Polish
English
KALENDARZ
zwiń hide calendar
pokaż cały miesiąc
KASA BILETOWA

telefon:

506 625 430

czynna


7.01 – 10–14, 15–19, 8.01 - 11:30–15:30, 17–18, 9.01 - 9:30–13:30, 17–18

 REZERWACJA

tel/fax:

od poniedziałku do piątku w godzinach 9 - 16, tel. 504 856 500, 12 619 87 22

e-mail:

KALENDARIUM

KONCERT SPECJALNY

2018-11-11, Niedziela
11:00

miejsce: Sala Filharmonii

cena biletów:
40 zł
30 zł
Zarezerwuj bilet
fot. K. Kalinowski
powiększ

wykonawcy:

Koncert z okazji 100. rocznicy odzyskania niepodległości

100 NA 100. MUZYCZNE DEKADY WOLNOŚCI 

Orkiestra i Chór Filharmonii Krakowskiej
Tadeusz Strugała – dyrygent
Anna Mikołajczyk-Niewiedział – sopran
Ewa Marciniec – alt
Leszek Skrla – baryton
Kevin Kenner – fortepian
Teresa Majka-Pacanek – chórmistrz



repertuar:

Krzysztof Penderecki – Fanfara
Ignacy Jan Paderewski – Koncert fortepianowy a-moll op. 17
Karol Szymanowski – Stabat Mater op. 53

Ze względu na transmisję telewizyjną prosimy o punktualne przyjście na koncert.
Osoby spóźnione zostaną wpuszczone na salę w czasie przerwy.

 

„100 na 100” to w skrócie:
- 100 utworów muzyki polskiej na 100-lecie niepodległości,
- 11 koncertów w Polsce i 11 koncertów na świecie – tego samego dnia, 11.11.2018,
- 100 nagrań na płytach CD,
- 100 filmowych wizytówek na kanale YouTube PWM,
- publikacje nutowe i książkowe,
- wydawnictwa dla dzieci i młodzieży,
- serwis stonasto.pl i aplikacje mobilne.

W ten sposób Polskie Wydawnictwo Muzyczne, wraz z zaproszonymi do współpracy instytucjami kultury w kraju i za granicą, uczci 100. rocznicę odzyskania Niepodległości.

100 arcydzieł polskiej literatury muzycznej
Podstawą przedsięwzięcia jest lista „100 na 100” arcydzieł polskiej literatury muzycznej, które powstawały od 1918 roku do dzisiaj. Trudnego wyboru, w którym kryterium artystycznej wartości było najistotniejsze, dokonała Rada Programowa złożona z autorytetów i przedstawicieli instytucji kultury. W gronie tym znaleźli się:
- Małgorzata Małaszko-Stasiewicz (PR 2) – przewodnicząca
- dr Artur Szklener (NIFC) – wiceprzewodniczący
- Ewa Bogusz-Moore (IAM / NOSPR)
- dr hab. Szymon Bywalec (Orkiestra Muzyki Nowej)
- dr Daniel Cichy (PWM)
- dr hab. Marcin Gmys, prof. UAM (UAM)
- prof. dr hab. Alicja Jarzębska (UJ)
- Jerzy Kornowicz (Warszawska Jesień)
- dr Mieczysław Kominek (ZKP / Polmic)
- dr hab. Iwona Lindstedt (UW)
- Joanna Wnuk-Nazarowa (NOSPR)

Wśród utworów tworzących wielobarwny pejzaż ostatniego 100-lecia polskiej muzyki znalazły się dzieła takich kompozytorów, jak: Karol Szymanowski, Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Grażyna Bacewicz, Krzysztof Penderecki, Kazimierz Serocki, Henryk Mikołaj Górecki, Wojciech Kilar, Zygmunt Krauze, Eugeniusz Knapik, Paweł Mykietyn czy Agata Zubel. Symbolicznym zwieńczeniem listy, ale i nowym otwarciem stanie się Fanfara „dla Niepodległej” na instrumenty dęte, napisana specjalnie na tę okazję przez Krzysztofa Pendereckiego.
Wszystkie kompozycje zostaną utrwalone na płytach. PWM we współpracy z wybitnymi artystami i najlepszymi polskimi orkiestrami, chórami i zespołami zrealizowało 60 nowych nagrań utworów z listy „100 na 100”, a pozostałe rejestracje, starannie wyselekcjonowane, pochodzą m.in. z archiwów Polskiego Radia i Polskich Nagrań.


11.11 – Święto polskiej muzyki / Polska
Uroczystym zwieńczeniem projektu będą koncerty odbywające się 11 listopada 2018 roku: 11 koncertów w Polsce i 11 na świecie, część z nich z rejestracją radiowo-telewizyjną. W wydarzeniach weźmie bezpośrednio udział 12 500 odbiorców w kraju oraz 15 000 publiczności międzynarodowej, a pośrednio w koncertach uczestniczyć będą radiosłuchacze i widzowie stacji telewizyjnych.

więcej na: www.pwm.com.pl

 

 



Tadeusz STRUGAŁA – jeden z najwybitniejszych polskich dyrygentów, pedagog, juror i organizator życia muzycznego. Ukończył Akademię Muzyczną we Wrocławiu (Wydział Teorii, Kompozycji i Dyrygentury),  kontynuował studia w Weimarze i Wenecji. W latach 1969–80 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Filharmonii Wrocławskiej, jednocześnie piastując funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego WOSPRiTV w Katowicach (1975–76) oraz generalnego dyrektora muzycznego Prezydenckiej Orkiestry Symfonicznej w Ankarze i Istambule (1976–78). W latach 1979–90 zastępca dyrektora artystycznego i stały dyrygent Filharmonii Narodowej w Warszawie, równolegle w latach 1981–86 dyrektor artystyczny Orkiestry Filharmonii Krakowskiej. W grudniu 1990 roku objął stanowisko dyrektora artystycznego i pierwszego dyrygenta Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie, a w listopadzie 1991 wprowadził ten zespół, pod nową nazwą Polskiej Orkiestry Radiowej, do stałej siedziby w Studiu Koncertowym S-1.
W latach 60. rozpoczął międzynarodową karierę – występował w całej niemal Europie,  Australii, USA i Azji, z czołowymi orkiestrami polskimi i zagranicznymi. Wśród ponad 140 zespołów z 23 krajów, jakimi wielokrotnie dyrygował, znalazły się m.in.: Bamberger Symphoniker, Berliner Staatskapelle, Bruckner Orchester Linz, RIAS Berlin, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, MDR-Sinfonieorchester Leipzig, SWR Sinfonieorchester Baden-Baden, Hallé Orchestra w Manchesterze, Orkiestra Czeskiej Filharmonii, Orkiestra Radia Czeskiego Praha, NDR Radiophilharmonie, Orkiestra Radiowa w Sztokholmie, orkiestry radiowe i filharmoniczne w Helsinkach, Budapeszcie, Bukareszcie i Sofii, New World Symphony Orchestra, Norfolk Symphony Orchestra, Yomiuri Nippon w Tokio, YBC Radio Symphony Orchestra Yamagata, Israel Sinfonietta, Tonkünstler Wien, City of London Sinfonia, London Mozart Players, orkiestry symfoniczne w Ankarze, Istambule i Izmirze, Dreźnie, Petersburgu, Osace, Seulu. Był stałym gościnnym dyrygentem Praskiej Orkiestry Symfonicznej FOK w latach 1994–2001, a 1998–2006 dyrygentem-rezydentem Festiwalu Chopinowskiego w Gaming.
Tadeusz Strugała w latach 2003 i 2007 był przewodniczącym jury Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. G. Fitelberga, w 2005 i 2009 członkiem jury Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Van Cliburna, kilkakrotnie brał też udział w pracach jury Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego Praska Wiosna.
Nazwisko Tadeusza Strugały łączy się nierozerwalnie z czołowymi polskimi festiwalami – Festiwalem Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju (1975–1985), Wratislavia Cantans (1968–1997) oraz Festiwalem Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu, które za jego dyrekcji zyskały międzynarodową renomę.
Artysta zainteresował się także teatrem operowym. Z okazji 160-lecia powstania wrocławskiej opery prowadził przedstawienie Wolnego strzelca C.M. von Webera, a w roku 2002 otworzył poznański Festiwal Hoffmannowski premierą Fidelia Beethovena. W czerwcu 2003 w Teatrze Wielkim–Operze Narodowej dyrygował spektaklami baletowymi Czajkowski. Misterium życia i śmierci w choreografii Borisa Ejfmana, które zyskały świetne opinie krytyki i – ciesząc się wielkim powodzeniem publiczności – weszły do repertuaru sezonu 2003/2004 Teatru. Wkrótce, wraz z Sanktpetersburskim Teatrem Baletu Borisa Ejfmana i orkiestrą opery w Grazu, Tadeusz Strugała przygotował austriacką premierę tego dzieła. Współpracował ponadto z Warszawską Operą Kameralną, gdzie przygotował kilka premier, m.in. z okazji 50-lecia istnienia placówki.
Artysta wystąpił w roli dyrygenta w końcowym epizodzie Pianisty Romana Polańskiego, nagrał także dla tego filmu, wraz z Orkiestrą Filharmonii Narodowej, ścieżkę dźwiękową z muzyką Wojciecha Kilara.
Został uhonorowany statuetką Orfeusza w 1986 za najlepsze wykonanie utworu polskiego na festiwalu Warszawska Jesień (Liturgia sacra Z. Mycielskiego), nagrodą Związku Kompozytorów Polskich w 1991 za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wykonawstwa polskiej muzyki współczesnej, ponadto m.in. F. Liszt Grand Prix du Disque za premierowe nagranie poloników lisztowskich z Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej (Budapeszt 1987). Album z zarejestrowaną po raz pierwszy w historii Missa pro defunctis R. Maciejewskiego (Polskie Nagrania 1991) był nominowany do tytułu Płyta roku magazynu „Gramophone” (reedycję albumu wyróżniono w roku 2011 nagrodą Fryderyk), a nagranie utworów Xavera Scharwenki (Collins Classics) otrzymało Stern des Monats niemieckiego magazynu płytowego „Fono Forum”.
Za wybitne osiągnięcia na polu dyrygenckim i propagowanie muzyki polskiej za granicą Tadeusz Strugała otrzymał złoty medal Gloria Artis, L’Ordre du Merite Culturel, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta (2001). W 1996 roku został laureatem Kulturpreis Schlesien des Landes Niedersachsen, a w roku 1998 otrzymał tytuł doktora honoris causa macierzystej uczelni. W 2011 uhonorowany najwyższym wyróżnieniem Polskiego Radia – Diamentową Batutą, w 2014 Odznaką Honorową „Bene Merito” za działalność wzmacniającą pozycję Polski na arenie międzynarodowej.
Tadeusz Strugała zajmuje się także pracą pedagogiczną. Ponad 20 lat uczył w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, prowadził klasy mistrzowskie w Hongkongu i Tokio. Od 2007 roku wykłada na Wydziale Dyrygentury Akademii Muzycznej w Krakowie.
Prywatnie miłośnik malarstwa i rysunku, kolekcjoner historycznych batut dyrygenckich. Posiada w swoich zbiorach ponad 100 egzemplarzy, które często wystawiane są publicznie w Polsce i za granicą. Tadeusz Strugała poświęca się także pracy społecznej oraz jest autorem szeregu pomysłów i inicjatyw związanych z polskim życiem muzycznym. Działał w rozmaitych organizacjach, stowarzyszeniach i fundacjach.

Kevin KENNER – urodził się w w Coronado w Kalifornii, naukę gry na fortepianie rozpoczął u polskiego pianisty Krzysztofa Brzuzy. Jako nastolatek przyjechał do Polski na studia u profesora Ludwika Stefańskiego, który przygotował go do udziału w Konkursie Chopinowskim w 1980 roku. Następne pięć lat kształcił się u legendarnego pianisty Leona Fleishera w Peabody Conservatory w Baltimore. Swój warsztat doskonalił także w klasie Karla-Heinza Kämmerlinga w Hanowerze.
Światowa kariera Kevina Kennera rozpoczęła się w 1990 roku od zdobycia II nagrody (pierwszej nie przyznano) w XII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie (otrzymał ponadto nagrodę publiczności i nagrodę za najlepsze wykonanie poloneza) oraz zdobycia brązowego medalu w Międzynarodowym Konkursie im. P. Czajkowskiego w Moskwie. W latach wcześniejszych artysta był laureatem Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Van Cliburna (1989) oraz Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Giny Bachauer w Salt Lake City (1988).
Kevin Kenner koncertował ze znakomitymi orkiestrami, m.in. Halle Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Filharmonią Berlińską, Filharmonią Narodową, z Filharmonią Czeską, Belgijską Radiowo-Telewizyjną Orkiestrą Filharmoniczną, z NHK Symphony Orchestra w Tokio, z orkiestrami amerykańskimi, m.in. w San Francisco, San Diego, Salt Lake City, Kansas City, New Jersey, Rochester, Baltimore, St. Paul. Występował z wybitnymi dyrygentami, m.in. Charlesem Grovesem, Andrew Davisem, Hansem Vonkiem, Stanisławem Skrowaczewskim, Jerzym Maksymiukiem, Kazimierzem Kordem, Jiří Bělohlávkiem, Antonim Witem.
Artysta chętnie wykonuje muzykę kameralną; występował m.in. z kwartetami smyczkowymi: Belcea, Tokyo, Endellion, Vogler i Panocha. Koncertuje z zespołem Piazzoforte, prezentując specjalnie zaaranżowane utwory Astora Piazzolli, Chopina i Bacha. Jest założycielem i dyrektorem artystycznym zespołu Ensemble XIX, wykonującego utwory  Chopina na instrumentach historycznych.
Zasiada w jury międzynarodowych konkursów pianistycznych w Azji, Europie i w Stanach Zjednoczonych, w tym m.in. Konkursu Chopinowskiego w Warszawie oraz Konkursu Fundacji Chopinowskiej w Miami na Florydzie.
Kevin Kenner posiada bogaty dorobek płytowy. Nagrywał utwory Chopina, Ravela, Schumanna, Beethoven, Piazzolli. Albumy z ze scherzami i preludiami Chopina oraz utworami Ravela (DUX)  zostały bardzo wysoko ocenione prze BBC Music Magazine. Pianista nagrywa również dla japońskiej firmy Avex.
Artysta jest uznanym wykonawcą na instrumentach historycznych. Na fortepianie Pleyela z 1848 roku nagrał solowe utwory Chopina, które ukazały się w serii nagraniowej Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina. W ostatnich latach Kevin Kenner wystąpił z Franzem Brüggenem i Orkiestrą XVIII Wieku, z zespołem Ensemble XIX oraz zagrał recitale chopinowskie na fortepianie Grafa z 1826 roku. Koncertował w Japonii, USA, Meksyku, Kanadzie, Korei Południowej, Niemczech, Francji Wielkiej Brytanii i Polsce.
W latach 90. Kevin Kenner uczył w Royal College of Music w Londynie. Od 2016 roku wykłada sztukę interpretacji na instrumentach klawiszowych w The University of Miami Frost School of Music.

Anna MIKOŁAJCZYK-NIEWIEDZIAŁ – absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie Małgorzaty Marczewskiej.
Solistka Warszawskiej Opery Kameralnej, stale współpracuje również z Operą Bałtycką. Jej repertuar obejmuje m.in. role w operach: Orfeusz i Eurydyka Ch.W. Glucka (Eurydyka), Acis i Galatea G.F. Haendla (Galatea), Agatka J.D. Hollanda (Plociuchowa), Dydona i Eneasz H. Purcella (Dydona i Belinda), Beata S. Moniuszki (Dorota), Wesele Figara (Hrabina), Don Giovanni (Donna Anna) i Czarodziejski flet (Pamina) W.A. Mozarta, Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego (Tatiana), Żywot rozpustnika I. Strawińskiego (Anna). Odtwórczyni wielu dzieł współczesnych. Prawykonania swoich kompozycji powierzali jej między innymi Zygmunt Krauze i Paweł Łukaszewski.
W 2011 roku odbyła się w Operze Bałtyckiej prapremiera opery Elżbiety Sikory Madame Curie, w której Anna Mikołajczyk-Niewiedział zaśpiewała partię tytułową. Zarówno przedstawienie, jak główna rola zostały uhonorowane wieloma nagrodami.
Artystka dużo miejsca w swojej działalności koncertowej poświęca muzyce oratoryjno-kantatowej i kameralnej. Jest szczególnie ceniona w kręgu muzyki dawnej. Współpracuje z wybitnymi przedstawicielami tego nurtu wykonawczego w Polsce i poza granicami kraju. W 2001 otrzymała nagrodę im. Zofii Rayzacherowej dla największej indywidualności artystycznej w dziedzinie muzyki dawnej na XI Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie.
Dokonała wielu nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji. Brała udział w realizacji płyt, które wielokrotnie nominowane były do nagrody fonograficznej Fryderyk, a kilka tę nagrodę otrzymało, wśród nich płyta wydana przez firmę DUX (2007), na której śpiewaczka wraz z pianistą Edwardem Wolaninem prezentuje pieśni Karola Szymanowskiego. Nagranie to zostało wyróżnione przez Akademię Fonograficzną dwiema nagrodami Fryderyk 2008 w kategoriach: Album Roku: Recital Wokalny, Opera, Operetka, Balet oraz Fonograficzny Debiut Roku.
W 2013 nagrodą Orphée du Prestige Lyrique de l’Europe de l’Académie du Disque Lyrique uhonorowano DVD z nagraniem spektaklu Madame Curie (DUX). W 2015 roku taką samą nagrodę otrzymał dwupłytowy album Pasquale Anfossi: Oratorio La Morte di San Filipo Neri z udziałem śpiewaczki, wydany przez firmę DUX w serii Musica Sacromontana IX.


Ewa MARCINIEC – ukończyła w 1992 roku Wydział Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Wydział Wokalno-Aktorski w klasie Zofii Janukowicz-Pobłockiej w Akademii Muzycznej w Gdańsku (oba z wyróżnieniem). Swoje umiejętności doskonaliła na studiach podyplomowych w Hochschule für Musik und darstellende Kunst w Stuttgarcie pod kierunkiem Luisy Bosabalian (dyplom z wyróżnieniem w 1996), a także na licznych kursach mistrzowskich, prowadzonych przez światowe autorytety. Laureatka prestiżowych konkursów wokalnych, m.in.: Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie (1991, I nagroda i dwie nagrody specjalne), International Vocal Competition ’s-Hertogenbosch (1994, finał), ARD w Monachium (1996, finał).
Szeroki repertuar Ewy Marciniec obejmuje muzykę kilku epok, m.in. J.S. Bacha (Pasja wg św. Mateusza), G.F. Haendla (Mesjasz, Alcina), A. Vivaldiego (Griselda), G. Mahlera (Das Lied von der Erde, Kindertotenlieder), J. Brahmsa (Rhapsodie für Alt), K. Pendereckiego (Siedem bram Jerozolimy, Credo, Powiało na mnie morze snów…), E. Sikory (prawykonanie oratorium Omnia tempus habent, skomponowanego na 1000-lecie Gdańska), W. Kilara (Missa pro pace).
Artystka koncertowała z wieloma orkiestrami, prezentując wielkie formy muzyki sakralnej na estradach w kraju (m.in. w Filharmonii Narodowej, NOSPR, Filharmonii Śląskiej, Krakowskiej, Bałtyckiej, Poznańskiej) oraz za granicą (Berliner Philharmonie, Konzerthaus Berlin, Gewandhaus i MDR Sinfonieorchester w Lipsku, Rundfunk Sinfonieorchester Saarbrücken, Palais des Beaux-Arts w Brukseli, Orchestre Philharmonique de Strasbourg, Orchestre Philharmonique de Liège, Charlemagne Orchestra, Kunsthaus w Lucernie, Kongresshaus w Zurychu, Casino Basel, Casino Bern, Teatro La Fenice w Wenecji, Filarmonica della Scala w Mediolanie, Watykan, Real Filharmonia de Galicia, Chorwacja, Dania, Holandia – z Orkiestrą XVIII wieku, Francja, Izrael, Słowacja). Ponadto występowała na scenach Teatro dell’Opera w Rzymie, Teatro Comunale w Bolonii, Teatro Comunale Giuseppe Verdi w Trieście, Teatro Nuovo Giovanni w Udine, Oper Frankfurt, Hessisches Staatstheater Wiesbaden, Staatstheater w Oldenburgu, Landestheater w Linzu, Richard B. Fisher Center for the Performing Arts (USA).
Brała udział w licznych festiwalach muzycznych, m.in.: Wratislavia Cantans, Europalia (Bruksela), Kulturfestival (Bornholm), Bard Summer Scape (Annandale-on-Hudson, New York), Mozartiana (Gdańsk), Muzyka na Szczytach (Zakopane), Abu Ghosh Music Festival (Izrael).
Współpracowała z takimi dyrygentami, jak: Marc Albrecht, Tomasz Bugaj, Frans Brüggen, Myung-Whun Chung, Daniele Gatti, Toshiyuki Kamioka, Jacek Kaspszyk, Jerzy Katlewicz, Kazimierz Kord, Tadeusz Kozłowski, Jan Krenz, Jerzy Maksymiuk, Wojciech Michniewski, Gabor Ötvös, Marek Pijarowski, Stefan Anton Reck, Jerzy Salwarowski, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Tadeusz Strugała, George Tchitchinadze, Antoni Wit, Tadeusz Wojciechowski, Bartholomeus-Henri Van de Velde, Andrzej Jurkiewicz. Na estradach koncertowych i scenach operowych występowała z uznanymi solistami: Susan Anthony, Susan Bullock, Andrzejem Dobberem, Albertem Dohmenem, Simonem Estesem, Sabine Hass, Julią Juon, Hansem-Joachimem Ketelsenem, Chrisem Merrittem, Wiesławem Ochmanem, Olgą Pasiecznik, Davidem Pittman-Jenningsem, Kennethem Riegelem, Kurtem Rydlem, Hansem Sotinem, Elżbietą Szmytką, Alanem Titusem, Ingrid Tobiasson, Endrikiem Wottrichem.
Dokonała nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia (utwory kompozytorów polskich) oraz płytowych (Messa di Gloria G. Rossiniego, Mesjasz G.F. Haendla w oprac. W.A. Mozarta, Msza Głagolicka L. Janáčka, III i VIII Symfonia Mahlera, Credo, Siedem bram Jerozolimy Pendereckiego,   Sceny z „Fausta” Goethego R. Schumanna, Demeter, Stabat Mater K. Szymanowskiego, VIII Symfonia Kwiaty polskie M. Weinberga).

Leszek SKRLA – wybitny polski baryton, solista Opery Bałtyckiej w Gdańsku od sezonu 1988/1989. Ukończył z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki w Gdańsku, gdzie kształcił się pod kierunkiem Andrzeja Koseckiego oraz Piotra Kusiewicza.
Laureat konkursów wokalnych, w tym Międzynarodowego Konkursu im. A. Dvořáka w Karlovych Varach i Międzynarodowego Konkursu im. A. Sari w Nowym Sączu.
Uczestniczył w wielu prestiżowych festiwalach muzycznych, m.in.: Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Musica Polonica Nova, Viva il Canto i, wielokrotnie, w Bydgoskim Festiwalu Operowym. Bardzo często bierze udział jako solista w koncertach oratoryjnych w kraju i za granicą (Niemcy, Belgia, Francja, Dania, Hiszpania, Holandia, Szwajcaria, Izrael). W jego repertuarze znajduje się kilkadziesiąt partii oratoryjno-kantatowych z dzieł J.S. Bacha, W.A. Mozarta, I. Strawińskiego, W. Rudzińskiego, A. Panufnika i innych.
Występował pod batutą tak wybitnych dyrygentów, jak Jerzy Maksymiuk, Vladimir Kiradjiev, Marek Pijarowski, Jerzy Salwarowski, Tomasz Bugaj, José Maria Florêncio, Ruben Silva, Jacek Kaspszyk, Jerzy Katlewicz, Bogusław Madej, Wojciech Michniewski, Kai Bumann, Nikos Athinaos, Klaus Eisenmann.spółpracuje ze wszystkimi teatrami operowymi w kraju, wykonując bogaty repertuar barytonowy. W swoim dorobku posiada ponad 30 partii operowych, głównie pierwszoplanowych, m.in. Wolframa w Tannhäuserze R. Wagnera, Figara w Cyruliku Sewilskim G. Rossiniego, Don Carlosa w Ernanim G. Verdiego, Barona Scarpii w Tosce Pucciniego, tytułową w Królu Rogerze K. Szymanowskiego, ojca Grandier w Diabłach z Loudun K. Pendereckiego. Kreacje Leszka Skrli cieszą się uznaniem krytyki i publiczności nie tylko ze względu na wybitne umiejętności wokalne, ale także za niezwykłą osobowość sceniczną artysty.
Leszek Skrla dokonał wielu nagrań CD i DVD dla firmy DUX, m.in.: Manru I.J. Paderewskiego (2006), Paria (2008), Flis i Verbum nobile S. Moniuszki (2009/2010), Powiało na mnie morze snów… K. Pendereckiego (2014).
Jako uznany pedagog kształci młodych wokalistów w Akademiach Muzycznych w Bydgoszczy i w Gdańsku. W 2013 otrzymał z rąk Prezydenta Bronisława Komorowskiego akt nadania tytułu profesora sztuk muzycznych.


Fotografie: Jarosław Deluga, Juho Sim, jacek Wrzesiński, Joanna Illuque, archiwum własne artysty



 



Wersja do druku
Tworzenie stron - Fabryka Stron Internetowych Sp. z o.o. CMS - FSite

© Filharmonia Krakowska 2010

Przez dalsze aktywne korzystanie z naszego Serwisu (scrollowanie, zamknięcie komunikatu, kliknięcie na elementy na stronie poza komunikatem) bez zmian ustawień w zakresie prywatności, wyrażasz zgodę na przetwarzanie danych osobowych przez Filharmonię Krakowską im. Karola Szymanowskiego do celów marketingowych, w szczególności na potrzeby wyświetlania reklam dopasowanych do Twoich zainteresowań i preferencji w serwisach Filharmonii Krakowskiej i w Internecie. Pamiętaj, że wyrażenie zgody jest dobrowolne, a wyrażoną zgodę możesz w każdej chwili cofnąć. dowiedz się więcej. Chcemy, aby korzystanie z naszego Serwisu było dla Ciebie komfortowe. W tym celu staramy się dopasować dostępne w Serwisie treści do Twoich zainteresowań i preferencji. Jest to możliwe dzięki przechowywaniu w Twojej przeglądarce plików cookies i im podobnych technologii. Informujemy, że poprzez dalsze korzystanie z tego Serwisu, bez zmiany ustawień Twojej przeglądarki, wyrażasz zgodę na zapisywanie plików cookies i im podobnych technologii w Twoim urządzeniu końcowym oraz na korzystanie z informacji w nich zapisanych. Ustawienia w zakresie cookie możesz zawsze zmienić.Akceptuję