Jesteś laureatką pierwszego miejsca na III Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym im. Krzysztofa Pendereckiego. Jakie znaczenie miało dla Ciebie to zwycięstwo?

To był mój pierwszy tak poważny konkurs i stał się momentem przełomowym w mojej karierze. Udział w nim wymagał ode mnie wiele pracy, gdyż program był bardzo wymagający, obejmujący muzykę z różnych epok – od baroku po współczesność. Musiałam wykonać 3 kompozycje patrona konkursu, łącznie z jego Koncertem na altówkę w wersji na wiolonczelę, a wcześniej nie miałam okazji wykonywać żadnego współczesnego koncertu. Dzięki wygranej w tym konkursie zostałam zauważona, otworzyło się przede mną wiele możliwości. Między innymi miałam już okazję zagrać kilka koncertów w różnych miastach Polski. Byłam w Olsztynie, Kaliszu, Lusławicach i Puławach. Lubię tu przyjeżdżać, bo zarówno muzycy, z którymi występuję, jak i słuchacze są zawsze bardzo otwarci. Zawsze cenię sobie kontakt z publicznością. To niezwykle miłe, gdy różne osoby, także i młodzi wiolonczeliści, przychodzą pogratulować, porozmawiać.

Dużo koncertujesz też w Niemczech, gdzie aktualnie mieszkasz. Co ściągnęło Cię z Twojej ojczystej Korei do Europy?

Mój ojciec jest historykiem specjalizującym się w XX-wiecznej historii Europy i spędził tutaj sporo czasu. Urodziłam się w Niemczech i dopiero kiedy miałam 4 lata wróciliśmy do Korei. W wieku 13 lat zdecydowałam się na wyjazd do szkoły w Anglii. Uznałam, że aby dobrze zrozumieć muzykę klasyczną, która tak mnie fascynowała, muszę poznać bliżej kulturę europejską. W Korei nie miałam nawet wielu możliwości, by brać udział w koncertach. Było mi oczywiście ciężko samej tak daleko od domu, ale to nowe życie bardzo mnie pochłaniało. 3 lata później przeniosłam się do Niemiec, gdzie skończyłam studia na Akademii Muzycznej w Kronberg, z którą jestem związana do dzisiaj.

Skąd w ogóle wzięła się u Ciebie fascynacja europejską muzyką klasyczną, skoro, jak sama zauważyłaś, w koreańskim życiu kulturalnym wcale nie jest ona szeroko obecna?

To zasługa mojej mamy, która grała amatorsko na wiolonczeli. Zakochałam się w tym instrumencie i też chciałam się uczyć. Właściwie na początku byłyśmy z mamą koleżankami z klasy, chodziłyśmy razem na lekcje. W domu mieliśmy dużo płyt z muzyką klasyczną, których namiętnie słuchałam. Do moich ulubionych nagrań należały Wariacje rokoko Czajkowskiego oraz Karnawał zwierząt i I Koncert wiolonczelowy Saint-Säensa. Często słuchałam ich na dobranoc i do dzisiaj są dla mnie jak wspomnienia z dzieciństwa.

Po latach wracasz więc do jednego ze swoich ulubionych utworów jako dojrzała artystka. Co dzisiaj urzeka Cię w koncercie Saint-Säensa?

Utwór ten znajduje się w moim repertuarze od bardzo dawna, bo grałam go, kiedy miałam 9 lat. Po raz pierwszy jednak będę miała okazję wykonać go z orkiestrą i strasznie się z tego cieszę. Uwielbiam to, że mogę w nim pokazać różne oblicza wiolonczeli – z jednej strony bardzo dramatyczne, z drugiej urzekająco liryczne. To fantastyczny utwór, pełen różnych brzmień i barw, bardzo symfoniczny i niezwykle efektowny.

Rozmawiała Barbara Kalicińska

Tworzenie stron - Fabryka Stron Internetowych Sp. z o.o. CMS - FSite