KRAKOWSKA JESIEŃ MUZYCZNA

Ilona Nieciąg urodzona w 1974 roku. w Krakowie. Absolwentka Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie prof. Kai Danczowskiej. Po ukończeniu Studiów Podyplomowych w Hochschule fűr Musik Detmold rozpoczęła Studia Solistyczne Solistenklasse pod kierunkiem prof. Grigorija Żyslina w Hochschule für Musik Würzburg. W latach 2008-2011 doskonaliła umiejętności w ramach Środowiskowych Studiów Doktoranckich na Akademii Muzycznej w Krakowie. W 2012 uzyskała tytuł doktora sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej. Podczas studiów uczestniczyła w Mistrzowskich Kursach Interpretacji pod kierunkiem Sándora Vegha, Borysa Pergamenshikova, Deneša Zsigmondy, lvry Gitlisa, Viktora Danchenko i Tibora Varghi. Występowała jako solistka Krakowskiej Młodej Filharmonii, orkiestry Camerata Vivaldi, Heidelberger Kammerorchester, Capelli Cracoviensis. Współpracowała również z niemieckimi orkiestrami kameralnymi. Jako koncertmistrz prowadziła Orkiestrę Festiwalu Operowego w Zwingenbergu oraz Krakowską Operę Kameralną. Koncertuje od lat w kraju i za granicą jako solistka i kameralistka grająca w duecie Duo Sonore, koncentrującym się na prezentowaniu dzieł najnowszych. Dla niemieckiej wytworni płytowej Bayer Records duet nagrał cztery albumy: Sonaty i Kanoniczne Sonaty na dwoje skrzypiec G.-Ph. Telemanna, Il Maestro Veneziano – koncerty na dwoje skrzypiec A. Vivaldiego z orkiestrą Camerata Vivaldi.
Ilona Nieciąg jest też współzałożycielką i solistką powstałego w 2007 roku w Nowym Targu kameralnego zespołu smyczkowego Da Camera, a także inicjatorką, od 2008 roku, Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Kameralnej w Muzeum Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej.

Beata Urbanek-Kalinowska – absolwentka Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie wiolonczeli prof. Zdzisława Łapińskiego.
W roku 2005 otrzymała 'Diplôme Supérieur d'Enseignement’ – A l’unanimite, w Ecole Normale de Musique de Paris Alfred Cortot w klasie prof. Paula Julien. W roku 2008 ukończyła studia podyplomowe ‘Solistenklasse’ w Staatliche Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie w klasie wiolonczeli prof. Petera Bucka.
Od 2007 roku jest asystentką w Katedrze Kameralistyki Akademii Muzycznej w Krakowie, od 2012 roku w stopniu doktora.
Uczestniczyła w licznych kursach mistrzowskich w kraju i za granicą, m.in. pod kierunkiem Krzysztofa Penderckiego, Stanisława Firleja, Angelici Mai, Petera Bucka. W ramach Junge Künstler Festival Bayreuth doskonaliła swoje umiejętności pod kierunkiem Christiana Eulera, zaś w ramach ABAM Chamber Music Festival / Sibelius Academy Helsinki pod kierunkiem Marco Ylönena, Ralfa Gothoni oraz Arvida Engegarda. Jest laureatką konkursów solowych i kameralnych. Prowadzi ożywioną działalność koncertową jako solistka i kameralistka.
W sierpniu 2013 roku, na zaproszenie Nigela Kennedy’ego, wzięła udział w koncercie w Royal Albert Hall w Londynie podczas prestiżowego festiwalu BBC Proms.
Jest pierwszą wiolonczelistką zespołu Orchestra of Life – założonej w 2010 roku przez Nigela Kennedy’ego orkiestry, z którą miała okazję wykonywać Inwencje Dwugłosowe J. S. Bacha w opracowaniu na skrzypce i wiolonczelę podczas tras koncertowych w Niemczech, Francji, Szwajcarii i Anglii. Występowała w Filharmonii Berlińskiej, Gewandhaus w Lipsku, salach koncertowych Monachium, Kolonii, w Royal Albert Hall, Royal Festival Hall, w Barbican w Londynie, Palais de congrès w Paryżu. Została zaproszona do współpracy przy nagraniu płyty The Four Elements dla SONY Classical (2011) oraz nowej ‘edycji’ Czterech Pór Roku A. Vivaldiego. Jest również pierwszą wiolonczelistką Orkiestry Akademii Beethovenowskiej.

Gajusz Kęska – jeden z najbardziej utalentowanych pianistów młodego pokolenia. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie prof. Andrzeja Pikula, oraz studiów podyplomowych w mistrzowskiej klasie prof. Willema Bronsa w Sweelinck Conservatorium w Amsterdamie. Brał udział w licznych kursach mistrzowskich u takich wybitnych pianistów jak: Halina Czerny-Stefańska, Paul Badura-Skoda, Pnina Salzman, Kevin Kenner, Rudolf Buchbinder, Dmitri Bashkirov, Emanuel Krasovsky, Jose Ribera.
 Koncertuje na całym świecie, jest laureatem krajowych i międzynarodowych konkursów muzycznych, popularyzatorem muzyki polskiej, zwłaszcza twórczości Fryderyka Chopina i Karola Szymanowskiego, a także Ignacego Jana Paderewskiego, Aleksandra Tansmana oraz kompozytorów współczesnych.
Pełni obowiązki adiunkta w Katedrze Fortepianu Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie w 2010 roku uzyskał tytuł doktora.
Pianista koncertuje jako solista (recitale i koncerty z orkiestrą) i kameralista. Regularnie występuje w prestiżowych salach koncertowych na festiwalach i koncertach w wielu krajach Europy, jak również w Kanadzie, Japonii, Peru, Boliwii, Ekwadorze, Chile i Izraelu. W 2012 roku ukazał się debiutancki, dwupłytowy album pianisty, zawierający komplet Sonat fortepianowych Karola Szymanowskiego, wydany przez wytwórnię płytową DUX i nominowany do International Classical Music Award 2013 oraz do Nagrody Fryderyka 2013. Płyty zdobyły nagrodę prestiżowego hiszpańskiego magazynu poświęconego muzyce klasycznej „Scherzo”.
 

Feliks Mendelssohn – Trio fortepianowe d-moll op. 49
W bogatej twórczości Feliksa Mendelssohna nie trudno znaleźć kompozycje kameralne, wśród nich szczególne miejsce zajmuje czteroczęściowe Trio fortepianowe d-moll op. 49. Już pierwsza część zbudowana w oparciu o formę sonatową przynosi wielofrazowe i pełne wyrazu tematy. Część druga - Andante con molto tranquillo – zarówno w formie jak i charakterze przypomina pieśń. Rozpoczyna ją liryczny temat grany przez fortepian i przypominający nieco Pieśń bez słów op. 62 nr 1. Dramaturgia przebiegu muzycznego rośnie w skontrastowanym, środkowym fragmencie tej części, po którym ponownie słyszymy opracowaną wariacyjnie, liryczną pierwszą frazę o charakterze kołysanki. Trzecia część przenosi słuchaczy w inny, żywszy świat. Scherzo zbudowane na bazie formy sonatowej jest błyskotliwe i wirtuozowskie, pełne zaskakujących kontrastów. Finałowe Allegro assai appassionato jest najbardziej wirtuozowską częścią, w której tylko fragmenty cantabile wprowadzają odświeżający kontrast.

Ludomir Różycki – Rapsodia op. 33
Rapsodia na fortepian, skrzypce i wiolonczelę Ludomira Różyckiego powstała w 1913 roku podczas kilkumiesięcznego pobytu kompozytora w Berlinie. Utwór powstał w krótkim czasie dla Bronisława Poźniaka, który dysponował wówczas w Berlinie znakomitym triem i dzięki któremu dzieło zaprezentowane zostało szerszej publiczności, zostało także wydane przez firmę N. Simrocka. Adam Wieniawski pisał o Rapsodii: „Utwór ten nie jest utrzymany w ścisłej formie sonatowej – jest on raczej rapsodią o bardzo szlachetnym i rozwiniętym ujęciu, o tematach szerokich, już to przepełnionych sielankową poezją polską, już to zbliżoną do muzyki cygańsko-węgierskiej, zmysłowej i namiętnej”.

Marcel Chyrzyński – Betelgeuse na skrzypce, wiolonczelę i fortepian
Betelgeza to gwiazda w konstelacji Oriona, zwana również Alfą Orionis. Jest jedną z najjaśniejszych gwiazd na niebie. Ma ona powierzchnię 1900-2400 razy większą od naszego słońca i jako czerwony gigant niedługo wybuchnie jako supernowa. Eksplozje supernowych są głównym mechanizmem rozprzestrzeniania w kosmosie wszystkich pierwiastków cięższych niż tlen oraz praktycznie jedynym źródłem pierwiastków cięższych od żelaza. Wyrzucone w przestrzeń międzygwiezdną w obłoki materii są miejscem rodzenia się nowych gwiazd. Zjawisko tego nieprzerywalnego cyklu istnienia stało się inspiracją dla Marcela Chyrzyńskiego do napisania utworu kameralnego. Utwór jest jednoczęściowy, jednak składa się z czterech faz, symbolizujących proces powstawania i umierania gwiazd. Ponieważ jest to proces cykliczny, koniec kompozycji nawiązuje do początkowej fazy utworu.

Anna Gluc