KONCERT ORATORYJNY

Charles OLIVIERI-MUNROE - jeden z najznakomitszych współczesnych interpretatorów muzyki słowiańskiej, główny dyrygent Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii oraz Orkiestry Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach. Dorastał w Toronto, gdzie studiował fortepian pod kierunkiem znakomitego pedagoga, Borisa Berlina, w Królewskim Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie w Toronto. Trzykrotnie został laureatem stypendium rządowego w Ontario, które pozwoliło mu wyjechać na studia dyrygenckie do Akademii Muzycznej im. L. Janáčka w Brnie, gdzie uczył się pod kierunkiem Otakara Trhlika. Pracował również pod okiem Jiří Bělohlávka i odbył dwa kursy wakacyjne w L’Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie miał okazję współpracować z takimi profesorami jak Ilya Musin i Jurij Temirkanow. W 1997 roku Charles Olivieri-Munroe odebrał grant w wysokości 20 tysięcy dolarów od Rady Sztuki Kanady.
Jego kariera dyrygencka została rozpoczęta przez pasmo zwycięstw w międzynarodowych konkursach, na czele z pierwszą nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna w 2000 roku, gdzie otrzymał także nagrodę wytwórni Supraphon Records, jak również nagrody Miasta Praga i Czeskiego Radia.
Dziś Charles Olivieri-Munroe pełni kluczową rolę w większości instytucji muzycznych w Pradze, łącznie z Akademią Muzyczną, gdzie prowadzi zajęcia z dyrygentury, a w 2011 roku otrzymał tytuł docenta. Jego nagrania dla Sony, RCA, Red Seal, Naxos, SMS Classical i Naïve Records są odtwarzane we wszystkich stacjach radiowych z muzyką klasyczną na świecie.
W sezonie 2013/14 Charles Olivieri-Munroe wyruszył z Orkiestrą Filharmonii Czeskiej w tournée po Azji Południowo-Wschodniej. Zespół jako pierwsza europejska orkiestra wystąpił w stolicy Kambodży Phnom Penh. Olivieri-Munroe dyryguje także Monachijską Orkiestrą Symfoniczną i wiodącymi orkiestrami w Atenach, Baden Baden oraz Bukareszcie, występował też w Szwajcarii z Orkiestrą Symfoniczną z Biel oraz z zespołem Sinfonia Varsovia.
Sezon artystyczny 2014/15 jest już czwartym sezonem Charlesa Olivieri-Munroe jako pierwszego dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii. Od 1997 roku Maestro prowadzi  także Orkiestrę Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach. Od 2005 roku jest dyrygentem-rezydentem Orkiestry Festiwalu w Round Top (Teksas).
Olivieri-Munroe w 2008 roku pełnił funkcję głównego dyrygenta podczas Colorado Crested Butte Festival, dyrektora artystycznego Inter-Regionales Symfonie Orchester, w latach 2001-2004 był głównym dyrygentem Slovak Radio Symphony Orchestra, a w latach 1993-1995 obejmował stanowisko asystenta dyrygenta Państwowej Orkiestry Symfonicznej w Brnie i Karlsbad Symphony Orchestra.
Charles Olivieri-Munroe jest znany ze swojego talentu i charyzmy, międzynarodowa prasa docenia go za nowatorskie interpretacje słowiańskiego repertuaru i za wrażliwość na brzmienie orkiestry. Dyrygent występował na pięciu kontynentach z najlepszymi światowymi zespołami, w tym z Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmonii Czeskiej, Orkiestrą Symfoniczną Montrealu, Orkiestrą Symfoniczną w Sydney, Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii w Sankt Petersburgu, Duńską Radiową Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną w Budapeszcie, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej w Warszawie, Królewską Orkiestrą w Brukseli, Orkiestrą Symfoniczną w Toronto, Orkiestrą Symfoniczną w Oregonie, Nowym Jorku, Amsterdamie, Frankfurcie, Atenach, Istambule, Lizbonie, Tokio, Seulu i Santiago (Chile).
Olivieri-Munroe współpracował także z zespołami operowymi, dyrygując m. in. Falstaffem Giuseppe Verdiego na scenie Opery Komicznej w Berlinie, Don Giovannim Wolfganga Amadeusa Mozarta w Mediolanie, Aidą Verdiego w Teatro Fenice w Wenecji na festiwalu Lago di Como, występował też w Praskiej Operze Narodowej i Praskiej Operze Państwowej. W 2010 roku objął kierownictwo muzyczne nad spektaklem Żywot rozpustnika Igora Strawińskiego, wystawianym przez Warszawską Operę Kameralną. W lutym 2014 roku poprowadził w Teatrze Antonina Dvořáka znakomicie przyjęte przez krytykę wykonanie Genowefy R. Schumanna.
Charles Olivieri-Munroe otrzymał nagrodę Asian Pacific Brand Foundation, której laureatami byli przed nim m. in. Hillary Clinton, Nelson Mandela, Steve Jobs, Michael Schumacher i Mark Zuckerberg.

Katarzyna HOŁYSZ - absolwentka Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, a także Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego  w Poznaniu w klasie śpiewu prof. Krystyny Pakulskiej. Czynnie uczestniczyła w wielu kursach wokalnych, prowadzonych przez najlepszych pedagogów na świecie, takich jak Christine Hampe, Maria Pelegrini, Jadwiga Rappe, Jerzy Artysz czy Ryszard Karczykowski. Jest laureatką wielu konkursów wokalnych i Międzynarodowych Przesłuchań Wokalnych Kammeroper Schloss Rheinsberg 2000 oraz 2001.
Koncertuje w kraju i za granicą (Niemcy, Austria, Litwa, Czechy, Hiszpania, Włochy). W roku 2000 została zaproszona do udziału w koncercie podczas IV Międzynarodowego Festiwalu Śląskiego pod patronatem honorowym prof. Kurta Masura. W latach 2001 oraz 2002 wystąpiła na koncertach podczas Forum Witolda Lutosławskiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Przez wiele lat występowała gościnnie jako solistka z wieloma chórami na koncertach w kraju i na festiwalach międzynarodowych.                                  
Katarzyna Hołysz była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w roku akademickim 2000/2001, a także laureatką stypendium Richard Wagner Stiftung Bayreuth w 2001 roku.
Współpracuje na stałe z wieloma filharmoniami i orkiestrami w kraju i za granicą. Pracowała z wybitnymi dyrygentami, takimi jak Antoni Wit, Tadeusz Wojciechowski, Tadeusz Kozłowski, Jerzy Maksymiuk, Jose Maria Florencio, Grzegorz Nowak, Eraldo Salmieri, Mieczysław Nowakowski, Andrzej Straszyński, Tadeusz Strugała, Warcisław Kunz, Nikša Bareza, Rolf Reuter, Łukasz Borowicz, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Wojciech Rajski.
Szczególnym wydarzeniem dla artystki był występ w partii Madame w operze Francisa Poulenca Głos człowieczy (La voix humaine), wystawionej w 2003 r. w Poznaniu w kompozytorskiej wersji z fortepianem w miejsce orkiestry, po raz pierwszy i jak dotąd jedyny w Polsce.
W pierwszych latach swej artystycznej kariery Katarzyna Hołysz występowała w repertuarze mezzosopranowym. W miarę dojrzewania głosu i rozwijania możliwości wokalnych artystka coraz śmielej sięgała po partie sopranowe, zarówno operowe jak i koncertowe, które obecnie stanowią trzon jej repertuaru.
W listopadzie i grudniu 2010 roku artystka wystąpiła w kilku miastach Polski w tytułowej partii Fidelia Ludwiga van Beethovena w pionierskiej impresaryjnej produkcji Stowarzyszenia im. Ludwiga van Beethovena i Orkiestry Akademii Beethovenowskiej.
Sopranistka współpracuje z Teatrem Wielkim w Poznaniu (jako Fenena w Nabucco Giuseppe Verdiego, Adalgisa  w Normie Vincenzo Belliniego, Eboli  w Don Carlosie Verdiego, Wenus w Tannhäuserze Richarda Wagnera), Operą na Zamku w Szczecinie  (Octavian w Der Rosenkavalier Richarda Straussa, Neala w Parii Stanisława Moniuszki, Leonora w Fideliu Beethovena), Operą Łódzką (Agata w Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera, Księżna w Rusałce Antonina Dvořáka), Operą Bałtycką w Gdańsku (Ariadna w Ariadne auf Naxos i Salome w Salome Richarda Straussa, Halka w Halce Moniuszki, Hrabina w Weselu Figara Wolfganga Amadeusza Mozarta, Lady Makbet w Makbecie Verdiego).
W roku 2003 Katarzyna Hołysz została zaproszona do zaśpiewania partii tytułowej w operze Richarda Straussa Der Rosenkavalier, realizowanej przez teatr operowy w Chemnitz (Niemcy), co zaowocowało nawiązaniem stałej współpracy z tym teatrem i wykonaniem innych pierwszoplanowych partii (Idamantes w Idomeneo Mozarta, Kompozytor w Ariadne auf Naxos Richarda Straussa).
Śpiewaczka otrzymała liczne nagrody za swoje kreacje wokalne, w tym Medal Młodej Sztuki za debiut sceniczny i kreację wokalną (partia Adalgisy w Normie Belliniego w Teatrze Wielkim w Poznaniu, styczeń 2003), Złotą Maskę za najlepszą kreację wokalną sezonu 2008/2009 (partia Agaty w Wolnym strzelcu Webera w Teatrze Wielkim w Łodzi), nagrodę krytyków i melomanów Trójmiasta Sztorm Roku 2010 (partie Halki i Lady Makbet w przedstawieniach Opery Bałtyckiej) oraz nominację do nagrody Splendor Gedanensis za wybitną kreację w operze Ariadne auf Naxos Richarda Straussa w Operze Bałtyckiej.
W roku 2002 ukazała się na niemieckim rynku muzycznym płyta z nagraniem opery Kronprinz Friedrich Siegfrieda Matthusa, gdzie Hołysz wykonywała partię księżnej Sophie Dorothei. Ponadto nagrała siedem płyt CD.

Adam KRUSZEWSKI - studia wokalne rozpoczął pod kierunkiem Bogny Sokorskiej, kontynuował u Pawła Lisitsiana w Wiedniu, a następnie w Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie Edmunda Kossowskiego (dyplom w 1985).
Jest laureatem wielu konkursów, w tym Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w ‘s-Hertogenbosch w Holandii (1987), Grand Prix Konkursu im. Jana Kiepury w Krynicy (1988), Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Rio de Janeiro w Brazylii oraz Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Nantes we Francji (1989).
Adam Kruszewski po studiach związał się z Warszawską Operą Kameralną, gdzie śpiewał główne partie barytonowe w operach Gaetana Donizettiego, Wolfganga Amadeusza Mozarta i Gioacchina Rossiniego. Z zespołem tym występował na wielu scenach europejskich. W sezonie 1990/91 był solistą Wiener Kammeroper, gdzie kreował rolę doktora Malatesty w Don Pasquale Donizettiego i hrabiego Almavivy w Weselu Figara Mozarta (z tym zespołem odbył tournée po Japonii, Korei Południowej i Chinach). Od 1993 roku współpracuje z Teatrem Wielkim w Warszawie – śpiewał tu m. in. partię Figara w Cyruliku sewilskim i Leutholda w Wilhelmie Tellu Rossiniego, Adama w Raju utraconym i Stanisława Leszczyńskiego w Ubu Rex Krzysztofa Pendereckiego, tytułową rolę w Makbecie, Anckarströma w Balu maskowym, Jaga w Otellu i Amonasra w Aidzie Giuseppe Verdiego, Alberta w Wertherze Julesa Masseneta, Sharplessa w Madamie Butterfly i Barona Scarpiego w Tosce Giacomo Pucciniego, Miecznika w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki, tytułową rolę w Don Giovannim i partię Kaznodziei w Czarodziejskim flecie Mozarta, Walentego w Fauście Charlesa Gounoda, Lorda Enrico Ashtona w Łucji z Lammermooru Donizettiego, Arcykomtura w Konradzie Wallenrodzie Władysława Żeleńskiego, Travellera w Curlew River Benjamina Brittena, Mefistofelesa w Potępieniu Fausta Hectora Berlioza, Ludwika Kastostisa w The Music Programme Roxany Panufnik. Śpiewa też na scenie Opery Nova w Bydgoszczy, m.in. w operach Mozarta i Pucciniego (Sharpless w Madamie Butterfly, premiera w 2007 roku). Ponadto uczestniczył w koncercie galowym w Opéra Bastille w Paryżu, występował ze Szkocką Orkiestrą BBC w Glasgow, koncertował w Teatrze Państwowym w Pretorii w Republice Południowej Afryki, współpracował z Operą Narodową w Pradze, brał udział w krajowych i zagranicznych festiwalach muzycznych.
Wykonuje z powodzeniem partie solowe w utworach oratoryjnych (Stabat Mater Karola Szymanowskiego, Carmina Burana Carla Orffa, Messa di Gloria Rossiniego, VIII Symfonia Gustawa Mahlera, Les espaces du sommeil Witolda Lutosławskiego, Beatus vir Henryka Mikołaja Góreckiego). W repertuarze ma także pieśni Fryderyka Chopina, Moniuszki i Mahlera.
Adam Kruszewski dokonał nagrań dla polskich i zagranicznych wytwórni płytowych.
W 2004 roku otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego.

W obliczu przemijania

Richard Strauss, Śmierć i wyzwolenie op. 24

W pochodzącym z roku 1890 poemacie Śmierć i wyzwolenie kompozytor zamieścił w partyturze wiersz Alexandra  Rittera – kompozytora i poety, który zainspirował się jego muzyką. Muzyka przynosi w dźwiękach wizję człowieka, który – umierając – wspomina swoje życie: od  idyllicznego wieku dziecięcego po wiek dojrzały. Jej walory to: siła wyrazu, barwność instrumentacji i plastyczność motywów-tematów, „mowność” utworu programowego.

Richard Strauss, Cztery ostatnie pieśni op. posth.

W twórczości Ryszarda Strauss pieśń stała się gatunkiem wyróżnionym: kompozytor pisał pieśni od szóstego roku życia do końca swoich dni. Styl pieśniowy charakteryzuje się u kompozytora liryzmem, tworzeniem kantyleny w poetyce włoskiego pięknego śpiewu, rozmigotanym i kolorowym udziałem orkiestry. W 1946 roku kompozytor natrafił na wiersz Josepha Eichendorffa – Im Abendrot (O zmierzchu); stał się inspiracją do napisania utworu o  przemijaniu; Strauss nie planował stworzenia cyklu – pieśń ukończył w maju 1947 roku. Herman Hesse, wielki admirator muzyki kompozytora, ofiarował mu cztery wiersze nastrojem zbliżone do wiersza Eichendorffa. Strauss zdecydował się na ich umuzycznienie, ale ukończył tylko trzy z nich. Nie wiemy czy traktował je w kategoriach cyklu.  Głos potraktowany tu został jako jeden z instrumentów orkiestry, zdolny do przekazania sensów poezji – słowami. Pisano, że pieśni te ewokują nastrój złocistego zmierzchu i pożegnania. W pieśni Im Abendrot kompozytor cytuje fragment poematu Śmierć i wyzwolenie. Tytuł Vier letzte Lieder pochodzi prawdopodobnie od przyjaciela twórcy – Ernsta Rotha – redaktora naczelnego wydawnictwa Boosey & Hawkes, które nazwał je tak po śmierci kompozytora i opublikował.

Gabriel Fauré, Requiem d-moll op. 47

W pierwotnej formie Requiem Gabriela Faurégo złożone było z pięciu części, a sam autor określił je jako un petit Requiem. I w takim też formacie prawykonane zostało 16 stycznia 1888 roku w Kościele La Madelaine w Paryżu. Fauré przyłączył kolejne dwa ogniwa i wzbogacił orkiestrę  o instrumenty dęte blaszane. I ten poszerzony wariant doczekał się wykonania 28 stycznia 1892 roku w Kościele  Saint-Gervais. Rok później wydawca zamówił u niego Requiem na wielką orkiestrę symfoniczną. I w takiej bogatej finalnej wersji wykonane zostało 12 lipca 1900 w Pałacu Trocadero w Paryżu podczas Wystawy Światowej pod dyrekcją Paula Taffanela.  
Fauré wyznał, że jego  Requiem  nie wyraża strachu przed śmiercią, ale uwolnienie wynikające z pragnienia szczęścia pozaziemskiego. Kompozycja – przeznaczona na dwoje solistów sopran i baryton, chór i orkiestrę – składa się z siedmiu części; ramy tworzą Introitus i Kyrie (osadzone w d-moll – w tonacji Mozartowskiego Requiem) oraz In Paradisum (w D-dur). Wzorem Niemieckiego requiem Johannesa Brahmsa cztery części przeznacza wyłącznie dla chóru – postaci zbiorowej dramatu. Wpisując się w tradycję francuskiej Fauré nie umieścił w utworze sekwencji Dies irae jako reprezentacji Sądu Ostatecznego. W roku 1924 Requiem wykonano na uroczystościach pogrzebowych Faurégo.

Małgorzata Janicka-Słysz