KONCERT ORATORYJNY

Idea monumentalnego dzieła wokalno-instrumentalnego – Requiem b-moll op. 89 narodziła się po skomponowaniu przez A. Dvořáka ósmej symfonii. Jego msza żałobna nie jest apoteozą smutku i rozpaczy, ale raczej refleksją nad sprawami doczesności i życia po śmierci, a także pełnym nadziei przesłaniem dla żyjących. Majestatyczna kompozycja powstała w ciągu kilkunastu miesięcy. Requiem, przeznaczone na rozbudowany aparat wykonawczy – z kwartetem wokalistów, orkiestrą i chórem, zostało podzielone na dwie części. Każda z nich składa się z kilku odcinków. Premiera utworu pod batutą kompozytora odbyła się w 1891 roku podczas słynnego Birmingham Triennial Music Festival w Anglii, a rok później po raz pierwszy wysłuchali jej mieszkańcy Pragi. Utwór ten rozbrzmiewał także na cmentarzu wyszehradzkim podczas pogrzebu kompozytora w 1904 roku.

Dorota Staszkiewicz

Charles OLIVIERI-MUNROE - w sezonie 2015/2016 zaczął pełnić funkcję Dyrektora Artystycznego i Głównego Dyrygenta Orkiestry Filharmonii Krakowskiej. Jednocześnie od 2011 roku piastuje stanowisko Pierwszego Dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii. Od 1997 roku Charles Olivieri-Munroe jest także Dyrygentem Honorowym Orkiestry Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach, a od 2005 roku pozostaje dyrygentem gościnnym Orkiestry Festiwalu w Round Top (Teksas).
W poprzednich latach Charles Olivieri-Munroe pełnił funkcję Głównego Dyrygenta podczas Colorado Crested Butte Festival i Dyrektora Artystycznego niemieckiej Inter-Regionales Symfonie Orchester (2008), w latach 2001-2004 był Głównym Dyrygentem Słowackiej Radiowej Orkiestry Symfonicznej, a w okresie od 1993 do 1995 roku piastował stanowisko asystenta dyrygenta Karlsbad Symphony Orchestra.
Dyrygent jest znany ze swojego talentu i charyzmy, międzynarodowa prasa docenia go za nowatorskie interpretacje słowiańskiego repertuaru i za wrażliwość na jakość brzmienia orkiestry. Charles Olivieri-Munroe występował na pięciu kontynentach z najlepszymi światowymi zespołami, w tym z Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmonii Czeskiej, Orkiestrą Symfoniczną Montrealu, Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii w Sankt Petersburgu, Duńską Radiową Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej w Warszawie, Królewską Orkiestrą w Brukseli, orkiestrami symfonicznymi w Budapeszcie, Toronto, Oregonie, Nowym Jorku, Sydney, Amsterdamie, Frankfurcie, Atenach, Istambule, Lizbonie, Tokio, Seulu i Santiago (Chile).
W 2001 roku Charles Olivieri-Munroe zadebiutował w operze, dyrygując Falstaffem Giuseppe Verdiego na scenie Opery Komicznej w Berlinie. Od tego czasu prowadził przedstawienia Don Giovanniego Wolfganga Amadeusza Mozarta w Mediolanie oraz Aidy Verdiego w Teatro Fenice w Wenecji podczas festiwalu Lago di Como, występował też w Praskiej Operze Narodowej i Praskiej Operze Państwowej. W 2010 roku objął kierownictwo muzyczne nad spektaklem Żywot rozpustnika Igora Strawińskiego, wystawianym przez Warszawską Operę Kameralną. W lutym 2014 roku poprowadził w Teatrze Antonína Dvořáka znakomicie przyjęte przez krytykę wykonanie Genowefy Roberta Schumanna.
Urodzony na Malcie, dorastał w Toronto, gdzie studiował fortepian u znakomitego pedagoga, Borisa Berlina, w Królewskim Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie w Toronto. Trzykrotnie został laureatem stypendium rządowego w Ontario, które pozwoliło mu wyjechać na studia dyrygenckie do Akademii Muzycznej im. L. Janáčka w Brnie, gdzie uczył się pod kierunkiem Otakara Trhlika. Pracował również pod okiem Jiříego Bělohlávka i odbył dwa kursy wakacyjne w L’Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie miał okazję współpracować z takimi profesorami jak Ilia Musin i Yuri Temirkanov. W 1997 roku Charles Olivieri-Munroe odebrał grant w wysokości 20 tysięcy dolarów od Rady Sztuki Kanady. Zdobywał też najwyższe wyróżnienia w międzynarodowych konkursach, na czele z pierwszą nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna w 2000 roku, gdzie otrzymał także nagrodę wytwórni Supraphon Records, jak również nagrody Miasta Praga i Czeskiego Radia. W 2013 roku dyrygent odebrał nagrodę Asian Pacific Brand Foundation, której laureatami byli przed nim m. in. Hillary Clinton, Nelson Mandela, Steve Jobs, Michael Schumacher i Mark Zuckerberg.
Charles Olivieri-Munroe nagrywa dla takich wytwórni jak SONY, RCA, Red Seal, NAXOS, SMS Classical i Naïve Records.


Martina RÜPING zasłynęła z interpretacji wielkich arii operowych i dzieł z repertuaru pieśniowego oraz koncertowego, jak również muzyki liturgicznej. Prasa docenia jej wspaniale roziskrzony sopran, którym można by obdarzyć jednego z aniołów Botticellego („Berliner Tagesspiegel”), jej urzekające pianissimo („FAZ”) i krystalicznie czystą koloraturę („Süddeutsche Zeitung”).
Martina Rüping  urodziła się w Halle nad Soławą. Studiowała u prof. Ilse Hahn na Akademii Muzycznej im. C.M. von Webera w Dreźnie. Następnie rozpoczęła współpracę z Elisabeth Schwarzkopf, która trwała ponad dziesięć lat.
Śpiewaczka rozpoczęła samodzielną karierę od występów w operach w Halle i Kolonii. Początkowo wyróżniała się przede wszytkim w rolach subretek i partiach koloraturowych, m.in. jako Ӓnnchen (Wolny strzelec C.M. von Webera, Stuttgart), Blondchen (Uprowadzenie z seraju W.A. Mozarta, Karlsruhe), Królowa Nocy (Czarodziejski flet W.A. Mozarta, Kolonia, Berlin, Monachium) czy Zerbinetta (Ariadna na Naxos R. Straussa, Berlin). Później uczestniczyła także w wykonaniach utworów muzyki współczesnej, śpiewając m.in. partię Idy w Młodym Lordzie Hansa Wernera Henzego. Repertuar śpiewaczki uzupełniają takie role jak Gilda w Rigoletto G. Verdiego, Pamina w Czarodziejskim flecie i Zuzanna w Weselu Figara W.A. Mozarta, Oscar w Balu maskowym G. Verdiego i Fiakermilli w Arabelli R. Straussa.
Sopranistka występuje w głównych teatrach operowych w Niemczech i na świecie, w takich ośrodkach jak Los Angeles, Tuluza, Turyn, Tokio, Monachium, Stuttgart, Berlin, Karslruhe czy Beyreuth. Współpracuje ze światowej klasy dyrygentami, wśród których znaleźli się Riccardo Muti, Kent Nagano, Philippe Herreweghe, Pierre Boulez, Bruno Weill, Edo de Waart, Frans Brüggen, Alessandro de Marchi, Peter Schneider i Michael Schneider.
Martina Rüping chętnie interpretuje również partie barokowe i jest blisko związana z Międzynarodowym Festiwalem Haendla w Halle, gdzie uczestniczyła w wykonaniach wielu dzieł tego kompozytora: jako Atalanta w Serse, Achilles w Deidamii, Clomiri w Imeneo, Esilena w Rodrigo i Iole w Herculesie.
Śpiewaczka dysponuje bardzo zróżnicowanym repertuarem. Wykonywała partię sopranową w Carmina Burana Carla Orffa w La Scali pod batutą Riccarda Mutiego, w Stworzeniu świata Josepha Haydna pod dyrekcją Philippe’a Herreweghe w Amsterdamie, Sztokholmie i Oslo, a także w Siedmiu słowach Chrystusa na Krzyżu Haydna z Fransem Brüggenem i w Płomieniach Erwina Schulhoffa z Edo de Waartem. Wykonuje również dzieła współczesne, jak Le troisième et dernier testament Nicolasa Obouhowa. Martina Rüping  ćwiczy swój głos z sopranistką koloraturową Brigitte Eisenfeld.

Jadwiga RAPPÉ - należy do grona najwybitniejszych śpiewaków polskich. Naukę śpiewu rozpoczęła pod kierunkiem Zofii Brégy, kontynuowała studia wokalne w klasie Jerzego Artysza, uzyskując dyplom z najwyższym wyróżnieniem w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Wcześniej została absolwentką Wydziału Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 roku otrzymała I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Bachowskim w Lipsku, a w następnym roku Złoty Medal na Festiwalu Młodych Solistów w Bordeaux.
Jadwiga Rappé jest śpiewaczką oratoryjno-kantatową. Jej repertuar obejmuje dzieła od baroku (Msza h-moll i obie Pasje Bacha, oratoria Haendla, kompozycje Vivaldiego i Pergolesiego), poprzez oratoria romantyczne po współczesne, wśród których należy wymienić przede wszystkim monumentalne kompozycje Pendereckiego (Polskie Requiem, Te Deum, 7 bram Jerozolimy). Ponadto artystka dysponuje rozległym repertuarem pieśniowym, od renesansowych pieśni z lutnią po dzieła kompozytorów współczesnych.
Śpiewaczka  występuje z koncertami i recitalami w najsłynniejszych salach koncertowych Europy i Ameryki, jak Musikverein czy Konzerthaus w Wiedniu, La Salle Pleyel i Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, Gewandhaus w Lipsku, Concertgebouw w Amsterdamie, Royal Albert Hall w Londynie, Carnegie Hall w Nowym Jorku, Kennedy Center w Waszyngtonie, i in., współpracuje z dyrygentami tej miary co R. Chailly, Sir C. Davis, Ch. Dutoit, L. Hager, B. Haitink, N. Harnoncourt, M. Janowski, A. Jordan, J. Lopez-Cobos, L. Maazel, K. Nagano, S. Ozawa, K. Penderecki, Sir S. Rattle, H. Rilling, M. Rostropowicz, S. Skrowaczewski, K. Tennsted, i in., śpiewa z tak znakomitymi orkiestrami jak Wiener Philharmoniker, National Symphony Orchestra Washington, Hallé Orchestra, RIAS Berlin, Concentus Musicus, ORF Sinfonieorchester, i in. Artystka brała udział w wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. w Salzburger Festspiele, Festival de Paris, Orange Festival, Brucknerfest Linz, Styriarte Graz, Maggio Musicale Fiorentino, Handel Festspiele Karlsruhe, MDR Musiksommer w Lipsku,  Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień.
W repertuarze Jadwigi Rappé znajdują się również partie altowe w operach Haendla, Glucka, Czajkowskiego, Verdiego, Ponchiellego. Jej wielkim sukcesem stała się rola bogini Erdy w tetralogii Pierścień Nibelunga Wagnera. Artystka kreowała ją w Deutsche Oper Berlin (również podczas tournée tego zespołu w Japonii), w Covent Garden, Operze Królewskiej w Brukseli, na Festiwalu w Orange, w Wiener Staatsoper, w Grand Théâtre w Genewie. Dokonała również nagrania płytowego tej partii pod batutą B. Haitinka dla EMI.
Dyskografia artystki obejmuje ponad 30 produkcji płytowych, głównie dla firm: BMG Music, Teldec, Erato, Orfeo, Naxos, Philips, Eterna, Decca, Polskie Nagrania, Polskie Radio/KOS Records, CD Accord. Za nagranie płytowe (wraz z Ewą Pobłocką) Karłowicz – Pieśni Jadwiga Rappé otrzymała nagrodę Fryderyk’98.
Obecnie artystka jest często zapraszana do wykonań muzyki G. Mahlera - wszystkie partie altowe z jego utworów znajdują się w jej repertuarze. Jadwiga Rappé bierze też udział  w prawykonaniach dzieł współczesnych (np. Siedem Bram Jerozolimy K. Pendereckiego w Jerozolimie w roku 1997 pod dyr. L. Maazela), także w prawykonaniach utworów, powstałych z myślą o jej oryginalnym altowym głosie (np. Missa pro pace W. Kilara – prawykonanie w styczniu 2001).
Jadwiga Rappé jest zapraszana jako juror na konkursy wokalne, a od roku 2000 prowadzi klasę śpiewu solowego w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie.

Tadeusz SZLENKIER – ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (1998–2003) oraz studia wokalno-aktorskie na Yale University w Stanach Zjednoczonych (2007–2009). W zakresie wokalistyki kształcił się również u Romana Węgrzyna.
W maju 2005 roku zajął pierwsze miejsce na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Klassik-Mania w Wiedniu. W lutym 2006 roku wziął udział w wykonaniu Requiem Giuseppe Verdiego w Konzerthaus we Fryburgu, zaś w czerwcu tego roku odbył z tamtejszą Filharmonią tournée po Brazylii. Od 2010 roku jest związany z bydgoską Operą Nova, gdzie występuje w najważniejszych rolach tenora lirycznego – jako Alfred w Traviacie Giuseppe Verdiego, Rodolfo w Cyganerii Giacomo Pucciniego, Princ w Rusałce Antonína Dvořáka, Tamino w Czarodziejskim flecie Wolfganga Amadeusa Mozarta, Barinkay w Baronie cygańskim oraz Alfred w Zemście nietoperza Johannesa Straussa. Wykonuje także liczne dzieła oratoryjne, m.in. Messa da Requiem Giuseppe Verdiego, IX Symfonię Ludwiga van Beethovena oraz Requiem Wolfganga Amadeusa Mozarta.
W marcu 2008 roku Tadeusz Szlenkier wziął udział w koncertowym wykonaniu opery Luigi Cherubiniego Lodoïska w ramach XII Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Warszawie. Nagranie koncertu otrzymało nominację do Nagrody Muzycznej Fryderyk.
Latem 2008 roku Artysta zaśpiewał partię Pasterza w Królu Rogerze Karola Szymanowskiego podczas Bard Summer Festival w Annandale on Hudson. Było to pierwsze sceniczne wystawienie tej opery w Stanach Zjednoczonych. W 2010 roku reprezentował Polskę na koncertach organizowanych w ramach targów EXPO w Szanghaju.
W maju 2012 roku Tadeusz Szlenkier wystąpił jako Idomeneo w operze Mozarta w Teatro Municipal w Limie (Peru). Dwukrotnie śpiewał podczas festiwalu Musica em Trancoso w Brazylii.

Robert GIERLACH – urodził się w Sanoku. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie w klasie Prof. K. Pustelaka. Jest laureatem międzynarodowych konkursów wokalnych w Vercelli (I Nagroda) oraz w Las Palmas (Nagroda Publiczności).
Współpracuje z Operą Narodową w Warszawie, Warszawską Operą Kameralną oraz licznymi teatrami operowymi na świecie, m.in. w Rzymie, Veronie, Florencji, Bolonii, Wenecji, Paryżu, Marsylii, Nicei, Cape Town.
Brał udział w wielu festiwalach muzycznych, takich jak Salzburger Festspiele, BBC Proms w Londynie, Karinthischer Sommer, Schleswig Holstein Festiwal, Wratislavia Cantans, Berliner Festwoche.
Często występuje w repertuarze oratoryjno-kantatowym, wykonując m.in. dzieła J.S. Bacha, G.F. Haendla, J. Haydna, W.A. Mozarta, L. van  Beethovena, F. Schuberta, G. Rossiniego, I. Strawińskiego, K. Pendereckiego.
Występował pod batutą takich dyrygentów jak Sir Simon Rattle, Charles Dutoit, Lord Yehudi Menuhin, Nello Santi, Rafael Frubeck de Burgos, Jan  Krenz, Kazimierz Kord, Jerzy Maksymiuk, Jeffrey Tate.
W 1999 roku wziął udział w wykonaniu koncertowym opery Król Roger K. Szymanowskiego w Carnegie Hall w Nowym Jorku oraz w Montrealu. Wraz z Orchestre Nationale de France brał udział w wykonaniu Króla Edypa I. Strawińskiego w Paryżu. Jesienią 2000 roku Robert Gierlach debiutował w Mediolańskiej La Scali w roli Sabinina w operze Tatiana A. Corghiego.
W roku 2001 artysta wystąpił m.in. na festiwalu operowym w Glyndebourne w partii Figara w Weselu Figara W.A. Mozarta, śpiewał partię Don Profonda (Il viaggio a Reims G. Rossiniego) w Teatro Comunale di Bologna w reżyserii Luca Ronconi, wziął udział w wykonaniu oratorium Eliasz F. Mendelssohna w Teatro Filarmonico di Verona pod dyrekcją Shlomo Minz, a także wykonał z orkiestrą NHK pod dyrekcją Charlesa Dutoit oratorium Stworzenie świata J. Haydna w Tokio. W tym samym roku Robert Gierlach wystąpił też w roli Hrabiego w Weselu Figara w Wenecji.
Najbliższe plany artysty obejmują m.in. występy w Operze Genewskiej, Miami Grand Opera i Michigan Opera w Detroit  (wszędzie jako Figaro), ponadto koncertowe wykonanie Króla Rogera w Tokio oraz przedstawienie Juliusza Cezara Haendla w Bolonii.