KONCERT UNIWERSYTECKI

Niektórzy poeci dość często pisali o muzyce z wielką intuicją. Posiłkując się przykładami zaczerpniętymi z wierszy m.in. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Wisławy Szymborskiej, Adama Zagajewskiego, Leopolda Staffa i Tomasa Tranströmera, można mówić o muzyce rozpiętej na trzech osiach: osi wieczności, gdzie ogarnia nas muzyka wyzbyta niejako swej materialności czy  fizyczności, osi cielesności, która towarzyszy twórcom i wykonawcom (ale też w pewnej mierze słuchaczom), oraz osi historyczności, skupionej wokół okoliczności, w których muzyka powstaje, jest wykonywana i słuchana.
To jeden z paradoksów muzyki: ta wieczna i niematerialna niekiedy nawiedza nas, na ogół niosąc pociechę i radość. Ale dopiero muzyka wykonywana, zatem obciążona ograniczeniami ciała i instrumentów, ale też zanurzona w historyczności u swych początków i w chwili wykonania, może stać się wydarzeniem, może się wydarzać. Może, skazana na zapomnienie, stać się „niezapomnianą”.

Leonard Neuger

 

Magdalena PILCH – w 1997 roku ukończyła studia w klasie fletu Grzegorza Olkiewicza w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. W latach 1998–2002 odbyła studia podyplomowe w klasie fletu traverso Linde Brunmayr-Tutz w Staatliche Hochschule für Musik w Trossingen (Niemcy). W 2013 roku przeprowadziła przewód habilitacyjny w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, którego tematem była Kompleksowa wizja fletu romantycznego w zakresie budowy, brzmienia, techniki gry i praktyki wykonawczej według Die Kunst des Flötenspiels in theoretisch – praktischer Beziehung dargestellt von A.B. Fürstenau op. 138.
Od 2009 roku jest zatrudniona jako adiunkt w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Gra na fletach renesansowych, barokowych, klasycznych i romantycznych. Jest współzałożycielką pierwszego polskiego konsortu poprzecznych fletów renesansowych Epithalamion, a także zespołu muzyki dawnej Filatura di Musica. Od kilku lat zajmuje się również wykonywaniem repertuaru kameralnego I połowy XIX wieku na instrumentach historycznych. Jest również redaktorem naczelnym półrocznika artystyczno-naukowego „Notes Muzyczny” wydawanego przez Wydział Fortepianu, Organów, Klawesynu, Muzyki Dawnej i Jazzu Akademii Muzycznej w Łodzi.

Małgorzata JÓZEFOWSKA – studia na oboju barokowym ukończyła na wydziale Muzyki Dawnej w Staatliche Hochsule für Musik w Trossingen, w klasie Martina Stadlera. Studiując w Niemczech współpracowała z takimi zespołami jak Nederlandse Bachvereniging, Stuttgarter Kantorei, Wiener Akademie, Mein-Barockorchester (Frankfurt), jak również z wieloma innymi orkiestrami barokowymi. Obecnie współpracuje z: Wrocławską Orkiestrą Barokową, Orkiestrą Fundacji Akademia Muzyki Dawnej w Szczecinie, Zespołem Muzyki Dawnej Diletto, Dresdner Barockorchester, Czech Ensemble Baroque, Musicae Antiquae Collegium Varsoviense, Goldberg Baroque Ensemble, Orfeo Orchestra (Budapest). Jest zapraszana głównie do wykonywania partii I oboju. Brała też udział w licznych nagraniach płytowych.
Artystka zajmuje się też działalnością pedagogiczną: w 2006 roku prowadziła klasę zespołów kameralnych na kursie muzyki dawnej podczas festiwalu Blokflötentage Mössingen, a w latach 2013 i 2014 klasę oboju barokowego na kursie Mezinárodni Letni Škola Staré Hudby (Valtice).

Tomasz DOBRZAŃSKI – ukończył Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie klarnetu Mieczysława Stachury. W grze na flecie podłużnym kształcił się u Gabriela Garrido w Centrum Muzyki Dawnej przy Conservatoire Populaire w Genewie oraz u Michela Pigueta w Bazylei (Schola Cantorum Basiliensis), gdzie studiował też grę na klarnecie historycznym pod kierunkiem Pierre-André Taillarda. Gra również na renesansowych instrumentach stroikowych, fletach jednoręcznych, dudach i citoli. Jako założyciel i artystyczny szef wrocławskiego zespołu Ars Cantus prowadzi prace nad dawną muzyką wrocławską i śląską oraz kieruje licznymi projektami koncertowymi i nagraniowymi. Jest dyrektorem artystycznym wrocławskiego festiwalu Forum Musicum.
Prowadzi klasę fletu podłużnego we Akademii Muzycznej oraz w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia we Wrocławiu. Zajmuje się również kopiowaniem i rekonstrukcją dawnych instrumentów muzycznych.

Dominika STENCEL – absolwentka Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Doskonaliła swoje umiejętności m.in. u Williama VerMeulena, Radovana Vlatkovića , Tounisa van Der Zwarta i Christiana Dallmanna. Jej pasją jest gra na rogach historycznych. Zagadnienie historycznych praktyk wykonawczych zgłębiała na licznych kursach mistrzowskich oraz współpracując z wieloma polskimi i zagranicznymi zespołami muzyki dawnej.
W latach 1997–2007 była zatrudniona jako waltornistka w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Obecnie jest członkinią orkiestry instrumentów dawnych MACV Warszawskiej Opery Kameralnej.

Paweł DZIEWOŃSKI – w 1992 roku ukończył studia w klasie waltorni w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, w klasie Piotra Wołczuka. Już wówczas wykazywał szczególne zainteresowanie muzyką kameralną, grając zarówno w takich formacjach jak kwintet dęty, kwintet dęty blaszany, jak i we współpracy z kwartetami smyczkowymi. W tym samym czasie rozpoczął pracę w Capelli Cracoviensis. W 1996 otrzymał posadę pierwszego waltornisty w Polskiej Orkiestrze Radiowej w Warszawie, współpracując jednocześnie z Polską Filharmonią Kameralną w Gdańsku. Odbył studia podyplomowe w Royal College of Music w Londynie u Williama VerMeulena, Richarda Watkinsa, Timothy’ego Browna. Ukończył kursy mistrzowskie u Ericha Penzela (Niemcy, Włochy). Współpracował m.in. z zespołami: BBC Scottisch Symphony Orchestra (Glasgow), RTE Concert Orchestra (Dublin), Accademia Bizantina, Sinfonia Varsovia, Sinfonietta Cracovia, Orkiestra Kameralna AUKSO, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, NOSPR, Capella Bydgostiensis. Jako członek wielu z nich brał udział w licznych nagraniach płytowych i komercyjnych, a także występował podczas tournées w Europie, Ameryce Północnej i Japonii.
Jest współzałożycielem Krakowskiego Kwintetu Blaszanego – Cracow Brass Quintet (2002), z którym zajął III miejsce na Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej w Krakowie. Od 2003 roku gra na stałe w Orkiestrze Filharmonii Krakowskiej na stanowisku pierwszego waltornisty i współpracuje z Kwintetem Dętym Filharmoników Krakowskich, a także w powstałym w 2006 roku Krakowskim Kwartecie Waltorniowym – Cracow Horn Quartet. Jego zainteresowania wykonawstwem na instrumentach historycznych znajdują odbicie we współpracy z orkiestrą Capella Cracoviensis.

Szymon JÓZEFOWSKI – w 2006 roku ukończył gry na flecie prostym na Wydziale Muzyki Dawnej w Staatliche Hochsule für Musik w Trossingen, w klasach Keesa Boeke i Carstena Eckerta, zaś w 2010 studia gry na fagotach historycznych w klasach Christiana Beuse i Eckharda Lenzinga w tej samej uczelni.
Już jako student rozpoczął współpracę z takimi zespołami, jak m.in.: Akademie für Alte Musik Berlin, Freiburger Barockorchester, Anima Eterna Brugge, Collegium 1704 (Praga), z którymi stale koncertuje w Europie centralnej i zachodniej. Muzykował ze wszystkimi znaczącymi polskimi zespołami muzyki dawnej.
Doświadczenie pedagogiczne zdobywał, pracując w szkołach muzycznych w Niemczech.


Leonard NEUGER – historyk literatury i tłumacz. W latach 1965–1971 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1978 obronił doktorat na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, w 1993 habilitację na Uniwersytecie Sztokholmskim. Pracownik naukowy Instytutu Literatury i Kultury Polskiej Uniwersytetu Śląskiego (1974–1982), następnie pracownik naukowy (docent 1993) Instytutu Slawistyki Uniwersytetu Sztokholmskiego. Od 1995 profesor języka i literatury polskiej. W 2003 został dyrektorem Instytutu Slawistyki Uniwersytetu Sztokholmskiego.
W okresie wydarzeń marcowych 1968 roku, za próbę założenia organizacji studenckiej aresztowany i więziony przez 5 miesięcy. Jeden z założycieli Solidarności na Uniwersytecie Śląskim. W grudniu 1981 internowany i więziony do czerwca 1982. Mieszka w Szwecji od 1983.
Autor ponad 200 prac naukowych, krytycznych, eseistycznych na tematy związane z polską literaturą współczesną i teorią przekładu. Współpracownik i korespondent czasopism emigracyjnych oraz Szwedzkiego Radia i BBC.
Tłumaczył z języka szwedzkiego: Dziki rynek: Żywym i umarłym T. Tranströmera (1989), Fredmanowe Posłania i Pieśni C.M. Bellmana (1991), Elegie E.J. Stagneliusa (1991), Moja przedmowa do ciszy T. Tranströmera (1992), Imieniny Salomona R. Tornborg (1993), Muzeum motyli T. Tranströmera (1994), Poezje wybrane H. Martinsona (1995), Gondola żałobna T. Tranströmera (1996), 4 monodramy sala P K. Frostenson (1999), Ogród M. Florina (1999).
Autor tomów Dosyć żartów (1993), Pomysły do interpretacji. Studia i szkice o literaturze polskiej (1997) oraz Z perspektywy tłumacza. Szkice o literaturze szwedzkiej (1996), Ćwiczenia z wrażiwości. Duże i małe szkice literackie (2006). Publikuje m.in. w: „Dekadzie Literackiej", „Tekstach Drugich", „Zeszytach Literackich", „Signum" i „Lyrikvännen".
Laureat Svenska Akademiens Översättarpris (1989), Svensk-Polsk Samfundets Pris (1991), Författarfondens Premium (1992) oraz literackiej nagrody „Zapadu” (1995). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Zasługi RP (1993) i Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP (2004). Członek Związku Pisarzy Szwedzkich, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek Towarzystwa Bellmanowskiego w Szwecji i Stowarzyszenia Slawistów Szwedzkich.