KONCERT SYMFONICZNY

Stefan VLADAR - austriacki dyrygent i pianista Stefan Vladar rozwinął olśniewającą karierę jako jeden z najbardziej interesujących i wszechstronnych muzyków swojej generacji. Z pochodzenia wiedeńczyk, studiował na Wiedeńskim Uniwersytecie Muzyki i Sztuki Teatralnej u Renate Kramer-Preisenhammer i Hansa Petermandla. W 1985 roku został najmłodszym w historii zwycięzcą Międzynarodowego Konkursu Beethovenowskiego w Wiedniu.
Międzynarodowa kariera pianistyczna Vladara dała mu możliwość występowania w najsłynniejszych salach koncertowych na świecie. Grał pod batutą takich mistrzów jak Claudio Abbado, Riccardo Chailly, Christoph von Dohnányi, Vladimir Fedoseyev, Daniel Harding, Christopher Hogwood, Louis Langrée, Sir Neville Marriner, Yehudi Menuhin, Seiji Ozawa, Horst Stein, Christian Thielemann czy Sándor Végh. Koncertował z najznamienitszymi zespołami na świecie, m. in. z Filharmonikami i Symfonikami Wiedeńskimi, Royal Concertgebouw Orchestra, Chicago Symphony, Academy of Saint Martin in the Fields, Camerata Salzburg, Tonhalle Orchestra Zurich, tokijską Orkiestrą Symfoniczną NHK i Europejską Orkiestrą Kameralną.
Jako dyrygent, Stefan Vladar prowadził takie zespoły jak Wiedeńscy Symfonicy, Orkiestra Mozarteum, Camerata Salzburg, Bruckner Orchestra Linz, Haska Orkiestra Filharmoniczna, Orkiestry Filharmonii w Essen i Stuttgarcie, RSO Budapest, Duńska Orkiestra Radiowa, Orkiestra Haydnowska Bolzano i Trydentu, jak również orkiestry kameralne z Pragi, Kolonii, Zurichu, Bazylei i Irlandii.
Stefan Vladar jest stałym gościem najbardziej prestiżowych festiwali na świecie, zarówno jako dyrygent, jak i solista czy kameralista. Występował m. in . na festiwalach w Salzburgu, Edynburgu, Osace, Hong-Kongu, Rheingau, Szlezwiku-Holsztynie, Ruhrze, Bremie, na Schwetzinger SWR Festspiele i  Schubertiade Schwarzenberg.
W latach 2002-2006 Vladar był dyrektorem Recreation-Grosses Orchester Graz. Od 2008 roku pełni funkcję dyrektora artystycznego i pierwszego dyrygenta Wiedeńskiej Orkiestry Kameralnej. W roku 2013 Stefan Vladar nie tylko zadyrygował, ale także zagrał z tą orkiestrą wszystkie koncerty fortepianowe Beethovena w Concertgebouw w Amsterdamie.
W ostatnich latach jako dyrygent współpracował z Wielką Orkiestrą Symfoniczną im. P. Czajkowskiego w Moskwie,  jako pianista-kameralista wystąpił na Festiwalu w Schwetzingen z Danielem Ottensamerem i Clemensem Hagenem, a jako solista dał recitale z Bo Skovhusem w Opéra Bastille w Paryżu i na Festiwalu w Edynburgu. W sezonie 2014/15 Vladar kontynuował współpracę ze Skovhusem, koncertując na Festiwalu w Bergen, Palais des Beaux Arts w Brukseli, Danii, Holandii i Szwajcarii.
Stefan Vladar nagrywał dla takich wytwórni jak Harmonia Mundi, Sony Classical czy Preiser Records.
W 2009 roku artysta odebrał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii.

Daniel RAISKIN dorastał w Petersburgu jako syn znanego muzykologa. Tam uczęszczał do szkoły muzycznej, a następnie do słynnego konserwatorium, gdzie studiował grę na altówce i dyrygenturę. W wieku dwudziestu lat Daniel Raiskin opuścił Związek Radziecki, aby kontynuować studia w Amsterdamie i Freiburgu. Do podjęcia kariery dyrygenckiej zainspirowało go spotkanie z Lwem Sawiczem, pobierał także lekcje u takich mistrzów jak Marris Jansons, Neeme Järvi, Milan Horvat, Woldemar Nelson czy Jorma Panula. Raiskin ma w swoim dorobku bardzo szeroki repertuar, często także sięga po utwory mało popularne.
Od 2005 roku Daniel Raiskin pełni funkcję Głównego Dyrygenta Staatsorchester Rheinische Philharmonie w Koblencji, w latach 2008-2015 piastował to stanowisko  w Filharmonii Łódzkiej. Ponadto koncertował z Orkiestrą Filharmonii Belgradzkiej, Brandenburską Orkiestrą Państwową we Frankfurcie, Clásica Santa Cecilia w Madrycie, Symfonikami w Düsseldorfie, Estońską Orkiestrą Narodową, Filharmonią w Buenos Aires, Sinfoniettą w Hong Kongu, Malmö Symfoniorkester, Mariinsky, Mozarteumorchester Salzburg, Orkiestrą Symfoniczną Tajwanu, Filharmonią Północnoniemieckiej Rozgłośni Radiowej w Hanowerze, Orkiestrą Symfoniczną Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu, Odense Symfoniorkester, Orkiestrą Narodową w Lyonie, Orkiestrą Filharmonii w Marsylii, Orkest van het Oosten, Orkiestrą Symfoniczną na Teneryfie, Meksykańską Narodową Orkiestrą Symfoniczną, Praską Orkiestrą Radiową, Słoweńską Orkiestrą Symfoniczną Radia i Telewizji, Rosyjską Orkiestrą Narodową, Orkiestrą Symfoniczną San Antonio, Shanghai Philharmonic, Orkiestrą Filharmonii Słowackiej, Tonkünstler Orchester Niederösterreich, Orkiestrą Filharmonii Narodowej oraz Winnipeg Symphony Orchestras.

Daniel Raiskin regularnie dyryguje także przestawieniami operowymi. Prowadził m.in. wykonania Carmen G. Bizeta w reż. Calixto Bieito w Operze Holenderskiej w Zuid w sezonie (2006/2007), Nosa D. Szostakowicza w Teatrze Państwowym w Koblencji w listopadzie 2010 r. Latem 2011 r. dyrygował operą Don Giovanni W. A. Mozarta na Festiwalu Operowym w St. Margarethen w Austrii.
W sezonie 2015/2016 Daniel Raiskin występuje po raz pierwszy z  Belgijską Orkiestrą Narodową, Orkiestrą Symfoniczną w Osace, Islandzką Orkiestrą Symfoniczną oraz Orkiestrą Symfoniczną Bazylei, a także ponownie koncertuje z Orkiestrą Filharmonii Belgradzkiej, Orkiestrą Filharmonii w Jenie, Łotewską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną Teatru Mariinskiego, Orkiestrą Symfoniczną Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu, Orkiestrą Symfoniczną na Teneryfie czy Słoweńską Orkiestrą Symfoniczną Radia i Telewizji.
Do grona solistów, z którymi występował, należą: Martin Fröst, Alban Gerhardt, Natalia Gutman, Piotr Jabłoński, Janine Jansen, Kari Kriikku, Lang Lang, Francois Leleux, Alexei Lubimov, Mischa Maisky, Vladimir Mendelssohn, Midori, Shlomo Mintz, Daniel Müller-Schott, Steven Osborne, Enrico Pace, Ivo Pogorelich, Julian Rachlin, Vadim Repin, Benjamin Schmid, Dmitri Sitkovetsky, Julian Steckel i Alexei Volodin.
Wśród nagrań, których ostatnio dokonał Daniel Raiskin, należy wymienić rejestrację III Symfonii G. Mahlera oraz IV Symfonii D. Szostakowicza (AVI. Nagranie koncertów wiolonczelowych A. Korngolda, A. Blocha oraz B. Goldschmidta z Julianem Stecklem (AVI) otrzymało nagrodę Echo Klassik w 2012 r. Raiskin zarejestrował także dzieła wokalno-instrumentalne W. Lutosławskiego dla wytwórni Dux oraz dokonał premierowego nagrania Proroka Izajasza i Psalmów A. Tasmana.

Trzy utwory w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową

Gdy w roku 1963 Tadeusz Ochlewski, założyciel i dyrektor Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, wypomniał Góreckiemu brak melodii w jego utworach, kompozytor odpowiedział Trzema utworami w dawnym stylu opartymi na prostych, diatonicznych melodiach i równie prostej technice ostinatowej. Osadzone są one w modalnym kontekście harmonicznym, wzbogaconym o dysonujące, sekundowe współbrzmienia. Skrajne ogniwa - powolne, kojarzące się z muzyką renesansową - kontrastują z szybkim ogniwem środkowym, przypominającym taniec podhalański. Powstałe w sąsiedztwie najbardziej awangardowych dzieł Góreckiego Trzy utwory zapowiadają styl jego późniejszych kompozycji.

Koncert fortepianowy d-moll KV 466

Ten najbardziej dramatyczny z koncertów fortepianowych Mozarta ukończony został 10 lutego 1785 roku. Wysoko ceniony przez Beethovena, który napisał do niego kadencje, zyskał wielką popularność w XIX wieku. W I części (Allegro) zaznacza się wyjątkowo silny konflikt pomiędzy agresywną wręcz partią orkiestry a liryczną partią solisty. Część II (Romanza) rozpoczyna się w bardzo intymnej, niemal romantycznej atmosferze, którą burzy gwałtowny środkowy epizod. Finał (Allegro assai) łączy cechy ronda i formy sonatowej. Powraca tu posępny klimat części I, jednak samo zakończenie zwraca się ku tonacji D-dur i wnosi zarówno akcenty żartobliwie pogodne, jak i nieco patetyczne.

IV Symfonia Es-dur „Romantyczna“

Najpopularniejsza - obok VII – symfonia Brucknera powstała w 1874 roku, jednak kompozytor przerabiał ją aż siedmiokrotnie, wskutek czego ukazała się ona drukiem dopiero w roku 1889. Sam Bruckner nadał jej tytuł „Romantyczna”, a w komentarzach udzielanych przyjaciołom nakreślił też pewien jej program, którego jednak nie opublikował. Jest to wizja średniowiecznego miasta, z którego wież o świcie rozlegają się hejnały, a rycerze wyruszają konno ku polom i lasom (cz. I -  Ruhig bewegt, nur nicht schnell). Znajduje tu się też wspomnienie dawnych pieśni i ballad rycerskich (cz. II – Andante), jest wreszcie szczególnie sugestywna scena polowania (cz. III – Bewegt). Kompozytor nie pozostawił programowych wskazówek co do finału (Mäßig bewegt), w którym jednak łączą się znane z poprzednich części wątki rycerskie, pieśniowe intonacje i typowa dla muzyki kręgu austriacko-niemieckiego „romantyka lasu”.

Maciej Negrey