KONCERT SYMFONICZNY

Ulotne chwile budują wieczność, dlatego powinniśmy je cenić. Niestety, najszybciej przemijają te szczęśliwe, o czym dotkliwie przekonali się Neala i Idamor, bohaterowie Parii (1869) Stanisława Moniuszki. Uwertura do tej opery należy do najbardziej cenionych dzieł kompozytora, chociaż cała Paria nigdy nie zyskała szczególnej przychylności słuchaczy – osadzony w obcych realiach utwór, którego akcja rozgrywa się w Indiach, nie mógł zdobyć takiej popularności, jak oparte na polskich tematach opery Moniuszki. Liczne odwołania do rodzimej muzyki ludowej podbiły tymczasem serca wielbicieli twórczości Ignacego Paderewskiego, w tym jego Koncertu fortepianowego a-moll op. 17 (1889). Narodowe akcenty były odzwierciedleniem poglądów zaangażowanego w działalność polityczną Paderewskiego, który postanowił służyć krajowi nie tylko jako wybitny artysta, ale także jako mąż stanu. Ulotność chwili ma szczególne znaczenie w estetyce japońskiej, do której nawiązał Marcel Chyrzyński w koncercie na wiolonczelę Ukiyo-e No. 3 (2016). Osobista wypowiedź artysty, po raz pierwszy prezentowana publiczności w Filharmonii Krakowskiej, stanowi trzecią część cyklu jego utworów zainspirowanych japońskimi drzeworytami ukiyo-e. Tymczasem bolesne doświadczenie przemijania, związane ze śmiercią ojca i siostry, zainspirowało Mieczysława Karłowicza do skomponowania utworu Powracające fale (1904) – nasyconego melancholią  poematu symfonicznego.

Dorota Staszkiewicz
 

Maurizio BAGLINI – już jako młody artysta Maurizio Baglini brał udział w międzynarodowych konkursach pianistycznych m.in.: im. F. Busoniego w Bolzano (Włochy), im. W. Kapella w Maryland (USA), World Music Piano Master w Monte Carlo, gdzie w wieku 24 lat zwyciężył jednogłośnym werdyktem jury. Był także gościem prestiżowch festiwali takich jak: La Roque d’Anthéron, Loeckenhaus, Yokohama Piano Festival, Australian Chamber Music Festival, Benedetti Michelangeli di Bergamo e Brescia, Rossini Opera Festival. Artysta występował w wielu salach koncertowych na całym świecie, m.in. Teatro alla Scala w Mediolanie, Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie, Salle Gaveau w Paryżu, Kennedy Center w Waszyngtonie, Auditorium du Louvre w Paryżu oraz Gasteig w Monachium.
Współpracował z takimi dyrygentami, jak Antonello Allemandi, Giampaolo Bisanti, Massimiliano Caldi, Tito Ceccherini, Daniel Cohen, Howard Griffiths, Armin Jordan, Seikyo Kim, Emanuel Krivine, Karl Martin, Donato Renzetti, Corrado Rovaris, Ola Rudner i Maximiano Valdes.
Maurizio Baglini wykonuje szeroki repertuar: od dzieł Williama Byrda, poprzez utwory Fryderyka Chopina po muzykę współczesną. Od roku 2005 często koncertuje w duecie z wiolonczelistką Silvią Chiesą.
Współpracuje z firmą Decca/Universal, dla której nagrał m.in.: zbiór kompozycji solowych Liszta   Rêves (nagroda “Année Liszt en France” 2011), Domenico Scarlatti: in tempo di danza oraz album z wszystkimi kompozycjami fortepianowymi Musorgskiego (2014), sonaty fortepianowe Schumanna (2016) oraz dwie płyty z Silvią Chiesą: Sonaty wiolonczelowe Brahmsa i Schuberta oraz komplet dzieł Rachmaninowa na wiolonczelę i fortepian.
Od 2008 roku prezentuje swój projekt “Inno alla gioia” (“Oda do radości”), z którym jeździ po całym świecie, wykonując IX Symfonię Beethovena w transkrypcji Liszta, zarówno w wersji na fortepian solo, jak i z chórem i solistami. Pierwsze wykonanie odbyło się w Musée d’Orsay z towarzyszeniem Chóru Francuskiego Radia i było transmitowane na żywo przez radio France Musique. Artysta powtórzył ten program ponad 50 razy m.in. w Monaco, Tel Avivie, Rio de Janeiro, Bejrucie, a we Włoszech w  Cremonie I Mediolanie.
Od 2012 roku, Razem z artystą multimedialnym Giuseppe Andrea L'Abbate stworzył przedsięwzięcie“Web Piano”, który łączy wykonanie pianistycznych arcydzieł: Karnawału Schumanna, Obrazków z wystawy Musorgskiego i Images Debussy'ego z komentarzem wizualnym, prezentowanym na wielkim ekranie. Artyści z sukcesem prezentowali ten projekt na festiwalach La Roque d'Antheron iw Prowansji, w  Teatro Comunale na Carpi i Teatro Comunale w Pordenone.
Maurizio Baglini jest twórcą i dyrektorem artystycznym Festiwalu Amiata Piano Festival (od 2005).
Prowadzi klasy mistrzowskie w Fondi (Latina) i na Accademia Stauffer w Cremonie.

Danjulo ISHIZAKA - wiolonczelista o japońskich i niemieckich korzeniach, naukę gry na wiolonczeli rozpoczął w wieku czterech lat. Po ukończeniu studiów u Hansa Christiana Schweikera kształcił się w Stanach Zjednoczonych na Indiana University, a później u Borisa Pergamenschikowa i Tabei Zimmermann w Hochschule für Musik Hanns Eisler w Berlinie. Duży wpływ na jego artystyczny rozwój mieli też Bernhard Greenhouse, Michael Denhoff, György Kurtág, Menahem Pressler i Amadeus-Quartet.
Zdobył pierwsze nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wiolonczelowym Gaspar Cassado w Hiszpanii (1998), na Międzynarodowym Konkursie im. Lutosławskiego w Warszawie (1999) i na renomowanym Międzynarodowym Konkursie ARD w Monachium w 2001 r. W roku 2002 otrzymał Grand Prix im. Emanuela Feuermanna ufundowaną przez Akademię w Kronbergu i Universität der Künste w Berlinie.
Koncerty, jakie dał w listopadzie 2003 roku w wiedeńskiej Musikverein z Symfonikami Wiedeńskimi pod batutą Krzysztofa Pendereckiego, dały początek jego międzynarodowej karierze. Od tamtego czasu koncertuje na całym świecie z wiodącymi orkiestrami takimi jak: Leipzig Gewandhaus, Orkiestra Symfoniczna Radia Bawarskiego, Bamberger Symphoniker, Orkiestra Symfoniczna Radia Wiedeńskiego, Orkiestrą Symfoniczną NHK, Tokijska Orkiestra Symfoniczna, Prask Orkiestra Symfoniczna, Baltimore Symphony Orchestra, Orquestra Gulbenkian, Orkiestra Symfoniczna Teatru Maryjskiego w Petersburgu, Royal Philharmonic, London Philharmonic, BBC Philharmonic, Zürcher Kammerorchester, Orchestre National de Belgique i Opéra National de Paris. Dyrygentami z którymi współpracował byli m.in. Gerd Albrecht, John Axelrod, Sir Andrew Davis, Christoph Eschenbach, Lawrence Foster, Michail
i Vladimir Jurowski, Sir Roger Norrington, Christoph Poppen, Mścisław Rostropowicz i Leonard Slatkin. Jest także regularnie zapraszany na renomowane festiwale muzyczne takie jak: BBC Proms, Verbier Festival, Lucerne Festival, Hong Kong Arts Festival, Schleswig-Holstein Musik Festival, Penderecki Festival i Osterfestspiele Salzburg.
Jego debiutancka płyta dla wytwórni Sony Classics zawiera sonaty Brittena, Francka i Mendelssohna z towarzyszeniem pianisty Martina Helmchena. W 2006 roku nagranie to otrzymało nagrodę Echo Klassik Niemieckiej Akademii Fonograficznej. Został zaproszony przez radio BBC do projektu New Generation Artists Scheme, który umożliwił mu liczne nagrania studyjne w 2007 i 2008 roku (solowe, z towarzyszeniem fortepianu, z pięcioma orkiestrami symfonicznymi BBC), jak również debiutanckie recitale w Wigmore Hall w Londynie oraz Bridgewater Hall w Manchesterze.
Poza działalnością solistyczną Ishizaka wykonuje także muzykę kameralną z artystami takimi jak: Gidon Kremer, Julia Fischer, Lisa Batiashvili, Viviane Hagner, Francois Leleux, Lars Vogt, Tabea Zimmermann, Antoine Tamestit, Renaud Capucon, Julian Rachlin, Elena Bashkirova oraz  z Jerusalem Chamber Music Festival Ensemble. Pianiści partnerujący mu na recitalach to m.in. José Gallardo, Martin Helmchen, Markus Schirmer oraz Henri Sigfridsson.
Od 2011 roku Danjulo Ishizaka jest profesorem wiolonczeli na  Uniwersytecie Muzycznym im. Carla Marii von Webera w Dreźnie. Pod koniec 2012 roku został odznaczony Hideo Saito Memorial Fund Award, jedną z najważniejszych nagród muzycznych w Japonii, przez Sony Music Foundation w Tokio. W 2014 roku wspólnie z Pavel Haas Quartet otrzymał nagrodę pisma Gramophone za nagranie roku w dziedzinie muzyki kameralnej za płytę z Kwintetem smyczkowym Schuberta.
Zasiadał w jury kilku międzynarodowych konkursów takich jak: Grand Prix Emanuel Feuermann w Berlinie, Międzynarodowy Konkurs Smyczkowy Alice i Eleonore Schoenfeld w Chinach, Międzynarodowy Konkurs Wiolonczelowy im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie i Międzynarodowy Konkurs Wiolonczelowy im. Witolda Lutosławskiego.
Danjulo Ishizaka gra na wiolonczeli Wolfganga Schnabla udostępnionej mu przez Akademię w Kronbergu, na której wcześniej grał Boris Pergamenschikow, jak również na wiolonczeli „Feuermann” Stradivariusa (1730) użyczonej mu przez Nippon Music Foundation, na której wcześniej grał legendarny wiolonczelista Emanuel Feuermann.
Danjulo Ishizaka jest reprezentowany przez Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena.

Rafał JANIAK – urodzony w 1986 roku dyrygent i kompozytor. Ukończył z wyróżnieniem studia dyrygenckie pod kierunkiem Antoniego Wita (2011), a także studia kompozytorskie (również z wyróżnieniem) w klasie Stanisława Moryto (2010) na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.
W swoim dorobku posiada wiele nagród zdobytych w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach muzycznych, wśród nich m.in. I nagrodę I Konkursu Kompozytorskiego im. Jana Pawła II w Warszawie (2007), III nagrodę IV Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego „Musica Sacra” w Częstochowie (2008), a także wyróżnienie w 51. Ogólnopolskim Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda w Warszawie (2010).
Dwukrotnie był laureatem „Studenckiego Nobla” (2009, 2010). Otrzymywał stypendia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dwukrotnie - 2007, 2012), Keimyung University Foundation (Korea Południowa, 2009) oraz dwukrotnie Prezydenta Miasta Gdańska (2005, 2009).
Rafał Janiak koncertuje z orkiestrami m.in. Filharmonii Narodowej, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach oraz Filharmonii Gorzowskiej, Śląskiej i Podkarpackiej.
W 2011 roku został głównym dyrygentem Bemowskiej Orkiestry Symfonicznej Camerata Viva, z którą wykonuje dzieła od XVII do XXI wieku.
We wrześniu 2012 Rafał Janiak zadebiutował na festiwalu Warszawska Jesień, prowadząc koncert z udziałem Orkiestry Filharmonii Narodowej, podczas kolejnej edycji Festiwalu (2013) artysta wystąpił jako dyrygent w koncercie finałowym.
Repertuar Rafała Janiaka obejmuje dzieła symfoniczne, koncerty z orkiestrą, a także utwory oratoryjne. W 2011 roku zadebiutował jako dyrygent operowy prowadząc premierowe przedstawienie Così fan tutte Mozarta.
Obecnie pracuje na stanowisku asystenta na swojej macierzystej uczelni. W sezonie 2012/13 był asystentem Antoniego Wita, a w sezonie 2013/14 - Jacka Kaspszyka w Filharmonii Narodowej.

*prawykonanie dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Kolekcje” – priorytet „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca