RECITAL FORTEPIANOWY

Emocja i porządek - te dwie wartości przewijają się w muzyce, wchodząc z sobą w różne związki I interakcje: reguła i wyraz, ekspresja struktury – struktura ekspresji, matematyka uczuć – emocja logiki.

Bacha sztuka kunsztowna i przyjemna
W epoce baroku suita była gatunkiem opartym na grze elementów stałych I zmiennych. Te stałe – stylizowane tańce Allemande, Courante, Sarabande i Gigue – współtworzyły mocny wielonarodowy kręgosłup. Poszczególne ogniwa niosły z sobą kolejno koloryt niemiecki, francuski, hiszpański i szkocko-irlandzki oraz – co się z tym ściśle łączy – kontrast charakterów i temp. Dołączano do nich ogniwa zmienne, a czyniono to wedle estetycznego uznania czy konstrukcyjnej potrzeby.
W okresie między 1722 a 1725 Bach skomponował zbiór sześciu suit, przeznaczając je na clavier (klawesyn lub klawikord). W historii muzyki nadano im przydomek „francuskie” w celu odróżnienia od napisanych wcześniej w latach 1718-1720  (niektóre źródła podają rok 1715) suit „angielskich”. Rzeczone określenia-przydomki  rozsławił Johann Nikolaus Forkel, autor pierwszej monografii twórcy, konstatując, że są napisane w takim a nie innym stylu czy guście.

Schumanna fortepian pełen fantazji  
Ukończona w roku 1838 Fantazja C-dur op. 17 ma postać tryptyku, którego części pierwotnie nosiły tytuły: Ruiny, Łuk triumfalny, Gwiazdozbiór. Narracja Schumanna charakteryzuje się bezustannymi zmianami, często na krótkich odcinkach przebiegu muzycznego – to narracja rapsodyczna. Liryka spotyka się tu z dramatem, euforia romantycznych miłosnych uniesień sąsiaduje ze stanami rozpaczy i udręki, poetycka „szczytność” przechodzi w melancholię. Dusza artysty była z natury rozdwojona i taka znalazła ujście w muzyce wewnętrznie poruszonej, napiętej; kompozytor pisał dźwiękami swoją biografię.  Twórca podkreślał, że jego utwór ma być grany „od początku do końca w manierze fantastycznej i uczuciowej”. Fantazję C-dur Schumann zadedykował innemu wizjonerowi fortepianu – Franzowi Lisztowi.    

Małgorzata Janicka-Słysz