KONCERT SYMFONICZNY

Tatsuya SHIMONO - urodzony w 1969 roku w Kagoshimie. Swoją międzynarodową reputację przypieczętował pierwszą nagrodą w 47. Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Besançon (2001). Od tej pory współpracuje z najważniejszymi orkiestrami w Japonii i za granicą. Jego debiutanckie występy z Orchestra dell’Accademia Nazionale de Santa Cecilia oraz z Orkiestrą Filharmonii Czeskiej w 2009 roku spotkały się z ogromnym uznaniem, co doprowadziło do rozpoczęcia przez dyrygenta współpracy z Radiową Orkiestrą Symfoniczną w Stuttgarcie w 2010 roku.  Od 2006 roku Tatsuya Shimono jest dyrygentem gościnnym Yomiuri Nippon Symphony Orchestra, w 2013 roku został mianowany głównym dyrygentem gościnnym zespołu.
Tatsuya Shimono dyrygował takimi dziełami operowymi jak Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusza Mozarta, Hänsel und Gretel Engelberta Humperdincka oraz Wesoła wdówka Franza Lehára w tokijskiej Nikkai Opera, Medea Luigiego Cherubiniego i Hänsel und Gretel Humperdincka w Teatrze Nissay oraz Moc przeznaczenia Giuseppe Verdiego w Japan Metropolitan Opera.
Jest zapraszany na liczne festiwale muzyczne, w tym Affinis Music Festival (Yamagata, Japonia), Kirishima International Music Festival (Kirishima, Japonia), Miyazaki Music Festival (Miyazaki, Japonia) i Beppu Argerich Music Festival (Beppu, Japonia). W 2010 został dyrygentem gościnnym na Saito Kinen Festival, czego rezultatem był jego debiut w Ameryce Północnej.
Tatsuya Shimono dyrygował wieloma utworami muzyki współczesnej takich kompozytorów jak Thomas Adès, John Cage, Phillip Morris Glass, Heinz Karl Gruber, Olivier Messiaen i  Toru Takemitsu.
W 2002 roku Tatsuya Shimono został laureatem Idemitsu Music Award i Akeo Watanabe Music Foundation Award, w 2006 roku otrzymał Nippon Steel Music Award, a w 2007 roku  –  Hideo Saito Memorial Fund Award.

Aleksander DASZKIEWICZ - urodził się 12 lutego 1994 roku w Bielsku-Białej. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku siedmiu lat w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I stopnia w klasie mgr Ireny Wójtowicz, następnie kształcił się pod kierunkiem prof. Wiesława Kwaśnego. Swoje umiejętności doskonalił także u boku Zakhara Brona, Igora Ozima, Akiko Suwanai, Ning Fenga.
Pomimo młodego wieku jest laureatem wielu ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów skrzypcowych, m.in. I nagrody w II Ogólnopolskim Turnieju Młodych Skrzypków w Nysie (2004), II nagrody na Międzynarodowych Spotkaniach Młodych Skrzypków im. Mirosława Ławrynowicza w Płocku (2005), w 2006 roku przyznano mu I miejsce w VIII Ogólnopolskim Konkursie Skrzypcowym im. Grażyny Bacewicz we Wrocławiu, w X Międzynarodowym Konkursie im. B. Warchala Talents for Europe w Dolným Kubínie na Słowacji oraz w XXXXVIII Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Jaroslava Kociana w Usti nad Orlicą w Czechach (2006). W 2007 roku odebrał  I nagrodę w I Ogólnopolskim Konkursie Młodych Skrzypków im. prof. Zenona Brzewskiego w Łańcucie oraz w II Ogólnopolskim Konkursie Skrzypcowym im. Rodziny Grobliczów w Krakowie, w kolejnych latach został laureatem III nagrody w VII Ogólnopolskim Konkursie Młodych Skrzypków im. S. Serwaczyńskiego w Lublinie (2008), I nagrody w VII Ogólnopolskim Konkursie Skrzypcowym „Młody Paganini” w Legnicy (2009), I nagrody w VII Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. G.Ph. Telemanna w Poznaniu i w I Ogólnopolskim Festiwalu Skrzypcowym w Kielcach (2010) oraz I miejsca w Międzynarodowym Konkursie im. P. Konjovica w Belgradzie (2011). W listopadzie 2007 roku został finalistą  prestiżowego Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. L. Spohra w Weimarze.
Aleksander Daszkiewicz trzykrotnie otrzymał nagrodę Prezydenta miasta Krakowa, jest stypendystą fundacji Porozumienie bez Barier Jolanty i Aleksandra Kwaśniewskich, Małopolskiej Fundacji Stypendialnej Sapere Auso, Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci oraz krakowskiej fundacji ProMusicaBona. W 2007 roku otrzymał Stypendium Twórcze Miasta Krakowa, a w 2012 roku – stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska.
W listopadzie 2014 roku Aleksander Daszkiewicz został laureatem I miejsca w III Ogólnopolskiego Konkursu Skrzypcowego im. E. Umińskiej w Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie przyznano mu również nagrodę specjalną w postaci dzisiejszego koncertu z Orkiestrą Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie.
 

Krzysztof Penderecki porównuje muzykę do labiryntu: ważniejsze jest dla niego poszukiwanie drogi, aniżeli znalezienie wyjścia. Tę metaforę można odnieść do wielu utworów. Także do procesu odbierania muzyki.

Muzyka jako sztuka zaangażowana   

Chaconne na orkiestrę smyczkową dopełnia cykl monumentalnego Polskiego Requiem Krzysztofa Pendereckiego, dzieła rodzącego się stopniowo, o charakterze szczególnego dokumentu czasów. Powstała „in memoria del Giovanni Paolo II” na wieść o śmierci Papieża-Polaka w 2005. Penderecki nawiązał w niej do idei barokowych wariacji opartych na jednym stałym temacie, włączanym w proces transformacji. Chaconne porusza poważnym i dramatycznym w wyrazie pięknem: kompozytor wszystkie środki dzieła zawsze podporządkowywał silnej ekspresji.

Muzyka jako gra  

Swój I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14 Henryk Wieniawski skomponował w roku 1853 – miał wówczas siedemnaście lat. Prawykonanie utworu odbyło się 27 października tego samego roku w Lipsku; partię solową wykonał kompozytor w asyście orkiestry słynnego lipskiego Gewandhausu. W Koncercie, pisanym przez młodego skrzypka-wirtuoza, jak w zwierciadle „przegląda się” muzyka skrzypcowa tamtego czasu. Wieniawski daje się w utworze nieść biegłym palcom i młodej wrażliwej wyobraźni.

Muzyka jako autobiografia?

W odczytywaniu przesłania VI Symfonii patetycznej h-moll stawiano różne tezy. Pisano m.in., iż Piotr Czajkowski komponował dla siebie symfonię-requiem, przeczuwając bliski koniec życia; zmarł tydzień po prawykonaniu dzieła w Sankt Petersburgu, 25 października 1893 roku. Wracając do metafory labiryntu. Słuchając Symfonii patetycznej możemy zbudować w wyobraźni obraz jej autora jako artysty niezwykle czułego i emocjonalnego, ulegającego nastrojom krańcowo zmiennym – od entuzjazmu i euforii do melancholii i depresji. Treścią życia stała się dla niego muzyka i to ona była jego największą miłością.

Małgorzata Janicka-Słysz