KONCERT UNIWERSYTECKI

Elżbieta STEFAŃSKA – uczyła się gry na fortepianie u ojca, Ludwika Stefańskiego. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie w klasie klawesynu Hansa Pischnera. Swoje umiejętności doskonaliła podczas międzynarodowych kursów muzycznych w Sienie i Weimarze, pod kierunkiem m.in. Zuzanny Růžičkovej i Ruggero Gerlina. Laureatka dwóch pierwszych nagród w Konkursie Muzyki Dawnej w Łodzi (1964) za wykonanie utworów barokowych na klawesynie i fortepianie, oraz I nagrody i nagrody specjalnej im. H. Ghezy w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Genewie (1965). Jako solistka i kameralistka uczestniczyła w licznych festiwalach, m.in. w Hanowerze, Halle (Festiwal Haendlowski), Lipsku (Festiwal Bachowski), Shirazie, Orvieto, Interlaken, Gaming, Paryżu. W latach 1974–1982 była etatową solistką Radia i Telewizji. Od 1991 do 2001 występowała w kraju i za granicą w duecie fortepianowym ze swoją matką, Haliną Czerny-Stefańską. W latach 1990–2004 wielokrotnie koncertowała w Japonii, Korei Południowej i na Tajwanie.
Elżbieta Stefańska ma w repertuarze kompozycje solowe i kameralne od renesansowych po XX-wieczne, w tym kompozytorów polskich. Fascynacja artystki tańcem barokowym i renesansowym zaowocowała współpracą z Baletem Dworskim Ardente Sole, z którym tworzyła koncerty-spektakle, złożone z tańców europejskich XVII–XIX wieku. Współpracowała również m.in. z Kają Danczowską, Agatą Sapiechą, Dorotą Imiełowską, Kazimierzem Moszyńskim. Zasiadała w jury międzynarodowych konkursów klawesynowych w Monachium (1970), Warszawie (1993), Budapeszcie (2000), Ogólnopolskiego Konkursu Gitarowego w Krakowie (1986 i 1987), konkursów pianistycznych w Tajpej (1990) i Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. W. Lotar-Szewczenko w Jekaterynburgu (2012, 2014, 2016). W 1985 roku zorganizowała w Krakowie I Konkurs Klawesynowy im. W. Landowskiej i pełniła funkcję przewodniczącej jury.
Artystka dokonała licznych nagrań radiowych i telewizyjnych oraz płytowych dla firm: Polskie Nagrania, EMI, Electrola, Decca, Naxos, Fonit, Cetra (m.in. sonaty D. Scarlattiego, suity francuskie i koncerty Bacha, sonaty Mozarta, muzyka francuska XVII i XVIII wieku), IMC (8 DVD z muzyką polską francuską, niemiecką XVIII wieku). Dla Pony Canyon zarejestrowała 18 sonat W.A. Mozarta na pianoforte z czasów kompozytora (6 płyt CD) oraz liczne utwory J.S. Bacha na klawesynie. Dla firmy DUX nagrała razem z H. Czerny-Stefańską album z tańcami polskimi od renesansu do Chopina, a ze swoimi studentami koncerty klawesynowe Bacha (nominacja do nagrody Fryderyk). Płyta Penderecki: Fonogrammi / Horn Concerto / Partita / Awakening pod dyr. A. Wita, z udziałem artystki, otrzymała nagrodę Grammy 2013.
W 1967 roku wraz z flecistką Barbarą Świątek i wiolonczelistą Jerzym Klockiem (Trio Barokowe) została uhonorowana Nagrodą Miasta Krakowa. Otrzymała także Nagrodę Wojewody Krakowskiego w dziedzinie kultury i sztuki za rok 1998, Ray E. and Ruth A. Robinson Musicology Award 2000 oraz Nagrodę Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa w dziedzinie kultury i sztuki za rok 2003.
Elżbieta Stefańska prowadzi klasę klawesynu Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie przez wiele lat pełniła funkcję kierownika Katedry Klawesynu i Instrumentów Dawnych. Jest założycielem i od 2006 roku prezesem Towarzystwa Muzycznego im. H. Czerny-Stefańskiej i L. Stefańskiego, zajmującego się organizacją koncertów, promowaniem młodych muzyków i urządzaniem salonowych koncertów w domu artystki. Prowadzi prywatną szkołę muzyczną dla dzieci, młodzieży i dorosłych. W 2015 roku wraz ze swoją byłą studentką, absolwentką Akademii Muzycznej w Krakowie, Mariko Kato, otrzymała nagrodę Ars Quaerendi za wybitne działania na rzecz rozwoju i promocji kultury.

prof. dr hab. Andrzej BOROWSKI – emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek czynny i wiceprezes (2012-1018) Polskiej Akademii Umiejętności, b. kierownik Katedry Historii Literatury Staropolskiej w Wydziale Polonistyki UJ, założyciel i redaktor naczelny półrocznika „Terminus”.
Książki: Pojęcie i problem Renesansu północnego (1987),  Renesans (1992, wyd. drugie 2002), Powrót Europy (1999), Słownik sarmatyzmu (2001), Historia literatury polskiej i powszechnej. Starożytność–Oświecenie, (2002); Iter Polono-Belgo-Ollandicum. Cultural and Literary Relationships between the Commonwealth of Poland and the Netherlands in the 16th and the 17th Centuries,  (2007), Humanizm. Historie pojęcia, (2009).
Tłumaczenia: E. R. Curtius, Literatura europejska i łacińskie Średniowiecze, (Europäische Literatur und lateinisches Mittelalter); (1997); Rabbi Simon Mzn. De Vries, Obyczaje i symbole Żydów (Joodse riten en symbolen; (1999), Rabbi Moshe Chajim Luzzato,  Ścieżka sprawiedliwych (The Path  of  the Just); (2005);  Baldessare Castiglione, Książka o dworzaninie  (Il libro del Cortegiano), (2018).
 

    
POEZJA I DUCH MUZYKI  

Spośród trzech wyrażeń obecnych w tytule mojej prelekcji najbardziej, jak sądzę,  problematyczne jest pojęcie "ducha". Niejakie wyobrażenie o "poezji" ma każdy, kogo bodaj przelotnie musnęła literacka edukacja ogólnokształcąca. To samo można powiedzieć o pojęciu "muzyki", chociaż miałbym pewne obawy co do oddziaływania na popularne wyobrażenie o muzyce, które kształtuje kultura czy raczej anty-kultura masowa upowszechniana przez tzw. "media". Problem z "duchem" jest natomiast dzisiaj – jak sadzę – najpoważniejszy. Co prawda, tak przypuszczam, dla Fryderyka Nietzschego, z którego książeczki o genezie tragedii greckiej zapożyczyłem formułę tytułową mojej dzisiejszej prelekcji, pojęcie "ducha" było prawdopodobnie najmniej problematyczne. Dlatego namysłowi nad napięciem pomiędzy tym właśnie i dwoma współobecnymi tutaj określeniami, warto poświęcić kilka chwil uwagi. "Poezja" bowiem i "muzyka" to pojęcia genetycznie zakorzenione w estetyce klasycznej grecko-rzymskiej i w jej kategoriach ustabilizowane. Pojęcie "ducha" natomiast w przeciągu stuleci uległo, w kulturze śródziemnomorskiej, potem europejskiej, wreszcie uniwersalnej, znamiennie dramatycznej metaforyzacji. A przecież jest ono nadal zdumiewająco funkcjonalne, także i dla nas, od poezji i od muzyki emocjonalnie i intelektualnie uzależnionych.