KONCERT KAMERALNY

Taneczność i koncertowanie – oto dwie przenikające się jakości, łączące prezentowane utwory Corellego, Bacha i Mozarta.
 
Concerto grosso op. 6 nr 8 Na Boże Narodzenie jest jednym z najbardziej znanych koncertujących utworów A. Corellego. Zgodnie z właściwymi dla gatunku zasadami  współdziałają w utworze dwie grupy wykonawcze: soliści i tutti, które to grupy, poprzez przeciwstawianie lub wzajemne uzupełnianie, tworzą barwną opowieść, opartą na zestawieniach przeciwieństw tempa, obsady i techniki kompozytorskiej. Finałowe pastorale, do którego nawiązuje tytuł koncertu, nadaje całości świąteczną, wyjątkową atmosferę.

Dwie suity J.S. Bacha – wiolonczelowa i orkiestrowa – ukazują dwa spojrzenia na cykl tańców stylizowanych. Suita wiolonczelowa d-moll BWV 1008 posiada typowy, często w baroku stosowany układ części: Preludium, Allemande, Courante, Sarabanda, Menuet, Gigue i jest jednym z przykładów mistrzowskiego połączenia wartości dydaktycznych z artystycznymi. Z kolei Suita orkiestrowa h-moll BWV 1067 jest suitą francuską, z charakterystyczną dla niej dwuczęściową uwerturą i kolekcją tańców: Rondeau, Sarabande, Bourrée I i II, Polonaise i Double, Menuett, Badinerie. Zestawienie kolejnych części nie jest jednak wyłącznie prostym następstwem nowych pomysłów, a przemyślaną kompozycyjnie całością, w której kolejne części uzupełniają się tworząc jednolitą i spójną stylistycznie suitę.

Obok sztandarowych dla epoki baroku dzieł w programie koncertu znalazł się również trzyczęściowy Kwartet fletowy D-dur KV 285 W.A. Mozarta, który poprzez fragmenty „koncertujące” i wyrazowość środkowej części o charakterze sarabandy, nawiązuje do barokowej stylistyki i technik kompozytorskich.

Sylwia Heinrich