KONCERT ORATORYJNY

Maurice Ravel z  upodobaniem wykorzystywał różne konwencje stylistyczne: począwszy od odwołania do twórczości starofrancuskich klawesynistów po inspiracje bluesowe i manieryzm cygańskich rapsodii. W Valses nobles et sentimentales nawiązał do dwóch zbiorów tańców Schuberta. Utwór, przeznaczony w pierwszej wersji na fortepian, powstał w roku 1911. Dwa lata później Ravel z właściwym sobie mistrzostwem zinstrumentował go na orkiestrę symfoniczną. Forma ośmioczęściowego cyklu wzorowana jest na wiedeńskim „łańcuchu” płynnie ze sobą powiązanych walców. Taneczny korowód rozpoczyna się w pełnym blasku orkiestralnego tutti i kończy dość zaskakująco wygasaniem frazy klarnetu w Epilogu.
 *  *  *
W czasach burzliwych przemian w muzyce XX wieku gruziński kompozytor Gia Kancheli (*1935) starał się zachować niezależność. Główną domenę jego twórczości stanowiła symfonika, głęboko zakorzeniona w tradycji, daleka od dźwiękowych i formalnych eksperymentów awangardy. Monumentalny utwór Styx (1999) na altówkę solo, chór mieszany i orkiestrę jest połączeniem kantaty i koncertu. Altówka pełni funkcję przewodnika prowadzącego słuchaczy w mroczny świat podziemnej rzeki. Tekst śpiewany jest w języku gruzińskim, dopiero w końcowym fragmencie mitologiczny wątek spętywany jest cytatem z Opowieści zimowej Szekspira.
 * * *
Nazwisko  Debussy’ego związane jest nierozerwalnie z terminem „impresjonizm”, nie należy jednak stawiać znaku równania między tym kierunkiem w malarstwie i w muzyce, bo są to różne dziedziny sztuki, rządzące się  własnymi prawami. Nie ulega wątpliwości, że w wielu utworach twórcy Popołudnia fauna dochodzi do głosu „malarstwo dźwiękowe”,  szczególnie mocno w programowym tryptyku symfonicznym La  Mer. Sam kompozytor wspominał o „dyktandzie morza” zapisanym na pięciolinii tej partytury. Nie jest to jednak prosta ilustracyjność, bo ten dyktat morskich fal  przetransponował Debussy z prozaiczności dźwiękowego naturalizmu w sferę subtelnej metafory muzycznej.

Adam Walaciński                                                                               
 

Charles OLIVIERI-MUNROE - jeden z najznakomitszych współczesnych interpretatorów muzyki słowiańskiej, główny dyrygent Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii oraz Orkiestry Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach. Dorastał w Toronto, gdzie studiował fortepian pod kierunkiem znakomitego pedagoga, Borisa Berlina, w Królewskim Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie w Toronto. Trzykrotnie został laureatem stypendium rządowego w Ontario, które pozwoliło mu wyjechać na studia dyrygenckie do Akademii Muzycznej im. L. Janáčka w Brnie, gdzie uczył się pod kierunkiem Otakara Trhlika. Pracował również pod okiem Jiří Bělohlávka i odbył dwa kursy wakacyjne w L’Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie miał okazję współpracować z takimi profesorami jak Ilya Musin i Jurij Temirkanow. W 1997 roku Charles Olivieri-Munroe odebrał grant w wysokości 20 tysięcy dolarów od Rady Sztuki Kanady.
Jego kariera dyrygencka została rozpoczęta przez pasmo zwycięstw w międzynarodowych konkursach, na czele z pierwszą nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna w 2000 roku, gdzie otrzymał także nagrodę wytwórni Supraphon Records, jak również nagrody Miasta Praga i Czeskiego Radia.
Dziś Charles Olivieri-Munroe pełni kluczową rolę w większości instytucji muzycznych w Pradze, łącznie z Akademią Muzyczną, gdzie prowadzi zajęcia z dyrygentury, a w 2011 roku otrzymał tytuł docenta. Jego nagrania dla Sony, RCA, Red Seal, Naxos, SMS Classical i Naïve Records są odtwarzane we wszystkich stacjach radiowych z muzyką klasyczną na świecie.
W sezonie 2013/14 Charles Olivieri-Munroe wyruszył z Orkiestrą Filharmonii Czeskiej w tournée po Azji Południowo-Wschodniej. Zespół jako pierwsza europejska orkiestra wystąpił w stolicy Kambodży Phnom Penh. Olivieri-Munroe dyryguje także Monachijską Orkiestrą Symfoniczną i wiodącymi orkiestrami w Atenach, Baden Baden oraz Bukareszcie, występował też w Szwajcarii z Orkiestrą Symfoniczną z Biel oraz z zespołem Sinfonia Varsovia.
Sezon artystyczny 2014/15 jest już czwartym sezonem Charlesa Olivieri-Munroe jako pierwszego dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii. Od 1997 roku Maestro prowadzi  także Orkiestrę Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach. Od 2005 roku jest dyrygentem-rezydentem Orkiestry Festiwalu w Round Top (Teksas).
Olivieri-Munroe w 2008 roku pełnił funkcję głównego dyrygenta podczas Colorado Crested Butte Festival, dyrektora artystycznego Inter-Regionales Symfonie Orchester, w latach 2001-2004 był głównym dyrygentem Slovak Radio Symphony Orchestra, a w latach 1993-1995 obejmował stanowisko asystenta dyrygenta Państwowej Orkiestry Symfonicznej w Brnie i Karlsbad Symphony Orchestra.
Charles Olivieri-Munroe jest znany ze swojego talentu i charyzmy, międzynarodowa prasa docenia go za nowatorskie interpretacje słowiańskiego repertuaru i za wrażliwość na brzmienie orkiestry. Dyrygent występował na pięciu kontynentach z najlepszymi światowymi zespołami, w tym z Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmonii Czeskiej, Orkiestrą Symfoniczną Montrealu, Orkiestrą Symfoniczną w Sydney, Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii w Sankt Petersburgu, Duńską Radiową Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną w Budapeszcie, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej w Warszawie, Królewską Orkiestrą w Brukseli, Orkiestrą Symfoniczną w Toronto, Orkiestrą Symfoniczną w Oregonie, Nowym Jorku, Amsterdamie, Frankfurcie, Atenach, Istambule, Lizbonie, Tokio, Seulu i Santiago (Chile).
Olivieri-Munroe współpracował także z zespołami operowymi, dyrygując m. in. Falstaffem Giuseppe Verdiego na scenie Opery Komicznej w Berlinie, Don Giovannim Wolfganga Amadeusa Mozarta w Mediolanie, Aidą Verdiego w Teatro Fenice w Wenecji na festiwalu Lago di Como, występował też w Praskiej Operze Narodowej i Praskiej Operze Państwowej. W 2010 roku objął kierownictwo muzyczne nad spektaklem Żywot rozpustnika Igora Strawińskiego, wystawianym przez Warszawską Operę Kameralną. W lutym 2014 roku poprowadził w Teatrze Antonina Dvořáka znakomicie przyjęte przez krytykę wykonanie Genowefy R. Schumanna.
Charles Olivieri-Munroe otrzymał nagrodę Asian Pacific Brand Foundation, której laureatami byli przed nim m. in. Hillary Clinton, Nelson Mandela, Steve Jobs, Michael Schumacher i Mark Zuckerberg.


Elżbieta GROMADA - absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie altówki prof. Zygmunta Jochemczyka. Swoje umiejętności doskonaliła również podczas kursów muzycznych, pracując pod kierunkiem profesorów Grigoria Zhislina, Doris Lederer i Claude’a Lelonga.
Od 2009 roku jest liderem grupy altówek Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Krakowskiej, z towarzyszeniem której w 2011 roku wystąpiła wykonując solową partię Symfonii Koncertującej Wolfganga Amadeusza Mozarta.
Wcześniej zdobywała doświadczenie jako altowiolistka Orkiestry Kameralnej Aukso, prowadzonej przez Marka Mosia, a także jako zastępca lidera altówek w Orkiestrze Symfonicznej Filharmonii Łódzkiej.
Koncertowała z wieloma zespołami w kraju i za granicą, m.in. z orkiestrą Sinfonia Varsovia, Schleswig-Holstein Musik Festiwal Orchestra, Sinfonietta Cracovia, współpracując z takimi artystami jak Lorin Maazel, Christoph Eschenbach, Esa-Pekka Salonen, Heinrich Schiff, Gidon Kremer, Yo-Yo Ma, Ivan Monighetti, Krzysztof Penderecki, Gabriel Chmura, Olga Kern, Jerzy Semkov, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Kazimierz Kord, Andrzej Dobber, Maria Guleghina, Evgeny Volynsky, Ola Rudner.
Jako kameralistka występowała m.in. w Kwartecie Smyczkowym Apertus, Kwartecie Smyczkowym Filharmoników Krakowskich, z którymi koncertowała w Polsce, Niemczech, San Marino, Czechach, Chorwacji, Serbii, Bośni i Hercegowinie, współpracując z gitarzystą i lutnistą Edinem Karamazovem, a także prawykonując utwory kompozytora Massimiliano Messieriego.
W 2011 roku wraz ze skrzypkami Anną i Pawłem Wójtowiczami dokonała nagrania Serenady na dwoje skrzypiec i altówkę op.12 Zoltána Kodály,  które ukazało się na płycie BARTOKODALY.
Artystka gra na altówce Jana Pawlikowskiego z 1996 roku.