KONCERT SYMFONICZNY

Henri SIGFRIDSSON – urodzony w 1974 w Turku. Studiował u Sävy Nordgrén w konserwatorium w Turku, następnie u Erika T. Tawaststjerny w Akademii Sibeliusa w Helsinkach. Ukończył z wyróżnieniem Musikhochschule w Kolonii w klasie Pawła Giliłowa, w latach 1995–97 kształcił się także pod kierunkiem Lazara Bermana w Hochschule für Musik Franz Liszt w Weimarze.
Laureat międzynarodowych konkursów pianistycznych: im. F. Liszta w Weimarze (I nagroda, 1994), Nordic Soloist Competition w Reykjaviku (I nagroda, 1995), im. Gézy Andy w Zurychu (II nagroda, 2000), im. L. van Beethovena w Bonn (I nagroda, nagroda publiczności i nagroda w dziedzinie muzyki kameralnej, 2005).
Henri Sigfridsson występował w Europie, w Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork, Chicago, Ravinia Festival), od roku 2000 jest też regularnie zapraszany do Japonii. Koncertował z wiodącymi orkiestrami w Finlandii, jak również m.in. z MDR Sinfonieorchester Leipzig, Staatskapelle Weimar, Orchestre National de Lille, Tonhalle Orchestra Zürich, Stuttgarter Kammerorchester, Camerata Salzburg, orkiestrami filharmonicznymi w Petersbursgu, Belgradzie, Monachium, pod batutą takich dyrygentów, jak Georg Alexander Albrecht, Vladimir Ashkenazy, Aleksandr Łazariew, Beat Furrer, Dennis Russel Davies, Lawrence Foster, Howard Shelley, Volker Schmidt-Gertenbach.
Artystę można było usłyszeć podczas Salzburger Festspielen, Klavier-Festivals Ruhr, Kissinger Sommer Festival, Interlaken Festival, Kammermusikfest Lockenhaus, Festiwalu Mozartowskiego w Augsburgu, festiwalu Muzyczny Olimp w Sankt-Petersburgu, Styriarte w Grazu, Międzynarodowego Festiwalu Pianistycznego Królewskiego Miasta Krakowa, festiwali w Bayreuth, Heidelbergu, Lucernie, Davos.
Henri Sigfridsson czuje się głęboko związany z muzyką kameralną. Występował m.in. z Leonidasem Kavakosem, Gidonem Kremerem, Ivrym Gitlisem, Mischą Maiskym, Patricią Kopatchinskają, Sol Gabettą czy Johannesem Moserem.
Pianista ma w dorobku wiele nagrań płytowych, w tym koncertów fortepianowych F.X. Mozarta oraz II i III koncertu Rachmaninowa (Hänssler Classic). Ponadto z okazji roku Sibeliusa ukazał się jego album z aranżacjami utworów fortepianowych tego kompozytora.
Henri Sigfridsson działa także jako pedagog. W latach 2008-2009 wykładał w Kunstuniversität Graz, od 2010 uczy w Hochschule für Musik „Hanns Eisler” w Berlinie, a od 2011 roku także w Folkwang Universität der Künste w Essen.
Od roku 2006 Henri Sigfridsson jest zapraszany do jury konkursu pianistycznego im. F. Liszta, a od 2013 jest dyrektorem artystycznym festiwalu muzycznego w Korsholm.

Muzyka kompozytorów romantycznych, piszących w gorączce uczuć, rodziła się z marzeń i fantazji. Niektórzy określają romantyzm w kategoriach niedającej się okiełznać i niepoddającej definicji – właśnie: fantazji.
Hector Berlioz – francuski romantyk kolorysta – fascynował się Szekspirem i angielskimi romansami grozy. Uwerturę Rob Roy, a właściwie Intratę di Rob Roy, napisał w roku 1831; jej prawykonania dokonał 14 kwietnia 1833 roku w paryskim Konserwatorium. Uwertura skomponowana została na kanwie powieści Waltera Scotta (cechą wyróżniającą postawę komnpozytorską Berlioza było łączenie muzyki z literaturą i kierowanie się w sztuce dźwięków pozamuzycznym programem). Żałosno-zawodzącą melodię rożka angielskiego, znak rozpoznawczy uwertury, Berlioz wykorzystał w roku 1834 w symfonii Harold w Italii na altówkę i orkiestrę.
Urodzony w Charkowie w roku 1877, zmarły w Wiedniu w 1952 Siergiej Bortkiewicz –obywatel austriacki – miał polskie korzenie szlacheckie. Był pianistą, kompozytorem i dyrygentem, artystą w dziejach historii niesłusznie zapomnianym. Bortkiewicz inspirował się tradycją rosyjską w wydaniu Czajkowskiego i Rachmaninowa, entuzjazmował Chopinem, Schumannem oraz Lisztem. II Koncert fortepianowy na lewą rękę napisał w roku 1923 na zamówienie austriackiego pianisty Paula Wittgensteina, który w pierwszej wojnie światowej stracił prawą rękę (z myślą o tym wybitnym pianiście koncerty na lewą rękę napisali również Ravel, Korngold, Hindemith czy Prokofiew). Koncert ujęty został w tradycyjną formę tryptyku: po burzliwym, efektownym Allegro dramatico następuje liryczne i delikatne Allegretto oraz Finał o ludowym charakterze.
I Symfonia g-moll op. 13 z roku 1866 Piotra Czajkowskiego, o tytule Zimnije griozy (Marzenia zimowe) – zainspirowana została wycieczką kompozytora po zamarzniętym, malowniczym jeziorze Ładoga. Jej pierwsza i druga część również posiadają tytuły, wywołujące określone skojarzenia wyrazowe: Marzenia podczas zimowej przejażdżki (Allegro tranquillo), Posępna kraina (Adagio). Czteroczęściową architekturę Symfonii dopełniają Scherzo, o melancholijnym zabarwieniu, oraz Finał (Andante lugubre–Allegro maestoso), z wyraźnym wpływem melodii rosyjskich. Na tle symfoniki końca XIX wieku muzyka Czajkowskiego wyróżnia się silnym słowiańskim liryzmem i ekspresją o odcieniu fatumicznym. Uobecnia się w niej także romantyczny motyw wędrówki człowieka. Ku niespełnionym marzeniom…

Małgorzata Janicka-Słysz