellońskiego „Słowianki”.

SEBASTIAN PERŁOWSKI W ROZMOWIE Z MAŁGORZATĄ JANICKĄ-SŁYSZ

Małgorzata Janicka-Słysz (MJS): Symfonia Niepodległości…Tytuł brzmi dumnie. Mam przed sobą Poloneza – jej część centralną. Skojarzenia są jednoznaczne: utwór od środka promieniuje polskością?

Sebastian Perłowski (SP): Tytuł i charakter utworu narzuciło święto niepodległości. A Symfonię oparłem na hymnach. Materiał tematyczny tworzą w niej: Bogurodzica, Gaude Mater Polonia, a nawet Rota Feliksa Nowowiejskiego. Początek utworu to bitonalny marsz w stylu Mahlera – ze wspomnianą Rotą jako pierwszym tematem. Kanwą dla tematu drugiego jest Gaude Mater Polonia. Część pierwsza ma więc tradycyjną formę, z dwoma przetwarzanymi tematami.

MJS: Symfonia otrzymała architektonikę pięcioczęściową, z polonezowym sercem. Powstałą według ściśle przemyślanego zamysłu dramaturgicznego.

SP: Część drugą napisałem dla Małgorzaty Walewskiej. Do poruszającej Elegii o chłopcu polskim Krzystofa Kamila Baczyńskiego. Małgosia tak ciepło mi się kojarzy i ma wspaniały, piękny głos! Poprosiłem, żeby zaśpiewała tę część bardziej operowo.

MJS: Baczyński lirykę zamienił na broń. Takie było pokolenie Kolumbów. Ta wstrząsająca pieśń przeistacza się we wspomnianego poloneza.

SP: Zastanawiałem się, dlaczego mam posłużyć się standardowym „niemieckim” scherzem? Postanowiłem umieścić w cyklu symfonii polski taniec narodowy. Z kolei czwarta część służy podprowadzeniu do finału. Sięgnąłem w niej po tekst Bagnet na broń Władysława Broniewskiego. Ten słynny wiersz, choć wydany dopiero w roku 1941, zrodził się już w roku 1939, stają protoplastą wydarzeń drugiej wojny światowej. Poeta miał przeczucie, że będzie źle.

MJS: …po-Norwidowska czarna nić…

SP: W Symfonii to pieśń barytonowa z chórem, napisana specjalnie dla Andrzeja Dobbera. A finał kompozycji ma charakter konkludujący. Zaczyna się motywem fatum.

MJS: Podszycie Czajkowskim? A zatem: typ Beethovenowskiej symfonii finałowej.

SP: Nie mam prawa porównywać się z wielkimi poprzednikami. Ale, rzeczywiście ten wzór konstrukcyjny zaczerpnąłem od twórcy Dziewiątej. Finał zaczyna się od wspomnianego fatumicznego motywu, a potem następuje melorecytacja na tekście fragmentu epilogu z Pana Tadeusza. Narrację prowadzą głosy męskie, wzorem chóru z dramatu starogreckiego. Powraca też reminiscencja z Baczyńskiego: „oddzielili cię, syneczku”, z konkluzją „i wyszedłeś, jasny synku…”. Motyw Matki Polski idealnie pasował do Gaude Mater Polonia. Chór wypowiada się w poetyce Igora Strawińskiego – na stałej nucie chorałowej. Wzorem Legendy Bałtyku Nowowiejskiego rytmizuje tekst słowny. Brzmi trochę jak Ojcze Nasz…

MJS: Język muzyczny Symfonii niepodległości odsłania porządek dźwiękowy w rodzaju nowej tonalności.

SP: Cały czas staram się rozwijać słuch harmoniczny i operowanie wielodźwiękami. Bazą jest dla mnie harmonia jazzowa – zaawansowana, nawarstwienie się i nakładanie się na siebie różnych akordów. Nie ukrywam mojej fascynacji wczesnym Arnoldem Schönbergiem, jego cyklem Gurrelieder czy ideą „melodii barw”.

MJS: A jakie „głosy z przeszłości” można usłyszeć w Symfonii niepodległości?

SP: Najbliższa jest mi estetyka Gustava Mahlera – sposób prowadzenia narracji muzycznej, znany chociażby z Mahlerowskich symfonii Pierwszej czy Drugiej. Jestem też zakochany w Bachu.

MJS: Bachowska muzyka to wspaniała lekcja kultury tematu i uczonej sztuki polifonii.

SP: Bez tematu, w moim odczuciu, nie ma muzyki. Ta, w rozwoju dziejów, stawała się a-melodyczna. A mnie najbliższa jest właśnie melodia, choćby daleka od tradycyjnej. Mamy w Polsce bazę melodyczną, której nie wykorzystujemy. A przecież nasza Bogurodzica może być wspaniałym źródłem pomysłów. Taką inspiracją była dla Henryka Mikołaja Góreckiego. Można ją spożytkować w taki sposób, żeby nabrała nowego blasku i żeby przykuć słuchaczy.

MJS: Czytelnymi emocjami?

SP: Muzyka to przekaz emocji – od ciemnych ku jasnym. Ja piszę wolno, sączę, cyzeluję. Finał utworu jest hymniczny, podszyty Mazurkiem Dąbrowskiego.

MJS: Symfonia jako budowanie w dźwiękach niepodległości.

Kraków, lipiec 2018