KONCERT SYMFONICZNY ONLINE

Niccolò Piccinni (1728–1800), przedstawiciel późnej szkoły neapolitańskiej, cieszył się za życia sławą jednego z najwybitniejszych włoskich kompozytorów operowych (jego dzieła wystawiano także w Polsce). W 1776 roku przyjechał do Paryża na zaproszenie francuskiego dworu. Znalazł się tam, wbrew swojej woli, w centrum sporu zwolenników i przeciwników opery włoskiej, przeciwstawiany Ch.W. Gluckowi (słynna wojna piccinnistów z gluckistami), a po wyjeździe Glucka do Wiednia – Sacchiniemu. Mimo że był mistrzem opery komicznej, jego opery seria również mają wysoką rangę artystyczną, tak jak Catone in Utica do tekstu Pietra Metastasia, z lekką sinfonią o typowej trzyczęściowej budowie. Skomponowana w Neapolu, miała prapremierę w Mannheimie w 1770 roku. Jako ciekawostkę można podać, że troje spośród wykonawców biorących udział w tym przedstawieniu – Anton Raaff, Dorothea Wendling i Elisabeth Wendling– wystąpiło później w prapremierze Idomenea Wolfganga Amadeusa Mozarta.

Giovanni Paisiello (1740–1816), także reprezentant operowej szkoły neapolitańskiej, pracował na dworach największych władców – był nadwornym kapelmistrzem Katarzyny II w Petersburgu, króla neapolitańskiego Ferdynanda IV i cesarza Napoleona, dyrektorem muzyki na dworze Józefa Bonapartego za czasów jego panowania w Neapolu oraz jego następcy – Joachima Murata. W 1784 gościł w Warszawie, gdzie na Zamku Królewskim przedstawił swoje oratorium La passione di Gesú Cristo. Paisiello stworzył ponad 100 oper, zarówno poważnych, które cenił wyżej, jak i komicznych, dzięki którym paradoksalnie zyskał sławę. Commedia per musica Nina, z pogodną, trzyczęściową uwerturą, należy do najbardziej znanych dzieł kompozytora. Wystawiona 1789 roku w Casercie k. Neapolu, potem w Neapolu, przyjęta z entuzjazmem, przez lata cieszyła się powodzeniem, m.in. dzięki pięknu melodyki, pomysłowym efektom komicznym i ujmującym fragmentom lirycznym. Stworzona na wzór francuskiej opéra-comique sentymentalna komedia muzyczna gościła na włoskich scenach do połowy XIX wieku.

Uwertura w formie sonatowej,allegro spiritoso, otwiera tragedię liryczną Oedipe à Colone – ostatnią i najwybitniejszą operę Antonia Sacchiniego (1730–1786). Sacchini, jeden z głównych twórców XVIII-wiecznej opera seria, urodzony we Florencji, również związany był z Neapolem, gdzie się kształcił się i komponował dla teatru; pisał też dla scen weneckich i rzymskich. W roku 1772 zamieszkał w Londynie, skąd z powodu długów musiał uciekać do Paryża. Zyskał protekcję królowej Marii Antoniny i w 1785 roku skomponował operę Edyp w Kolonie, opartą na tragedii Sofoklesa. Pierwszy raz dzieło zaprezentowano w Wersalu w 1786 roku,w obecności Ludwika XVI i Marii Antoniny. Królowa obiecała Sacchiniemu, że Edyp będzie pierwszym dziełem wystawionym w dworskim teatrze w Fontainebleau, lecz po aferze z diamentowym naszyjnikiem nie zdołała dotrzymać zobowiązania. To niepowodzenie załamało chorego już twórcę, który niebawem zmarł. Od prapremiery w Paryżu w roku1787 Edyp w Kolonie przez wiele lat święcił triumfy na scenie Opery, do 1844 roku miał blisko 600 przedstawień, więcej niż jakiekolwiek inny utwór. Później publiczność straciła zainteresowanie dziełem. Tragedia Sacchiniego wyróżnia się zarówno silnym dramatyzmem, jak i poruszającym liryzmem, zręczną orkiestracją, dzięki którym zachwyciła Hectora Berlioza, który uważał ją za dzieło natchnione.

Niccolò Paganini (1782–1840), dzięki m.in. swoim niezwyczajnym predyspozycjom fizycznym, stworzył niepowtarzalną technikę gry na skrzypcach, wykorzystywał nowatorskie środki, które starał się utrzymać w tajemnicy, nie zgadzając się na publikację większości kompozycji. Pisał dla siebie. I Koncert skrzypcowy stworzył prawdopodobnie w latach 1817–1818. Składa się on z trzech części: Allegro maestoso – Tempo giusto, Adagio espressivo, Rondo: Allegro spirituoso. Paganini zaplanował dla utworu tonację Es-dur, w niej utrzymana jest partia orkiestry, natomiast partię solową zapisał w D-dur, polecając przestrojenie skrzypiec o pół tonu wyżej, dzięki czemu mógł zastosować efekty niemożliwe do uzyskania w Es-dur. Obecnie koncert wykonuje się w tonacji D-dur. W tym wirtuozowskim dziele solista, mierząc się z karkołomnymi trudnościami, musi wykazać się najwyższą biegłością techniczną, ale także umiejętnością prowadzenia melodii w stylu włoskiego bel canto.

Ottorino Respighi (1879–1936) chętnie sięgał po inspiracje z muzyki dawnej, szczególnie XVII i XVIII wieku. W 1918 roku napisał dla Leonida Miasina balet La Boutique fantasque, oparty na tematach z utworów fortepianowych Gioachina Rossiniego ze zbioru Péchés de vieillesse. Prapremiera baletu miała miejsce w Londynie w 1919 roku w wykonaniu Ballets Russes Diagilewa. Być może wielki sukces tego przedstawienia zachęcił Respighiego w 1925 roku do ponownego sięgnięcia po zbiór Péchés de vieillesse. W suicie orkiestrowej Rossiniana zaaranżował z niego cztery utwory: Capri e Taormina (Barcarola i Siciliana), Lamento, Intermezzo, Tarantella puro sangue (con passaggio de la processione). Barwna partytura wyróżnia się znakomitą orkiestracją, zmiennością nastrojów, bogactwem ekspresji.
 

Wojciech SEMERAU-SIEMIANOWSKI – urodził się w rodzinie muzyków. Studia muzyczne odbywał w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie fortepianu Ewy Pobłockiej oraz w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie dyrygentury Tomasza Bugaja. W 2008 roku zadebiutował w Filharmonii Narodowej w Warszawie, prowadząc swój koncert dyplomowy.
Wojciech Semerau-Siemianowski już podczas studiów związał się z Teatrem Wielkim–Operą Narodową, w której pełnił obowiązki asystenta dyrygenta i dyrygenta. Miał wówczas możliwość współpracy z uznanymi dyrygentami, takimi jak Tomasz Bugaj, Walerij Giergijew, Tomas Hanus, Gabriel Chmura, oraz reżyserami: Mariuszem Trelińskim, Davidem Aldenem, Harrym Kupferem.
Przełomowy moment w karierze młodego dyrygenta stanowiło poprowadzenie przedstawienia Turandot G. Pucciniego w trybie nagłego zastępstwa. W latach 2011–2012 Wojciech Semerau-Siemianowski pełnił obowiązki dyrektora artystycznego Opery Szczecińskiej, stając się najmłodszym szefem teatru operowego w Polsce.Efektem jego pracy na tym stanowisku były liczne sukcesy nowych przedstawień, znakomite recenzje i uznanie środowiska melomanów, m.in. w postaci nagrody Bursztynowego Pierścienia za najlepsze przedstawienie 2012 roku.
Wojciech Semerau-Siemianowski współpracuje z wieloma filharmoniami i operami w kraju, nie wyłączając tak znakomitych zespołów jak Narodowa Orkiestra Polskiego Radia w Katowicach, Opera Śląska czy Warszawska Opera Kameralna, z którą w 2017 roku miał zaszczyt wystąpić na uroczystym koncercie pod patronatem Prezydenta Andrzeja Dudy, poświęconym ofiarom stanu wojennego.
Od sezonu 2020/2021 Wojciech Semerau związany jest jako dyrygent gościnny z Operą i Filharmonia Podlaską.

Mariusz PATYRA naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku 7 lat. Umiejętności w zakresie gry na skrzypcach zdobywał pod okiem Zbigniewa Ciuciasa, Antoniego Hoffmanna w Olsztynie, Agnieszki Cypryk-Chmielewskiej, Janusza Kucharskiego (Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie),Krzysztofa Węgrzyna w Hanowerze (Hochschule für Musik und Theater) i Salvatore Accarda w Cremonie (Accademia Walter Stauffer). Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Bydgoszczy w klasie Bolesława Siarkiewicza. Obecnie prowadzi klasę skrzypiec w tej uczelni.
Pierwszy Polak, który wygrał słynny konkurs Premio Paganini (Genua 2001) i zdobył specjalną nagrodę za najlepsze wykonanie kaprysów NiccoloPaganiniego. Dzięki wygranej w konkursie, Patyra miał zaszczyt grać na  skrzypcach Paganiniego, skonstruowanych przez Guarneriego del Gesù (1742),oraz otrzymał kopię skrzypiec „Il Cannone” (Armata), które należały do wielkiego wirtuoza.
Mariusz Patyra jest także laureatem Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego Józsefa Joachima w Hanowerze (1997) i finalistą Międzynarodowego Konkursu im. Stradivariusa w Cremonie (1988). Zdobył również IV nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Carla Nielsena w Odense, a także nagrodę specjalną Odense Sinfonie Orchester (2000).W 2006 rokuzostał zwycięzcą konkursu na stypendium Japońskiej Fundacji Muzycznej J.E.S.C. oraz laureatem nagrody Premio Pressenda 2006.
Patyra występował w wielu krajach Europy, a także w Japonii, Stanach Zjednoczonych i w Meksyku. Koncertowałm.in. z Tokyo Royal Chamber Orchestra, Orchestra Fondazione Arturo Toscanini, Orchestra di Roma, Orchestra Filarmonica Marchigiana, Polską Orkiestrą Radiową, NOSPR, orkiestrami AUKSO, Amadeus, Leopoldinum, Sinfonia Varsovia, Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie.
Artysta nagrywał dla polskiego, niemieckiego (NDR, WDR) i włoskiego radia (RAI TRE). Wśród nagrań dokonanych przez Mariusza Patyrę znajdują się utwory takich kompozytorów jak: Antonio Vivaldi, Nicolo Paganini, Camille Saint-Saens, Jules Massenet czy Henryk Wieniawski.
Mariusz Patyra jest posiadaczem kopii skrzypiec „Il Cannone” (Armata), zbudowanej przez Johna B. Erwina z Dallasorazkopii modelu Guarneriego del Gesù z 1733, stworzonej w 2003 roku przez Christiana Erichsona. Artysta gra na skrzypcach „Wojciech Topa 2020”.