KONCERT SYMFONICZNY

Paweł NYKLEWICZ – urodził się w 1976 roku w Rzeszowie. Oboista spełniający się artystycznie zarówno jako solista, kameralista oraz muzyk orkiestry symfonicznej. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie prof. Jerzego Kotyczki (dyplom z wyróżnieniem, 2000). W 1998 roku wygrał stypendium Yamaha Music Foundation dla najlepszych studentów.
Artysta jest laureatem wielu krajowych i międzynarodowych konkursów muzycznych. Uczestniczył w licznych kursach organizowanych przez takie instytucje, jak: Mozarteum w Salzburgu, Hochschule für Musik und Theater Rostock czy Bachakademie w Stuttgarcie. Paweł Nyklewicz brał również udział  w licznych festiwalach muzycznych w kraju i za granicą. Na swoim koncie artystycznym posiada wiele nagrań płytowych, między innymi płytę zatytułowaną Jewish Roots, którą nagrał z zespołem kameralnym Philharmonia Quintet. Współpracuje z wieloma wybitnymi dyrygentami oraz solistami.
Paweł Nyklewicz koncertuje jako solista i kameralista w kraju oraz za granicą, występując m.in.: z Filharmonią Krakowską, orkiestrą Kamerata Krakowska, Capellą Bydgostiensis, Sopocką Orkiestrą Kameralną, orkiestrą Leopoldinum, zespołem Philharmonia Quintet oraz z wieloma innymi formacjami muzycznymi. Jest pierwszym oboistą Orkiestry Filharmonii Krakowskiej, gdzie ceniony jest za swe zaangażowanie, profesjonalne podejście i miłość do muzyki.
Paweł Nyklewicz prowadzi również działalność pedagogiczną – jest nauczycielem oboju w Szkole Muzycznej I i II st. im. B. Rutkowskiego w Krakowie.
fot. Dominika Stachańczyk
 

Tomasz TOKARCZYK – dyrygent. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie dyrygentury prof. Jerzego Katlewicza oraz w klasie skrzypiec prof. Ewy Szubry-Jargoń. W latach 2002-2014 był dyrygentem oraz kierownikiem muzycznym w Operze na Zamku w Szczecinie. Od 2004 roku związany z Operą Krakowską jako jej dyrygent i kierownik muzyczny. Poprowadził ponad 500 spektakli operowych i operetkowych, w tym sprawował kierownictwo muzyczne w ponad 20 spektaklach. Dla krakowskiej sceny przygotował premiery m.in. takich spektakli jak: „Der Kaiser von Atlantis” Ullmanna, „Madama Butterfly” i „Cyganeria” Pucciniego, „Baron cygański” Straussa, „Traviata”, „Trubadur” i „Requiem” Verdiego, „Ariadna na Naxos” R. Straussa, „Wesele Figara” Mozarta, „Carmina Burana” Orffa, „Miłość do trzech pomarańczy” Prokofiewa, „Mefistofeles” Boito, „Tannhäuser” Wagnera, „Opowieści Hoffmanna” Offenbacha, „Manru” Paderewskiego, „Norma” V. Belliniego, „Don Pasquale” i „Anna Bolena” G. Donizettiego, „Gianni Schicchi” G. Pucciniego | „Pajace” R. Leoncavalla, „Cyrulik sewilski” G. Rossiniego, a także w ramach Festiwalu K. Pendereckiego „Diabły z Loudun”. 
Dyryguje również wieloma koncertami symfonicznymi i oratoryjnymi. Współpracuje z licznymi instytucjami w kraju i za granicą, m.in. z Festiwalem w Wexford (Irlandia), z orkiestrą symfoniczną w Trondheim (Norwegia), Teatrem Opery i Baletu w Czelabińsku (Rosja), Polską Orkiestrą Sinfonia Iuventus oraz Operą Wrocławską. Występuje z wybitnymi artystami, m.in. z Andrzejem Dobberem, Mariuszem Kwietniem, Katarzyną Oleś-Blacha, Arturem Rucińskim, Małgorzatą Walewską. Od roku akademickiego 2016/2017 jest wykładowcą Akademii Muzycznej w Krakowie.
fot. Dariusz Pawelec

V Symfonia B-dur, D. 485 Franza Schuberta powstała w 1816 roku. Ma charakter kameralny – rozpisana jest na smyczki, flet, parę obojów, fagotów i rogi. Stylistycznie zbliżona jest do twórczości Mozarta. Odznacza się kantylenowością i melodyjnością – to zasadnicze elementy wyrazowe tego dzieła. Korzystając ze spuścizny klasycznych mistrzów, Schubert zawarł w tym dziele wykładniki swojego dojrzałego stylu m.in. tendencję do polifonizowania oraz wzbogacanie środków harmonicznych. Natężenie ekspresji osiągnięte zostaje dzięki wyrafinowanej chromatyce.

Vincenzo Bellini obok Donizettiego jest najważniejszym przed Verdim twórcą włoskiej opery romantycznej. Tworzył w stylu bel canto. Koncert obojowy Es-dur (ok. 1820) pochodzi z młodzieńczych czasów, gdy kompozytor był studentem konserwatorium w Neapolu – w tamtym okresie najsłynniejszej uczelni muzycznej, gdzie niepodzielnie królowała opera neapolitańska. Koncert (a w zasadzie Concertino) składa się z trzech części granych attaca: Risoluto Allegro – Larghetto Cantabile – Allegro Polonese. Słychać już w nim zapowiedź długich i niezwykle kantylenowych melodii Belliniego, które tak bardzo podziwiał Verdi.  Można pokusić się o stwierdzenie, że utwór tchnie duchem włoskiej opery,  a obój pełni tutaj rolę sopranu koloraturowego.

Symfonia D-dur nr 104 z roku 1795 zamyka twórczość symfoniczną Josepha Haydna. Uznawana jest  za jedno z największych osiągnięć Haydna, wzorcowy przykład czystego stylu klasycznego. Otwiera ją patetyczny, minorowy wstęp, po którym słyszymy radosny temat główny Allegra. W przetworzeniu pojawiają się elementy dramatyczne i heroiczne zwiastujące styl beethovenowski.
Druga część – Andante to temat z wariacjami. Rozpoczyna się spokojnym tematem, po którym niespodziewanie pojawia się dramatyczny epizod forte – fragment, w którym niektórzy upatrują nawiązania do Jowiszowej Mozarta.
W Menuecie kompozytor powraca do swej ulubionej formuły tego tańca w typie ludowego ländlera z kontrastującym subtelnym trio.
Finał (Allegro molto) jest mistrzowską konstrukcją polifoniczną. Haydn robi tu ukłon w stronę angielskiej publiczności – temat główny oparty jest  na angielskiej piosence ludowej Hot cross buns (Gorące bułeczki). Część ta posiada  formę  allegra sonatowego z lirycznym kontrastującym tematem drugim.