KONCERT SYMFONICZNY

Od śmierci Andrzeja Markowskiego (1924-1986), jednego z najwybitniejszych dyrygentów polskich, minęło już ćwierć wieku. Ten mistrz batuty był niezapomnianym interpretatorem dzieł epoki baroku i klasycyzmu, lecz postrzegany był przede wszystkim jako znakomitość w estradowych kreacjach nowej muzyki polskiej. W programie koncertu, będącego wspomnieniem znakomitego kapelmistrza, nie mogło zatem zabraknąć utworów, które lubił: slawnego Adagio na smyczki i organy, przypisywanego Tomaso Albinoniemu, a także Symfonii h-moll Franciszka Schuberta, zwanej Niedokończoną, utworu odnalezionego kilka dekad po śmierci niedocenianego za życia kompozytora.
Markowski z upodobaniem przyjmował wielkie wyzwania, toteż rychło stał się „nadwornym” dyrygentem wielu polskich kompozytorów, nad których dziełami troskliwie pracował, starając się z nich wydobyć maksimum zawartych w nich treści. Dwuczęściowa III Symfonia  Witolda Lutosławskiego jest jednym z jego najważniejszych dzieł. Skupiają się w nim najistotniejsze wątki obecne we wcześniejszej twórczości, w tym przeprowadzone z pełnym sukcesem próby zastosowania przestrzennego kontrapunktu, oraz liczne sekwencje, w których znalazł zastosowanie „aleatoryzm kontrolowany”, czyli odniesienia frazowe swobodnie wpisywane w czas ogólny utworu, wyrastające z nie do końca określonej w zapisie substancji dźwiękowej.
/Zbigniew Andrzej Zając/

ANDRZEJ MARKOWSKI  (1924 - 1986)

Twórca i dyrektor artystyczny “Wratislavia Cantans” (1966-1977). Urodził się 22 sierpnia 1924 roku w Lublinie, zmarł 30 października 1986 roku w Warszawie. W latach 1939-1941 kształcił się w Lublinie (kompozycja) i w 1943-1944 w Warszawie (fortepian). W 1946-1947 studiował w Trinity College of Music w Londynie (kompozycję u Aleca Rowleya), w 1947-1955 studiował w PWSM w Warszawie pod kierunkiem Piotra Rytla i Tadeusza Szeligowskiego (kompozycja) oraz Witolda Rowickiego (dyrygentura).
W latach 1955-1959 był dyrygentem Filharmonii Śląskiej w Katowicach, a w 1959-64 kierownikiem artystycznym i pierwszym dyrygentem orkiestry Filharmonii Krakowskiej.
W 1959 roku utworzył w Krakowie orkiestrę kameralną, a następnie zorganizował cykl koncertów Musica Antiqua et Nova oraz Krakowską Wiosnę Młodych Muzyków, na której dokonał prawykonań utworów m.in. Krzysztofa Pendereckiego, Grażyny Bacewicz i innych. Z zespołem krakowskim odbył tournée po Włoszech, Belgii i Stanach Zjednoczonych.
wielki propagator muzyki polskiej w kraju i na świecie. Dyrygował w Berlinie, w La Scali w Mediolanie, w Amsterdamie z orkiestrą Concertgebouw, w Brukseli w Palais des Beaux Arts, Paryżu, Barcelonie, Madrycie, Kolonii, Florencji, Lipsku, Dreźnie, Montreux, Frankfurcie, Teheranie, Bejrucie, Melbourne, Moskwie, Kopenhadze, Oslo, Darmstadcie, Buenos Aires i w Meksyku. Zasłynął jako niezastąpiony odtwórca muzyki dawnej, dyrygując po raz pierwszy w Polsce takie dzieła jak „Il Vespro della Beata Vergine” i "Combatimento di Tancredi e Clorinda” Monteverdiego, „Pelleas i Melizanda” Debussy’ego, czy „Mesjasz” i „Juda Machabeusz” Haendla.
W roku 1965 zdecydował się na objęcie stanowiska dyrektora Filharmonii Wrocławskiej i doprowadził do otwarcia jej własnej, nowej siedziby. W roku 1966 powołał do życia festiwal oratoryjno-kantatowy „Wratislavia Cantans” i pełnił funkcję jego dyrektora artystycznego (1966-1976); kierował równocześnie Festiwalem Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu oraz Festiwalem Muzyki Organowej i Klawesynowej.
W roku 1970 z orkiestrą Filharmonii Narodowej odbył tournée w krajach Dalekiego i Bliskiego Wschodu, a w latach 1971-1977 objął funkcję jej dyrygenta i wicedyrektora artystycznego.
Zasłynął również jako wybitny odtwórca muzyki baroku, jak i muzyki współczesnej. Wielokrotnie dyrygował na Biennale di Venezia i w Perugii podczas festwalu Sacra Musicale Umbria. Prowadził koncerty ze światowymi sławnymi artystami jak: Artur Rubinstein, Dawid Ojstrach, Issac Stern, Maurizzio Pollini, Henryk Szeryng, Krystian Zimerman, Stefan Aszkenazy, Julius Katchen czy Vlado Perlemutter.
Muzykę współczesną propagował na estradach polskich i zagranicznych, występując ponad 25 razy na Festiwalu „Warszawska Jesień” oraz zasiadając w jego komisji repertuarowej (1971-1981). Dokonał tam światowych prawykonań oraz pierwszych wykonań w Polsce utworów m.in. Krzysztofa Pendereckiego, Henryka Mikołaja Góreckiego, Kazimierza Serockiego, Tomasza Sikorskiego, Kazimierza Sikorskiego, Bolesława Szabelskiego, Witolda Szalonka, Pawła Szymańskiego, George’a Ligetiego, Pierre’a Bouleza, Hansa Wernera Henzego, Charles’a Ivesa, Iannisa Xenakisa, Luigi Nono i Bruno Maderny.
Jako kompozytor zdobył ogromną renomę, pisząc muzykę do ponad 35 filmów krótko- i długometrażowych, m.in.: do „Pokolenia”, „Popiołów”, „Przekładańca” Andrzeja Wajdy, „Pana Wołodyjowskiego” Jerzego Hoffmana, czy do eksperymentalnych filmów Andrzeja Munka, Waleriana Borowczyka, Jana Lenicy i Tadeusza Makarczyńskiego. Zainspirował również Andrzeja Wajdę do realizacji filmu „Dyrygent”. Pisał także muzykę do teatru. W 1965 otrzymał nagrodę II stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki, w 1974 roku nagrodę państwową I stopnia za wybitne kreacje artystyczne na „Warszawskiej Jesieni”, oraz dwukrotnie nagrodę krytyków – statuetkę Orfeusza (1968, 1971).
W roku 1969 i 1971 był laureatem dorocznej nagrody Związku Kompozytorów Polskich, a w 1974 otrzymał nagrodę płytową Grand Prix du Disque Charles Cros we Francji za nagranie utworu Krzysztofa Pendereckiego „Jutrznia”. Od 1980 był dyrygentem w Groningen w Holandii. W 1982 roku objął kierownictwo artystyczne Filharmonii w Łodzi.