KONCERT SYMFONICZNY

Libretto Mozartowskiego Wesela Figara (1786) napisał wytrawny librecista Lorenzo da Ponte według komedii Piotra Beaumarchais, poety francuskiego, który odegrał niemałą rolę w ideowym przygotowaniu rewolucji francuskiej. Uwertura do opery Mozarta pod tym samym tytułem to żywiołowa, cztery do pięciu minut trwająca kompozycja, która nie wykorzystuje żadnych fragmentów opery - jest samodzielnym utworem, kapitalnie wprowadzającym w nastrój i sens akcji scenicznej. Pod gładką powierzchnią muzyki, w jej obsesyjnym pędzie, w nagłych akcentach i dynamicznych wybuchach całej orkiestry, wyczuwa się ciągły niepokój, aluzje do zasadniczych konfliktów opery.

Koncert A-dur KV 488 powstał w 1786, podczas pracy kompozytora nad Weselem Figara; swoim pogodnym, beztroskim charakterem pokrewny jest muzyce tej opery. Uwydatniają się w nim typowe cechy fortepianowego stylu Mozarta; jest chyba najpopularniejszym jego koncertem - lekkim, finezyjnym, śpiewnym o efektownych figuracjach i koronkowych ornamentach.

Symfonia "Linzka" (ukończona 3 listopada 1783) w konstrukcji i tematyce pokrewna jest symfoniom Haydna, na co m.in. wskazuje jej powolny wstęp, wiele zwrotów harmonicznych i rytmicznych oraz ogólny nastrój. Ale niemało tu także indywidualnych, mozartowskich rysów w bogactwie śpiewnych melodii, instrumentacji, w zaskakujących modulacjach i chromatyzmach. Działo utrzymane w radośnie uroczystym, nieco serenadowym charakterze, oscyluje między beztroską wesołością a patetycznym rozmarzeniem. Jego najpiękniejsze partie to przetworzenia w częściach skrajnych (Allegro spiritoso i Presto) oraz część powolna (Poco adagio), urocza Siciliana z wariacjami. Całości dopełnia wdzięczny Menuet (III cz.).

Zbigniew Andrzej Zając