KONCERT ORATORYJNY

Benjamin LÉVY – studiował w Conservatoire National Supérieur w Lyonie (gra na perkusji – dyplom z I nagrodą), w Conservatoire National Supérieur w Paryżu (teoria muzyki i dyrygentura) oraz w American Academy of Conducting w Aspen u Davida Zinmana, Jurija Temirkanowa i Jormy Panula. Brał także udział kursach organizowanych przez Accademia Musicale Chigiana w Sienie.
Asystent Marca Minkowskiego na koncertach i produkcjach operowych, z orkiestrą Gewandhausu w Lipsku, Mahler Chamber Orchestra, Les Musiciens du Louvre, w Operze w Paryżu, De Nederlandse Opera i na Festiwalu w Salzburgu. W latach 2009–2011 był pierwszym asystentem dyrygenta w Radio Filharmonisch Orkest i Radio Kamer Filharmonie w Holandii.
Pierwsze sukcesy odniósł z trupą operową Les Brigands, z którą wystawił wiele zapomnianych XIX- i XX-wiecznych dzieł operetkowych. Ich nagrania DVD otrzymały dwie nagrody Diapason d’Or.
Benjamin Lévy występował we Francji i innych krajach europejskich m.in. z Rotterdams Philharmonisch Orkest, Orchestre de la Suisse Romande, orkiestrą filharmonii w Moskwie, Orchestre de Chambre de Lausanne, Gelders Orkest, Residentie Orkest w Hadze, Noord Nederlands Orkest, Orchestre National d’Île-de-France, Orchestre National de Lorraine, orkiestrami w Lyonie, Montpellier, Nancy, Bajonne, Orchestre Colonne, Orchestre Lamoureux, Orchestre Poitou Charentes, Noord Nederlands Orkest, Chamber Orchestra of Philadelphia, Orquesta Classica Santa Cecilia (Madryd), Zuid Nederlands Orkest, Orchestre Symphonique de Mulhouse.
Jako dyrygent operowy współpracował z De Nederlandse Reisopera (Poławiacze pereł G. Bizeta, 2015), zespołem Teatru im. Stanisławskiego w Moskwie (Peleas i Melizanda Debussy’ego), NorrlandsOperan (Szwecja), Icelandic Opera w Reykjaviku (Don Giovanni W.A. Mozarta, Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego), Opéra National de Lyon, Opéra de Rouen, Opéra National du Rhin (L’Etoile Chabriera), Théâtre National du Capitole de Toulouse (Życie paryskie J. Offenbacha), operami w Avignon, Tulonie i Limoges, Théâtre National du Capitole de Toulouse.
Benjamin Lévy jest dyrektorem muzycznym młodej, niezależnej Orchestre de Chambre Pelléas, założonej i zarządzanej przez samych muzyków, z którą gościł w wielu prestiżowych salach koncertowych, w tym w Concertgebouw w Amsterdamie (z Nelsonem Goernerem), Théâtre des Champs Elysées, Théâtre du Châtelet, Opéra-Comique w Paryżu (Arlezjanka Bizeta w oryginalnej wersji), filharmonii w Paryżu, jak również na festiwalach: w Besançon, Les Folles Journées de Nantes, Festival de Radio-France w Montpellier, Feldkirch Festival (Austria), Nomus Festival (Serbia), Festival d’Auvers-sur-Oise, Grachtenfestival w Amsterdamie. Koncerty Orkiestry są regularnie transmitowane przez radio France Musique i Radio Suisse Romande.
W 2005 uzyskał nagrodę Francuskiej Unii Krytyków Muzycznych: Révélation Musicale de l'Année, a w 2008 nagrodę dla młodych dyrygentów ADAMI.

Anna WOLFINGER – ukończyła Państwową Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną II stopnia im. F. Chopina w Krakowie w klasie skrzypiec. Następnie uzyskała tytuł magistra w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie śpiewu Izabelli Jasińskiej-Buszewicz. Kształciła się również w ramach stypendialnego programu Erasmus w Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu u Ingrid Kremling-Domanski. Swoje umiejętności doskonaliła na mistrzowskich kursach wokalnych, prowadzonych m.in. przez Marka Rzepkę, Dariusza Grabowskiego, Annę Sims, Izabelę Kłosińską, Ryszarda Karczykowskiego, Teresę Żylis-Garę, Elisabeth Wilke, Helenę Łazarską, Arkadiusza Burskiego.
Laureatka wielu prestiżowych nagród, w tym Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. J. Kiepury w Krynicy-Zdroju, II nagrody Ogólnopolskiego Konkursu Wokalnego w Mławie, II nagrody Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. I. Godina Iuventus Canti (Vráble), III nagrody Ogólnopolskiego Konkursu Sztuki Wokalnej „Złote Głosy” w Warszawie.
W 2012 roku zadebiutowała partią Hanny w Strasznym dworze S. Moniuszki w Operze i Filharmonii Podlaskiej; w tym samym roku została solistką tej sceny. Występowała tam m.in. w Zemście nietoperza J. Straussa (Adela), Carmen G. Bizeta (Frasquita, Micaëla), Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta (Papagena), Traviacie G. Verdiego (Annina), Upiorze w operze A. Lloyda Webbera (Carlotta), Pimpinone G.Ph. Telemanna (Vespetta), Skrzypku na dachu J. Bocka (Hudel), Korczaku Ch. Williamsa (Basia). W 2016 roku zadebiutowała na scenie Opery Krakowskiej w operze Turek we Włoszech G. Rossiniego (Fiorilla), a od grudnia 2016 na deskach Opery Krakowskiej można ją również zobaczyć w roli Noriny w Don Pasquale G. Donizettiego. Występowała również w Krakowskiej Operze Kameralnej – w spektaklach G.B. Pergolesiego La serva padrona i Livietta e Tracollo oraz W.A. Mozarta Die Schuldigkeit des ersten Gebots.
Anna Wolfinger chętnie wykonuje repertuar oratoryjno-kantatowy oraz muzykę barokową. Brała udział w wielu festiwalach, m.in.: Oper Barokowych „Dramma Per Musica” w Warszawie, Sztuk Dawnych w Białymstoku, Wschód Kultury / Inny Wymiar w Białymstoku, Cracovia Sacra w Krakowie, Jubilaei Cantus w Nowym Sączu, Muzyki Kameralnej i Organowej „Muzyka i Sacrum” w Chrzanowie-Kościelcu, Wratislavia Cantans we Wrocławiu, Belcanto w Nałęczowie. Uczestniczyła w prawykonaniu oratorium Oto wierny sługa mój Huberta Kowalskiego i Piotra Pałki.

Katarzyna HARAS – ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. K. Szymanowskiego w Katowicach w klasie Alicji Słowakiewicz-Wolańskiej. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich, prowadzonych m.in. przez Teresę Berganzę i Teresę Żylis-Garę.
Laureatka Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. M. Schneidera-Trnavskiego (2008) oraz półfinalistka przesłuchań do Jette Parker Young Artists Programme przy Royal Opera House w Covent Garden (2008).
W 2008 roku debiutowała partią Rozyny w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego na festiwalu operowym w Amarante w Portugalii, pod batutą José Ferreiry Lobo (Orquestra do Norte). Obecnie jest solistką Opery Wrocławskiej i Opery Śląskiej, gdzie wykonuje partie w dziełach W.A. Mozarta (Cherubin w Weselu Figara, Druga Dama w Czarodziejskim flecie, Donna Elwira w Don Giovannim), S. Moniuszki (Jadwiga w Strasznym dworze), G. Bizeta (partia tytułowa w Carmen), I.J. Paderewskiego (cyganka Aza w Manru, reżyseria Laco Adamik), G. Verdiego (Flora w Traviacie, Inez w Trubadurze), G. Rossiniego (Angelina w Kopciuszku), J. Offenbacha (Opowieści Hoffmana), G. Pucciniego (Kate Pinkerton w Madama Butterfly). Brała udział w prapremierze opery La libertà chiama la libertà E. Knapika w Operze Wrocławskiej pod dyrekcją Jacka Kasprzyka. W kwietniu 2018 roku wystąpiła w Filharmonii Krakowskiej w Glorii A. Vivaldiego.
Występowała pod batutą Tadeusza Serafina, Mirosława Błaszczyka, Ewy Michnik, Tomasza Szredera, Tadeusza Zatheya, Krzysztofa Dziewięckiego, Rubena Silvy, Francesca Bottiliero, Waltera E. Gugerbauera, Marcina Nałęcz-Niesiołowskiego, Tadeusza Wojciechowskiego i innych.
Katarzyna Haras bierze czynny udział w życiu artystycznym województwa śląskiego, uczestnicząc w festiwalach i koncertach takich jak np. Festiwal im. G.G. Gorczyckiego (2006, 2010 – partia tytułowa w Rinaldo G.F. Haendla). Współpracuje również z Instytucją Promocji i Upowszechniania Muzyki Silesia. Daje liczne koncerty w Polsce i za granicą (Czechy, Litwa, Finlandia, Portugalia, Niemcy).

Bartłomiej CHORĄŻY - edukację muzyczną rozpoczął w wieku 8 lat w klasie altówki Danuty Popielak, a kontynuował w klasie Grażyny Piechowskiej. Naukę śpiewu podjął w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. W. Żeleńskiego w Krakowie pod kierunkiem Jacka Ozimkowskiego, u którego obecnie kształci się w krakowskiej Akademii Muzycznej. Swój warsztat wokalny doskonali również, współpracując z Dariuszem Grabowskim. W 2017 roku został wytypowany z grona najlepszych studentów Akademii Muzycznej do wzięcia udziału w mistrzowskich kursach interpretacji i wykonawstwa polichóralnej muzyki barokowej, prowadzonych przez Josa Van Veldhovena.
Jako solista, jak i członek zespołów wokalnych występował na Międzynarodowym Festiwalu Bursztynowym – Opera Europy, w Filharmonii Kaliningradzkiej oraz Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, podczas którego śpiewał w operach W.A. Mozarta (Wesele Figara) i G. Verdiego (Rigoletto i Traviata). Podczas Międzynarodowego Konkursu Sztuki Wokalnej im. A. Sari w Nowym Sączu w roku wykonywał partie solowe w kantatach BWV 70 oraz BWV 21 J.S. Bacha, na Festiwalu Misteria Paschalia dzieła z polskiej i angielskiej literatury baroku, na festiwalu muzyki dawnej Actus Humanus utwory Bartłomieja Pękiela. Dwukrotnie, jako członek Cracow Royal Singers, śpiewał podczas Międzynarodowego Festiwalu im. G.G. Gorczyckiego, prezentując wraz z zespołem dzieła polskich mistrzów baroku.
Od 2012 roku Bartłomiej Chorąży zatrudniony jest w Chórze Filharmonii im. K. Szymanowskiego w Krakowie. Jest członkiem Męskiego Zespołu Wokalnego Filharmoników Krakowskich, z którym wykonuje koncerty z cyklu Cafe Bodo, hity Brodwayu oraz wiele innych.
Występował pod batutą znakomitych dyrygentów takich jak Alexander Liebreich, Ola Rudner, Krzysztof Penderecki, Gabriel Chmura, Jewhen Sawczuk, Helmuth Rilling, Roland Bader, Charles Olivieri-Munroe, Łukasz Borowicz, Jacek Kasprzyk, Jos Van Veldhoven.

Patryk RYMANOWSKI - absolwent Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu, którą ukończył z wyróżnieniem w klasie śpiewu solowego Wojciecha Maciejowskiego.
Laureat m.in. Grand Prix, I nagrody oraz nagrody specjalnej na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. I. Godina Iuventus Canti (Vráble 2006), III nagrody oraz dwóch nagród specjalnych na Międzynarodowym Konkursie im. A. Sari w Nowym Sączu (2007) oraz II nagrody na Międzynarodowym Konkursie im. M. Schneidera-Trnavskiego (2008).
Zadebiutował w 2007 roku w Teatrze Wielkim w Poznaniu, w którym śpiewał do 2011. W tym samym roku związał się etatowo z Teatrem Wielkim w Łodzi. Współpracuje z Teatrem Wielkim–Operą Narodową w Warszawie oraz Operą Krakowską. W Warszawskiej Operze Kameralnej brał udział w realizacji światowej premiery opery Leszka Możdżera Immanuel Kant, gdzie wykonywał rolę tytułową.
W jego bogatym repertuarze znajdziemy ponad 40 partii operowych, m.in. w Aidzie (Faraon), Trubadurze (Ferrando), Ernanim (Jago) i Rigoletcie (Sparafucile) G. Verdiego, Lukrecji Borgii (Gubetta), Marii Stuardzie (Talbot) i Annie Bolenie (Henryk VIII) G. Donizettiego, Don Giovannim (Leporello) W.A. Mozarta, Cyganerii (Coline, Schaunard) i Turandot (Mandaryn) G. Pucciniego, Cyruliku sewilskim (Don Basilio) G. Rossiniego, Eugeniuszu Onieginie (Gremin) P. Czajkowskiego, Hamlecie (Klaudiusz) A. Thomasa oraz partie Moniuszkowskie – w Strasznym dworze (Zbigniew), Halce (Dziemba) i Verbum nobile (Serwacy Łagoda). Wykonanie tej ostatniej opery, z udziałem artysty, inaugurowało sezon Polskiej Orkiestry Radiowej i było transmitowane na żywo ze Studia im. W. Lutosławskiego w II Programie Polskiego Radia 1 września 2014 roku. W 2011 roku Patryk Rymanowski wystąpił u boku Edity Gruberowej w koncertowym wykonaniu Roberta Devereux Donizettiego na scenie Teatru Wielkiego–Opery Narodowej w Warszawie. W 2017 roku śpiewał w Staatsoper w Hamburgu we współczesnym dziele operowym Immer Weiter.
Z wielkim powodzeniem wykonuje także dzieła z repertuaru oratoryjno-kantatowego, od baroku po muzykę współczesną. Koncertował z większością polskich orkiestr filharmonicznych. Współpracował ze znakomitymi dyrygentami, takimi jak Antoni Wit, Tadeusz Kozłowski, Warcisław Kunc, Bassem Akiki, Will Crutchfield, Łukasz Borowicz i reżyserami (Waldemar Zawodziński, Maria Sartova, Laco Adamik, Krystyna Janda, Krzysztof Kolberger, Adolf Weltschek, Jarosław Kiliana).

„Muzyka Mozarta i jego osobowość stanowią po dziś dzień w dziejach sztuki swego rodzaju zagadkę. Zagadkowy jest przede wszystkim sam duchowy wyraz tej muzyki, wyraz trudny do nazwania, nieodgadniony jak uśmiech Mony Lisy Giocondy” – pisał Stefan Kisielewski.

Nikt nie zrobił więcej dla popularyzacji postaci Mozarta i muzyki klasycznej współczesnemu, masowemu odbiorcy, co Miloš Forman swoim Amadeuszem z 1984 roku. Dzieło zmarłego w tym roku czeskiego reżysera to wciąż niedościgniony ideał, jeśli chodzi o filmowy portret kompozytora, oddanie realiów epoki i w końcu genialną zręczność, z jaką muzyka prezentowana jest na ekranie. Dzięki temu nagrodzonemu ośmioma Oscarami fascynującemu filmowi, Mozart trafił pod koniec XX wieku do kultury popularnej, dołączając do wielkich ikonicznych twórców, którym poświęcone są wielkie dzieła biograficzne. Efektem ubocznym siły rażenia obrazu Formana, opartego na sztuce Petera Schaffera z 1979 roku, jest utrwalenie mitu o rzekomym wpływie Antonia Salierego na śmierć Mozarta. W dobie fake newsów trzeba jednak mimo wszystko (niestety) dobitnie podkreślić, że jest to oczywiście całkowitą nieprawdą. Takie plotki były rozpowszechniane w środowisku wiedeńskim już po próbie samobójczej Włocha, w latach 20. XIX wieku, po tym jak usiłował on podciąć sobie gardło. Salieri w stanie starczej demencji miał rzekomo przyznać się do otrucia Wolfganga. I jak pokazuje historia, fake newsy to niekoniecznie wynalazek ostatnich lat… W filmie Formana Salieri knuje intrygę, która ma doprowadzić do śmierci znienawidzonego rywala. Wysyła do Mozarta przebranego na czarno posłańca, który zleca kompozytorowi napisanie mszy żałobnej, jednocześnie sowicie wynagradzając go za milczenie na temat podejmowanego zlecenia i osoby zleceniodawcy. Nieprawdą jest również to, jakoby Salieri pomagał Mozartowi w ukończeniu Requiem. Wokół ostatniego dzieła Mozarta narosło wiele legend i mitów. Prawda, choć może mniej atrakcyjna, niż ta pokazana w filmie, jest prosta. Mszę żałobną zamówił anonimowo u kompozytora hrabia Franz von Walsegg zu Stuppach, który dokonał tego za pośrednictwem swojego adwokata. Muzyczny amator, jakim był hrabia, słynął z tego, że kupował w ten sposób kompozycje, które następnie prezentował publicznie jako utwory własnego autorstwa. W lipcu 1971 roku hrabia zapragnął uczcić pamięć swej przedwcześnie zmarłej młodziutkiej żony i zlecił to zadanie Mozartowi. I jak wiadomo kompozytor nie zdążył ukończyć swego dzieła przed śmiercią. Konstancja, wdowa po kompozytorze, zwróciła się więc do jego uczniów z prośbą o dokończenie utworu. Po tym, jak jeden z nich - Franz Xaver Süssmayr, wbrew woli żony przyznał się publicznie do współautorstwa Requiem, udało się je zachować dla ludzkości jako dzieło Mozarta. I dzięki temu możemy cieszyć się jego pięknem do dziś.

Mateusz Borkowski