RECITAL PIEŚNI

TOMASZ KONIECZNY – bas-baryton, solista Opery Wiedeńskiej.

Urodził się w 1972 roku w Łodzi, studiował aktorstwo w PWSFTviT w Łodzi, śpiew solowy w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Wyższej Szkole Muzycznej im. Carla Marii von Webera w klasie śpiewu solowego Prof. Christiana Elßnera w Dreźnie.
Debiutował jako aktor w filmie Andrzeja Wajdy Pierścionek z orłem w koronie. Następnie występował w licznych produkcjach filmowych, telewizyjnych i teatralnych, między innymi jako Tristan w telewizyjnej adaptacji Tristana i Izoldy w reżyserii Krystyny Jandy. Pracował także jako reżyser teatralny m.in. w Teatrze Adekwatnym w Warszawie.

Stypendysta wielu polskich i niemieckich fundacji w tym między innymi Fundacji Alfreda Toepfera (Niemcy), Fundacji Kultury i Sztuki Banku Stadtsparkasse Dresden w Niemczech. Jako śpiewak zdobył II nagrodę podczas XXXIII Konkursu Wokalnego im. Antonina Dvořaka w Karlovych Varach, zaś w październiku 2004 roku wyróżniony został Nagrodą im. Arnolda Petersena za Wyjątkowe Osiągnięcia Artystyczne w Teatrze Narodowym w Mannheim.

Jako śpiewak operowy zadebiutował w partii Figara w Weselu Figara W.A. Mozarta w Teatrze Wielkim w Poznaniu w grudniu 1997 roku. W Niemczech po raz pierwszy wystąpił w styczniu 1999 roku w Operze w Lipsku w Sprzedanej narzeczonej Bedřicha Smetany, by następnie podjąć z lipską sceną operową stałą współpracę w sezonie 1999-2000.
Występował w teatrach operowych w Europie i Stanach Zjednoczonych, w tym m.in. w Teatrze Miejskim w Lubece, Theater St. Gallen w Szwajcarii, Theater Halle, Theater Chemnitz, Operze Niemieckiej w Berlinie (Deutsche Oper Berlin), Teatro Real w Madrycie, Teatrze Narodowym w Pradze, Opéra National de Paris w Paryżu, oraz Carnegie Hall w Nowym Jorku. Z początkiem sezonu 2002/2003 został zaangażowany jako solista w Teatrze Narodowym w Mannheim, gdzie występował w takich operach jak Elektra i Salome R. Straussa, Borys Godunow M. Musorgskiego, Czarodziejski flet i Uprowadzenie z Seraju W.A. Mozarta, Tristan i Izolda, Parsifal oraz tetralogia Pierścień Nibelunga R. Wagnera.
W lutym 2005 roku artysta zadebiutował w Operze w Stuttgarcie, we wrześniu tego samego roku w Operze Niemieckiej nad Renem Düsseldorf/Duisburg, z którą to operą podjął w latach 2006-2014 stałą współpracę, zaś w marcu 2006 roku w Operze Praskiej. W czerwcu 2006 roku wystąpił w Budapeszcie podczas I Budapesztańskich Dni Wagnerowskich jako Amfortas w Parsifalu, zaś w październiku 2007 roku zadebiutował w Filharmonii Narodowej w Warszawie pod dyrekcją Antoniego Wita.

Od 2009 roku nieprzerwanie występuje jako solista w Wiedeńskiej Staatsoper, wykonując m.in. partie w operach Wagnera i R. Straussa.
W roku 2013 ukazało się, nakładem wytwórni Pentatone Classics, doskonałe nagranie płytowe Pierścienia Nibelunga R. Wagnera z udziałem artysty, pod dyrekcją Marka Janowskiego.

Repertuar artysty, prócz dzieł operowych, obejmuje wiele dzieł oratoryjnych, w tym m.in. Pasję wg Św. Mateusza J.S. Bacha, IX Symfonię L. van Beethovena, Requiem G. Verdiego oraz dzieła Krzysztofa Pendereckiego.

LECH NAPIERAŁA – pianista zamieszkały w Wiedniu, urodzony w Bydgoszczy. Studiował w Warszawie, początkowo w klasie fortepianu prof. Andrzeja Stefańskiego, następnie w klasie prof. Krzysztofa Jabłońskiego, a także w klasie kameralistyki fortepianowej prof. Barbary Halskiej. Studiował także akompaniament wokalny na Uniwersytecie Muzycznym w Wiedniu w klasie pieśni prof. Davida Lutza.

Koncertuje jako solista i kameralista, jest też cenionym akompaniatorem. Występował w wielu znaczących salach koncertowych jak wiedeńskie Musikverein, Konzerthaus, Filharmonie w Berlinie, Warszawie, Sofii i Bukareszcie. Wykonywał koncerty w Europie (Austria, Francja, Niemcy, Włochy, Wielka Brytania, Czechy, Bułgaria, Szwajcaria, Rumunia, Mołdawia) i Azji (Singapur, Malezja, Filipiny, Chiny). Jest laureatem Międzynarodowego Konkursu Duetów Fortepianowych w Białymstoku w 2002 roku (III nagroda) oraz Międzynarodowego Konkursu Pieśni w Sofii w 2009 roku (II nagroda), jest też trzykrotnym laureatem cyklu koncertów Muzyczne Forum Młodych Austriackiego Forum Kultury w Warszawie. Był także wielokrotnie nagradzany za wyróżniający się akompaniament m.in. na Międzynarodowym Konkursie Brahmsowskim w Pörtschach (2012) oraz na Festiwalu Pieśni w Husum (2011). Występował z wieloma znakomitymi artystami instrumentalistami i wokalistami. Jako akompaniator, regularnie zapraszany jest także na kursy interpretacji muzycznej w Polsce, Austrii, Niemczech i we Francji.

W jego dorobku fonograficznym znajduje się płyta nagrana z Aleksandrą Szczęsnowicz z utworami na dwa fortepiany oraz album solowy, zawierający mazurki Chopina, Szymanowskiego i Maciejewskiego. Obie płyty zostały nagrane i wydane przez wydawnictwo DUX. W sierpniu 2013 roku Lech Napierała dokonał dla brytyjskiej wytwórni fonograficznej Signum nagrania utworów kameralnych oraz pieśni Roxanny i Andrzeja Panufnika.
 

Liryka wokalna przeplata się barwną linią przez całą twórczość Richarda Straussa. Na jej rozkwit wpłynęły także sprawy osobiste. W maju 1894 roku, w dniu premiery swej pierwszej opery Guntram, zaręczył się z występującą w niej śpiewaczka Pauline de Ahna, a kilka miesięcy później ofiarował jej jako prezent ślubny 4 pieśni op. 27. Richard Strauss komponował pieśni bardzo spontanicznie, często do wierszy różnych autorów i łączy je w zbiory na zasadzie chronologii.

Tadeusz Baird (1928–1981) był wielkim miłośnikiem teatru i wielbicielem Szekspira, którego uważał za największego artystę, jaki kiedykolwiek żył na świecie. 4 sonety miłosne są wersją koncertową fragmentów muzyki do przedstawienia Romeo i Julia w Teatrze Dramatycznym w Warszawie w 1956 roku. Ta subtelna stylizacja w duchu dawnej muzyki stała się najczęściej wykonywanym utworem Bairda.

Siergiej Rachmaninow zasłynął jako wirtuoz i twórca utworów fortepianowych, lecz jego dorobek kompozytorski był bardziej zróżnicowany. Pierwszy znaczący sukces przyniosła mu jednoaktowa opera Aleko według adaptacji poematu The Gypsies A. Puszkina – nagrodzona Złotym Medalem praca dyplomowa w Konserwatorium Moskiewskim. Rachmaninow nie wykazywał skłonności nowatorskich. W licznych pieśniach i romansach do słów poetów rosyjskich, w których rozwinął swą bogatą inwencję melodyczną, był spadkobiercą Czajkowskiego i kontynuatorem nurtu późnego romantyzmu.

 Adam Walaciński