KONCERT SYMFONICZNY

Louis LORTIE - francusko-kanadyjski pianista Louis LORTIE przyciąga uwagę krytyków w Europie, Azji i Stanach Zjdenoczonych. Artysta nie specjalizuje się w jednym stylu muzycznym, jego interpretacje rozciągają się na bogaty i szeroki repertuar. Londyński „The Times”, opisując jego grę jako „zawsze nieskalaną, zawsze pełną polotu”, trafnie uchwycił „kombinację całkowitej spontaniczności i refleksyjnej dojrzałości, obecną w interpretacjach jedynie wielkich pianistów”.
Louis Lortie występował w londyńskiej Wigmore Hall, w Wielkiej Sali Konserwatorium im. Giuseppe Verdiego w Mediolanie oraz w Filharmonii Berlińskiej, wykonując cykle sonatowe Ludwiga van Beethovena. Czasopismo „Die Welt” opisało jego koncerty berlińskie jako „prawdopodobnie najznakomitszego Beethovena od czasu Wilhelma Kempffa”. Jako pianista i dyrygent wykonał wszystkie pięć koncertów Beethovena oraz wszystkie koncerty Wolfganga Amadeusza Mozarta z Montrealską Orkiestrą Symfoniczną. Lortie jest również powszechnie ceniony za interpretacje dzieł Maurice’a Ravela i Fryderyka Chopina – wykonywał dzieła wszystkie Ravela w Londynie i Montrealu dla BBC i CBC, a koncerty z etiudami Chopina grywał na całym świecie.
Pianista uczestniczył w obchodach dwusetlecia urodzin Ferenca Liszta w 2011 roku, wykonując Années de pèlerinage w światowych stolicach i na międzynarodowych festiwalach. Nagranie tego monumentalnego dzieła, dokonane prze pianistę dla Chandos Recordings, zostało okrzyknięte przez magazyn „New Yorker” jednym z najlepszych nagrań roku 2012.
W latach 2013-2014 Louis Lortie podróżował do Australii, Hong Kongu i Tajwanu, a następnie powrócił do Londynu na BBC Proms oraz występował z orkiestrami z Saint Louis, Atlanty, Dallas, Vancouver, Detroit, Norymbergi, Drezna i Hamburga,Orkiestrą Szwajcarii Romańskiej, BBC Philharmonic, wykonywał dzieła Mozarta z Toronto Symphony Orchestra. Wystąpił z recitalami w The Kennedy Center w Waszyngtonie i Carnegie Hall w Nowym Jorku, w Filadelfii, Warszawie, Montrealu, Mediolanie, Bournemouth, w Sydney Opera House, National Ars Center w Kanadzie i Duke University w Stanach Zjednoczonych.
W ostatnim sezonie pianista wykonywał utwory George’a Gershwina w Sao Paulo pod batutą Yana Pascala Tortelier, kompozycje Ferenca Liszta z NHK Symphony Orchestra Tokyo pod dyrekcją Charlesa Édouarda Dutoit, dzieła Chopina z Cleveland Orchestra pod kierunkiem Jaapa van Zwedena, Franza Schuberta i Liszta  z Emmanuelem Krivine w Utrechcie, Mozarta z Royal Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Dutoit. Występował z orkiestrą La Scali i Beethoven Orchester Bonn. W słynnych salach koncertowych Chicago, Kopenhagi, Osaki, Cremony i Drezna wykonywał autorski recital transkrypcji operowych pod nazwą Lortie goes to the Opera.
Lous Lortie współpracował ze światowej klasy dyrygentami, takimi jak Riccardo Chailly, Lorin Maazel, Jaap Van Zweden, Kurt Masur, Seiji Ozawa, Charles Dutoit, Kurt Sanderling, Neeme Järvi, Sir Andrew Davis, Wolfgang Sawallisch, Sir Mark Elder, Hannu Lintu czy Osmo Vänskä. Jest także zapraszany do udziału w projektach z muzyką kameralną, jak nadchodząca trasa koncertowa z Augustinem Dumay. Jego partnerką do wykonywania duetów fortepianowych jest Hélène Mercier.
Pianista dokonał ponad 30 nagrań dla wytwórni Chandos Recordings, obejmujących szeroki repertuar od Mozart do Strawińskiego, w tym wszystkie sonaty Beethovena i Années de pèlerinage Liszta. W 2012 roku dokonał nagrań koncertu fortepianowego i Wariacji na temat Paganiniego Witolda Lutosławskiego po kierunkiem Edwarda Gardnera z towarzyszeniem BBC Symphony Orchestra, w tym samym roku wydał też album z dziełami Chopina, uznany przez magazyn „The New York Times” za jeden z najlepszych albumów roku 2012. W 2013 roku Lortie nagrał płytę z transkrypcjami fortepianowymi Liszta.
Louis Lortie studiował w Montrealu u Yvonne Hubert (uczennicy legendarnego Alfreda Cortot), w Wiedniu u Dietera Webera, a następnie u Leona Fleishera. Zadebiutował z Montreal Symphony Orchestra w wieku 13 lat. Trzy lata później jego występ z Toronto Symphony Orchestra zaowocował historycznym tournée po Chińskiej Republice Ludowej i Japonii. W 1984 roku pianista odebrał pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Ferruccio Busoniego , został również laureatem konkursu w Leeds. W 1992 roku otrzymał Order Kanady i Order Quebec, a także doktorat honorowy Uniwersytetu Laval.
 

Jean-Luc TINGAUD - francuski pianista i dyrygent. Po ukończeniu Konserwatorium Paryskiego został asystentem Marca Minkowskiego i Manuela Rosenthala (ucznia Maurice’a Ravela), który przekazał początkującemu dyrygentowi zamiłowanie do muzyki francuskiej.
W centrum zainteresowań Tingaud zawsze pozostawała opera. Dyrygował na Wexford Opera Festival w Zurychu (Penelope Gabriela Faure, Safonao Julesa Masseneta, Manon Lescaut Daniela Aubera i Le roi margle lui Emmanuela Chabriera), w Opera Zuid (Ciboulette Reynaldo Hahna) Opera National de Lyon (L’ile de Tulipatan Jacquesa Offenbacha), w paryskim Theatre Mogador (Wesele Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta).
W latach 2002-2007 Tingaud był asystentem dyrygenta w Opera Comique. W paryskim Theatre d'Herblay poprowadził wykonanie Mireille i Fausta Charlesa Gounoda, Napoju miłosnego Gaetano Donizettiego, Cyganerii Giacomo Pucciniego, Cosi fan tutte Mozarta i Carmen Georgesa Bizeta. Występował też w Teatro Nacional de Sao Carlos w Lizbonie, Palm Beach Opera w Stanach Zjednoczonych, Opera de Lille, l’Opera de Paris i Teatrze
Narodowym w Pradze, a także na festiwalach: Festival della Valle d'Itria w Martina Franca, Rossini Festival w Wildbadzie czy Macerata Opera Festival.
Artysta dokonał nagrań w operowych dla firm fonograficznych: Fone, Dynamic, Mandala/Harmonia Mundi, Sisyphe/Abeille Musique. W 2004 roku miał miejsce jego debiut z English Chamber Orchestra z tak wybitnymi wirtuozami jak Joshua Bell oraz Steven Isserlis. Współpracował także z takimi zespołami jak Ulster Orchestra, Orchestra of Opera North, Orchestra Filarmonica Arturo Toscanini, orkiestra Teatro Carlo Felice w Genewie, orkiestra Teatro Massimi w Palermo, orkiestry Filharmonii Narodowej i Filharmonii Krakowskiej, z którą występuje regularnie od dziesięciu lat, Orchestre National des Pays de la Loire, Orchestre National de Lyon, Orchestre Symphonique de Mulhouse, Orchestre National de Lorraine, Orchestre de Picardie i Orchestre de Bretagne.
W 2014 roku dyrygent zadebiutował na scenie English National Opera (Poławiacze pereł Bizeta). W czerwcu poprowadził koncertowe wykonanie Cyganerii Pucciniego w paryskiej Salle Pleyel, a w sierpniu wystąpił w Arena di Verona (Romeo i Julia Guonoda), w październiku w Teatro Real w Madrycie (Córka pułku Donizettiego).

Z fascynacji baśniową egzotyką

Baśnie i mity. To one od dziecka kształtują wyobraźnię i wrażliwość człowieka. Dziś „opowiemy bajki” dźwiękami, przenosząc słuchaczy w świat czarownej egzotyki.

Lampa Alladyna
Na rok 2015 przypada 150. rocznica urodzin duńskiego twórcy Carla Nielsena; Duńczycy uważają go za swojego najwybitniejszego kompozytora narodowego, który połączył europejską tradycję romantyczną z rodzimym folklorem. Suita Alladyn op. 34 powstała jako muzyka do spektaklu-baśni, wystawionego w Teatrze Królewskim w Kopenhadze w roku 1919. Później kompozytor opracował jej skróconą wersję w postaci suity koncertowej. Złożył ją z siedmiu części – sugestywnych orientalnych obrazów. W muzyce, jak w perskim dywanie, przeplatają się motywy i gesty odsyłające do utrwalonego w kulturze europejskiej od czasów Szeherezady Nikołaja Rimskiego-Korsakowa repertuaru muzycznego Orientu: arabeskowe melodie i zrytualizowane rytmy, harmonie wsparte na wschodnich skalach i zmysłowo wykoncypowana barwa dźwięku.   

Jak egipski sfinks
W tym roku mija także 180. rocznica urodzin francuskiego kompozytora, wirtuoza organów i fortepianu, dyrygenta – Camille’a Saint-Saënsa. Jego V Koncert fortepianowy F-dur op. 103 powstawał w okresie wakacji zimowych w roku 1896, które kompozytor spędzał w Egipcie, w Luksorze – m.in. dlatego utwór ma podtytuł „egipski”. Sam autor zaznaczał jednak, że dzieło jest czymś w rodzaju symbolu podróży morskiej. W muzyce można usłyszeć intonacje muzyki egipskiej, hiszpańskiej, a nawet jawajskiej. Wykonanie Koncertu uświetniło 50. rocznicę debiutu kompozytora w Sali Pleyela w Paryżu (z roku 1846) – solistą był sam autor; publiczność i krytycy przyjęli utwór entuzjastycznie.

Baśniowy powab Wschodu
W świat arabskich baśni z tysiąca i jednej nocy przenosi nas wprost Szeherezada op. 38, Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, skomponowana w roku 1888. Kompozytor wybrał cztery historie, które wschodnia księżniczka opowiada sułtanowi, aby odsunąć moment wykonania na niej wyroku śmierci. Utwór nazwał suitą na orkiestrę – można ją zinterpretować również w kategoriach symfonii programowej czy poematu symfonicznego. Ma postać czteroczęściowego cyklu, któremu wewnętrzną łączność zapewniają dwa przewodnie tematy: surowy i groźny temat sułtana Szahiara oraz arabeskowy i wschodni w kolorycie, przypisany skrzypcom solo z akompaniamentem harfy, temat Szeherezady. Początkowo przeciwstawiane (opozycja: pierwiastek męski – pierwiastek żeński), w zakończeniu baśniowej narracji splatają się one z sobą w zgodnej harmonii. Rimski-Korsakow był wybitnym kolorystą i mistrzem orkiestracji – Szeherezada rozwija się podług łączenia i kontrastowania orkiestrowych barw, uosabiając dźwiękowy pejzaż Orientu, podszyty także rosyjskimi inotnacjami.  

Małgorzata Janicka-Słysz