KONCERT SYMFONICZNY

Andreas MADER – austriacki saksofonista, jeden z najbardziej obiecujących młodych wykonawców muzyki klasycznej i współczesnej.
Urodził się w 1993 roku w Jochbergu (Tyrol), gdzie szybko odkryto jego talent, rozwijany następnie w szkole muzycznej w Kitzbühel oraz w Gimnazjum Muzycznym w Innsbrucku, będącym częścią Tyrolskiego Konserwatorium Muzycznego.
Obecnie Andreas Mader uczęszcza do konserwatorium w Amsterdamie (Conservatorium van Amsterdam), gdzie kształci się pod kierunkiem Arno Bornkampa, jednego z najbardziej uznanych saksofonistów naszych czasów. Regularnie współpracuje z takimi muzykami jak Sven Arne Tepl czy Walter van Hauwe, co pozwala mu rozszerzać możliwości wykorzystania saksofonu i odkrywać nowe formy ekspresji. W ramach programu Erasmus Andreas Mader studiował w Conservatoire National Supérieur de Musique w Paryżu, gdzie miał okazję pracować pod kierunkiem Claude’a Delangle’a.
Andreas Mader koncertował z takimi zespołami jak Kammerorchester INNstrumenti, Windkraft-Kapelle für neue Musik, Düsseldorfer Symphonikern oraz Milonga Saxophone Quartet.
W 2015 roku Mader został laureatem I nagrody w kategorii „Saksofon” i III nagrody w ogólnej klasyfikacji X Międzynarodowego Konkursu AEOLUS w Düsseldorfie. Zdobył również II nagrodę w Andorra Sax Fest w 2016 roku.
Solista uczestniczył w wielu kursach mistrzowskich, m.in. u Vincenta Davida (Wersal), Jana Schulte-Bunerta, Daniela Gauthiera (Kolonia), Kennetha Tse (University of Iowa), Otisa Murphy‘ego (Indiana University), Jean-Denisa Michat (Lion), Larsa Mlekuscha (Konservatorium-Privatuniversität Wien), Pawła Gusnara (Warszawa) czy Christiana Wirtha (Paryż).

 

Gabriel CHMURA - urodzony w Polsce, dorastał w Izraelu, gdzie studiował fortepian i kompozycję w Akademii Muzycznej w Tel Awiwie. Następnie studiował dyrygenturę u Pierre’a Dervaux w Paryżu, Hansa Swarowskiego w Wiedniu i Franco Ferrary w Sienie. W 1971 roku zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie, a także Złoty Medal na Konkursie Cantellego w mediolańskiej La Scali. W 2012 roku Gabriel Chmura został laureatem Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy dyrygent”.
W 1974 roku został mianowany Dyrektorem Muzycznym opery w Aachen I sprawował tę funkcję do 1983 roku, gdy został wybrany Dyrektorem Muzycznym Filharmonii w Bochumer. W roku 1987 dyrygent zaczął pełnić funkcję Dyrektora Muzycznego Orkiestry Narodowej w Ottawie, z którą odbył tournée po Ameryce Północnej, występując m. in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku. W 2001 roku Gabriel Chmura został Dyrektorem Muzycznym Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 2012 roku pełni funkcję Dyrektora Artystycznego Opery Poznańskiej. Od 2015 roku jest Pierwszym Dyrygentem Gościnnym Filharmonii Krakowskiej.  
Gabriel Chmura zadebiutował w Monachium, dyrygując wykonaniem Otella Giuseppe Verdiego, po którym niezwłocznie został zaangażowany do poprowadzenia Carmen Georgesa Bizeta. W następnych latach dyrygował wystawieniem Samsona i Dalili Camille'a Saint-Saënsa w Barcelonie, świetnie przyjętego przez krytykę Wertera Julesa Masseneta w Operze Paryskiej oraz Le Coq d' Or Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Z National Ars Centre Orchestra w Kanadzie wykonał trylogię Mozarta i Da Pontego (Wesele Figara, Don Giovanni, Cosi fan tutte). Ostatnie projekty Gabriela Chmury obejmują wystawienie dwóch oper Mieczysława Weinberga: Pasażerki i Portretu.
Gabriel Chmura dokonał nagrań z London Symphony, a także z orkiestrami radiowymi z Monachium, Berlina i Stuttgartu. Jego nagrania symfonii Haydna (nr 6, 7 i 8) z National Arts Centre Orchestra zostały uznane za „najlepszy wybór” przez American Record Guide i nominowane do kanadyjskiej nagrody JUNO. Najnowsza płyta dyrygenta z I Symfonią Mahlera i Valse triste Sibeliusa spotkała się w Europie ze znakomitym przyjęciem. Po ogromnym sukcesie nagrań z utworami Weinberga (V Symfonia i Sinfonietta nr 1, IV Symfonia, Sinfonietta nr 2 i Rapsodia na tematy mołdawskie) postanowiono kontynuować serię poprzez wydanie XIV i XVI Symfonii.

Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma… Europejczyków fascynują drapacze chmur na Manhattanie, swobodny styl bycia jego mieszkańców i jazz, a obywateli Stanów Zjednoczonych pociągają europejskie tradycje muzyczne, architektura i historia Starego Kontynentu. Amerykanin w Paryżu George'a Gershwina to impresja na temat stolicy Francji. Autor utworu, chcąc jak najwierniej oddać klimat pulsującego dźwiękami miasta, oprócz instrumentów orkiestry wykorzystał m.in. zwykłe klaksony samochodowe. Kompozycja Gershwina, na podstawie której Vincent Minelli nakręcił obsypany nagrodami film pod tym samym tytułem, powstała na długo przed tym, jak amerykański kompozytor John Adams sięgnął do tradycji muzyki europejskiej i napisał Harmonielehre. Tytuł tego utworu orkiestrowego pochodzi od niemieckiego określenia nauki harmonii, pojawiającego się w tekstach o muzyce Arnolda Schönberga; w warstwie muzycznej znajdziemy odniesienia do arcydzieł twórców takich jak Gustav Mahler czy Jean Sibelius, u których Adams szukał natchnienia. Tymczasem Włoch Roberto Molinelli inspirację do napisania koncertu saksofonowego znalazł w wielokulturowym tyglu nowojorskiej metropolii. Skomponowane u progu nowego millenium Cztery obrazki z Nowego Jorku są wyrazem zauroczenia Europejczyka słynnym Wielkim Jabłkiem – ogromnym, tętniącym życiem miastem, które nigdy nie zasypia.

Dorota Staszkiewicz