KONCERT ORATORYJNY

Jean-Luc TINGAUD - francuski pianista i dyrygent. Po ukończeniu Konserwatorium Paryskiego został asystentem Marca Minkowskiego i Manuela Rosenthala (ucznia Maurice’a Ravela), który przekazał początkującemu dyrygentowi zamiłowanie do muzyki francuskiej.

W centrum zainteresowań Tingaud zawsze pozostawała opera. Dyrygował na Wexford Opera Festival w Zurychu (Penelope Gabriela Faure, Safonao Julesa Masseneta, Manon Lescaut Daniela Aubera i Le roi margle lui Emmanuela Chabriera), w Opera Zuid (Ciboulette Reynaldo Hahna) Opera National de Lyon (L’ile de Tulipatan Jacquesa Offenbacha), w paryskim Theatre Mogador (Wesele Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta).
W latach 2002-2007 Tingaud był asystentem dyrygenta w Opera Comique. W paryskim Theatre d'Herblay poprowadził wykonanie Mireille i Fausta Charlesa Gounoda, Napoju miłosnego Gaetano Donizettiego, Cyganerii Giacomo Pucciniego, Cosi fan tutte Mozarta i Carmen Georgesa Bizeta. Występował też w Teatro Nacional de Sao Carlos w Lizbonie, Palm Beach Opera w Stanach Zjednoczonych, Opera de Lille, l’Opera de Paris i Teatrze Narodowym w Pradze, a także na festiwalach: Festival della Valle d'Itria w Martina Franca, Rossini Festival w Wildbadzie czy Macerata Opera Festival.
Artysta dokonał nagrań w operowych dla firm fonograficznych: Fone, Dynamic, Mandala/Harmonia Mundi, Sisyphe/Abeille Musique. W 2004 roku miał miejsce jego debiut z English Chamber Orchestra z tak wybitnymi wirtuozami jak Joshua Bell oraz Steven Isserlis. Współpracował także z takimi zespołami jak Ulster Orchestra, Orchestra of Opera North, Orchestra Filarmonica Arturo Toscanini, orkiestra Teatro Carlo Felice w Genewie, orkiestra Teatro Massimi w Palermo, orkiestry Filharmonii Narodowej i Filharmonii Krakowskiej, z którą występuje regularnie od dziesięciu lat, Orchestre National des Pays de la Loire, Orchestre National de Lyon, Orchestre Symphonique de Mulhouse, Orchestre National de Lorraine, Orchestre de Picardie i Orchestre de Bretagne.
W 2014 roku dyrygent zadebiutował na scenie English National Opera (Poławiacze pereł Bizeta). W czerwcu poprowadził koncertowe wykonanie Cyganerii Pucciniego w paryskiej Salle Pleyel, a w sierpniu wystąpił w Arena di Verona (Romeo i Julia Guonoda), w październiku w Teatro Real w Madrycie (Córka pułku Donizettiego).
 

  Ewa BIEGAS jest absolwentką katowickiej Akademii Muzycznej w klasie prof. J. Ballarina oraz wiedeńskiego Universität  fur Musik und Darstellende Kunst w klasie prof. H. Łazarskiej, laureatką wielu prestiżowych międzynarodowych konkurów wokalnych oraz stypendystką Rządu Austrii, Szwajcarskiej Fundacji Thyll-Dur i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej.
Wśród nagrań artystki znajdują się m.in. Monbar I.F. Dobrzyńskiego – partia Donny Marii (Polskie Radio, dyr. Ł. Borowicz), Legenda Bałtyku F. Nowowiejskiego – partia Bogny (Polskie Radio-, dyr. Ł. Borowicz), Canzoni d'amore E. Bogusławskiego, Stabat Mater A. Dziadka (Radio Katowice – dyr. M. Kaniowska), Loteria na mężów K. Szymanowskiego – partia Sary (Polskie Radio – dyr. M. Klauza), Chantefleurs et chantefables oraz 20 kolęd W. Lutosławskiego, a także pieśni G. Fitelberga op. 21, 22 (Acte Prealable).
W 1999 roku zadebiutowała partią Lady Billows na deskach wiedeńskiej Studiobuhne w operze Owen Wingrawe B. Brittena. Od 2004 współpracuje z Operą Krakowską, gdzie zaśpiewała tytułową rolę w Halce S. Moniuszki, Rozalindę w Zemście nietoperza J. Straussa, Małgorzatę w Fauście Ch. Gounoda, Mimi w Cyganerii G. Pucciniego, Lizę w Damie Pikowej i Tatianę w Eugeniuszu Onieginie P. Czajkowskiego, tytułową rolę w Ariadnie na Naxos R. Straussa oraz Fata Morganę w Miłości do trzech pomarańczy S. Prokofiewa. Podczas wieczoru inaugurującego otwarcie nowej siedziby Opery Krakowskiej wykonała partię Joanny w Diabłach z Loudun K. Pendereckiego. Występowała także na deskach Opery Narodowej, Bałtyckiej, Śląskiej, Bydgoskiej, Szczecińskiej oraz Teatru Wielkiego w Łodzi.
W roku 2009 w Wiedeńskiej Kammeroper śpiewała partię Miss Wingrave w operze Brittena Owen Wingrave. Występowała podczas światowej premiery Missa pro pace W. Kilara w St. Patrick Cathedral w Nowym Yorku oraz Musikvereins Goldnen Saal w Wiedniu biorąc udział Gali Operowej z okazji  wejścia Polski do Unii Europejskiej. Wykonała także III Symfonię pieśni żałosnych H.M. Góreckiego podczas Schlezwig-Holstein Musik Festival oraz VIII Symfonię Pendereckiego pod dyrekcją kompozytora w Teatro del Maggio we Florencji.
W sezonie artystycznym 2011/2012 zadebiutowała na deskach Opery w Montrealu partią Księżnej w operze A. Dvořaka Rusałka pod batutą J. Keenan oraz Teatro Colon partią Hagith w operze Hagith Szymanowskiego pod dyrekcją B. Bronnimanna, w reżyserii M. Znanieckiego. W Buenos Aires wzięła także udział w projekcie muzycznym Des Conocidos w reżyserii M. Znanieckiego wykonując Hymny Szymanowskiego oraz cykl Niebo w ogniu P. Perkowskiego natomiast w ramach projektu Jutropera uczestniczyła w realizacji W poszukiwaniu Leara: Verdi wykonując partię Kordelii. W sezonie 2014/2015 wykonywała partię Tytanii w operze H. Purcella The fary Queen w ramach Tigre Opera Festival w Argentynie. W grudniu 2015 została nominowana do Czeskiej Nagrody Thalia za najlepszą rolę operową roku 2015 za kreację partii tytułowej w operze Tosca Puciniego. Obok repertuaru operowego i oratoryjnego artystka wykonuje także cykle pieśni.
Jest profesorem AM na Wydziale Instrumentalnym w Katedrze Wokalistyki Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.

„Nigdy nie przestanę twierdzić, że zbliżenie się nasze do muzyki francuskiej, prawdziwe i głębokie zrozumienie jej treści, opanowanie formy, jej dalszych możliwości rozwojowych, jest jednym z warunków rozwoju i naszej muzyki”  – pisał w roku 1925 Karol Szymanowski. I podkreślał takie wartości, charakterystyczne dla tej kultury, jak: magiczna gra świateł i barw, głębia oraz pełnia żarliwego i intensywnego życia.  

W barwach hymnicznych
Florent Schmitt (1870-1958) – za życia znany i jako kompozytor, i jako krytyk muzyczny – po śmierci stał się postacią niesłusznie zapomnianą. Należał, m.in. wraz z Ravelem i Strawińskim, do grupy Les Apaches, utworzonej w roku 1900 – jej reprezentanci nazywani byli także znacząco muzycznymi „chuliganami”. Jednym z najsłynniejszych dzieł Schmitta jest Psalm 47 op. 38 na sopran, chór, organy i orkiestrę z roku 1904. Utwór skomponowany został z epickim przestrzennym rozmachem, w żywiole wspaniałego wystawnego brzmienia. I oddaje, w sposób niezwykle sugestywny, wzniosły charakter tekstu z Księgi psalmów: „wykrzykujcie Bogu radosnym głosem, bo Pan najwyższy, straszliwy, jest wielkim Królem nad całą ziemią”. Daje tu o sobie znać nie tylko francuska zmysłowość brzmienia rodem z muzyki impresjonistycznej Debussy'ego, ale także zapatrzenie Schmitta, zwłaszcza w warstwie orkiestrowej, w muzykę dwóch Ryszardów – śmiałych kolorystów – Wagnera i Straussa.     

W barwach miłości
Psyché (1887-1888) – ostatni poemat symfoniczny Césara Francka (1822-1890) – zainspirowany został tematem miłości Erosa i Psyche, rozsławionym w romansie antycznym jakim są Metamorfozy autorstwa rzymskiego pisarza Apulejusza. Historia skrzydlatego bożka do śmiertelnej dziewczyny uosabia dualizm: popęd seksualny reprezentowany przez Erosa versus wrażliwa miłość serca reprezentowana przez Psyche. Romantyczny poemat Franka składa się z trzech części, a w ich ramach – z ośmiu „scen-obrazów”. W dźwiękach opowiadana jest historia od snu tytułowej bohaterki po apoteozę miłości pary mitycznych kochanków. Interesujące, że kompozytor połączył w tym utworze orkiestrę symfoniczną z chórem mieszanym bez basów: soprany, alty i tenory współtworzą brzmienie poetyckie i zwiewne, jakby pozbawione treści realnej, „uskrzydlone”. Poemat Psyche dedykowany został Vincentowi d'Indy'emu, który był jednym z uczniów „papy Francka”, bo tak tytułowali kompozytora jego podopieczni, ceniąc za prostolinijność i przyjacielskość. A także wielbiąc za przekonanie, iż muzyka winna wypływać nie ze sztywnych narzucanych prawideł, ale brać początek z twórczej i indywidualnej wyobraźni.     

Małgorzata Janicka-Słysz