ZAKOŃCZENIE SEZONU

IX Symfonia d-moll op. 125, ukończona w roku 1824, stała się wyrazem wiary w siłę człowieka i siłę człowieczeństwa. Dziełem-manifestem, dziełem-symbolem. W jej finale Ludwig van Beethoven sięgnął po siłę słowa: wykorzystał tekst świetnie wówczas znanej Ody do radości Friedricha Schillera. Znaczący wers alle Menschen werder Brüder („wszyscy ludzie będą braćmi”) przynosi kwintesencję przesłania dzieła. Schillerowska Oda, wzmocniona muzyką Beethovena, zapowiadała nastanie elysium pojednanej ludzkości. Głoszone w niej hasła ogólnoludzkiego uniwersalnego braterstwa doskonale wpisały się w idealizm oświeconego umysłu. Muzyka Dziewiątej kierowała się już jednak w stronę horyzontów epoki romantyzmu, z jej ideą czucia i wiary.  

W Dziewiątej Beethoven stworzył nowy rodzaj gatunku – symfonię wokalno-instrumentalną -  do którego nawiązywali kompozytorzy kolejnych generacji: Felix Mendelssohn, Hector Berlioz, Franz Liszt czy Gustav Mahler. Podejmowali także wyrażoną w jej czteroczęściowej architektonice dramaturgię celu, której spełnieniem jest finał, syntetyzujący wątki dzieła i mający postać wzniosłego hymnu.  

Dziewiąta Beethovena podzieliła publiczność na entuzjastycznych zwolenników, dostrzegających jej wysokie ideały, i na radykalnych przeciwników, wytykających jej trywialność, brak dobrego smaku, a nawet dosłowność finału. Nikt jednak nie przeczył, że jest owocem dynamicznej osobowości twórcy, który przekraczał w swej muzyce reguły oświeceniowe, kierując się ku lepszemu i większemu pięknu. Od czasów Dziewiątej pokutuje też mit o magicznej czy fatumicznej „dziewiątce”: w istocie, niewielu po Beethovenie udało się przekroczyć cyfrę dziewięciu skomponowanych symfonii...   

Małgorzata Janicka-Słysz

Charles OLIVIERI-MUNROE - w sezonie 2015/2016 zaczął pełnić funkcję Dyrektora Artystycznego i Głównego Dyrygenta Orkiestry Filharmonii Krakowskiej. Jednocześnie od 2011 roku piastuje stanowisko Pierwszego Dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej Południowej Westfalii. Od 1997 roku Charles Olivieri-Munroe jest także Dyrygentem Honorowym Orkiestry Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach, a od 2005 roku pozostaje dyrygentem gościnnym Orkiestry Festiwalu w Round Top (Teksas).
W poprzednich latach Charles Olivieri-Munroe pełnił funkcję Głównego Dyrygenta podczas Colorado Crested Butte Festival i Dyrektora Artystycznego niemieckiej Inter-Regionales Symfonie Orchester (2008), w latach 2001-2004 był Głównym Dyrygentem Słowackiej Radiowej Orkiestry Symfonicznej, a w okresie od 1993 do 1995 roku piastował stanowisko asystenta dyrygenta Karlsbad Symphony Orchestra.
|Dyrygent jest znany ze swojego talentu i charyzmy, międzynarodowa prasa docenia go za nowatorskie interpretacje słowiańskiego repertuaru i za wrażliwość na jakość brzmienia orkiestry. Charles Olivieri-Munroe występował na pięciu kontynentach z najlepszymi światowymi zespołami, w tym z Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Filharmonii Czeskiej, Orkiestrą Symfoniczną Montrealu, Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii w Sankt Petersburgu, Duńską Radiową Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej w Warszawie, Królewską Orkiestrą w Brukseli, orkiestrami symfonicznymi w Budapeszcie, Toronto, Oregonie, Nowym Jorku, Sydney, Amsterdamie, Frankfurcie, Atenach, Istambule, Lizbonie, Tokio, Seulu i Santiago (Chile).
W 2001 roku Charles Olivieri-Munroe zadebiutował w operze, dyrygując Falstaffem Giuseppe Verdiego na scenie Opery Komicznej w Berlinie. Od tego czasu prowadził przedstawienia Don Giovanniego Wolfganga Amadeusza Mozarta w Mediolanie oraz Aidy Verdiego w Teatro Fenice w Wenecji podczas festiwalu Lago di Como, występował też w Praskiej Operze Narodowej i Praskiej Operze Państwowej. W 2010 roku objął kierownictwo muzyczne nad spektaklem Żywot rozpustnika Igora Strawińskiego, wystawianym przez Warszawską Operę Kameralną. W lutym 2014 roku poprowadził w Teatrze Antonína Dvořáka znakomicie przyjęte przez krytykę wykonanie Genowefy Roberta Schumanna.
Urodzony na Malcie, dorastał w Toronto, gdzie studiował fortepian u znakomitego pedagoga, Borisa Berlina, w Królewskim Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie w Toronto. Trzykrotnie został laureatem stypendium rządowego w Ontario, które pozwoliło mu wyjechać na studia dyrygenckie do Akademii Muzycznej im. L. Janáčka w Brnie, gdzie uczył się pod kierunkiem Otakara Trhlika. Pracował również pod okiem Jiříego Bělohlávka i odbył dwa kursy wakacyjne w L’Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie miał okazję współpracować z takimi profesorami jak Ilia Musin i Yuri Temirkanov. W 1997 roku Charles Olivieri-Munroe odebrał grant w wysokości 20 tysięcy dolarów od Rady Sztuki Kanady. Zdobywał też najwyższe wyróżnienia w międzynarodowych konkursach, na czele z pierwszą nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Praska Wiosna w 2000 roku, gdzie otrzymał także nagrodę wytwórni Supraphon Records, jak również nagrody Miasta Praga i Czeskiego Radia. W 2013 roku dyrygent odebrał nagrodę Asian Pacific Brand Foundatuion, której laureatami byli przed nim m. in. Hillary Clinton, Nelson Mandela, Steve Jobs, Michael Schumacher i Mark Zuckerberg.
Charles Olivieri-Munroe nagrywa dla takich wytwórni jak SONY, RCA, Red Seal, NAXOS, SMS Classical i Naïve Records.


Iwona HOSSA – zaliczana do czołowych sopranów swojego pokolenia. Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu, którą ukończyła z wyróżnieniem w klasie prof. Ewy Wdowickiej (1998). Zadebiutowała partią Violetty w Traviacie G. Verdiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Jako solistka związana jest z teatrami w Poznaniu i Warszawie, współpracuje też z wieloma teatrami operowymi za granicą. Jest laureatką Grand Prix i Złotego Medalu na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Marii Callas w Atenach, III nagrody oraz specjalnej Nagrody Mozartowskiej na 6. Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu, a także laureatką Konkursu Finalistów Międzynarodowych Konkursów Wokalnych Orfeo w Hanowerze. Zdobyła także Bursztynowy Pierścień za rolę Konstancji w Uprowadzeniu z Seraju W.A. Mozarta, Medal Młodej Sztuki za osiągnięcia na scenach operowych, Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za rolę Hanny w Strasznym Dworze S. Moniuszki.
Występowała pod batutą takich dyrygentów, jak David Lloyd-Jones, David Agler, Maurizio Benini, Gabriel Chmura, Charles Dutoit, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Jacek Kaspszyk, Jerzy Maksymiuk, John Neschling, Grzegorz Nowak, Krzysztof Penderecki, Stanisław Skrowaczewski, Antoni Wit. Brała udział w prestiżowych festiwalach, m.in. w Międzynarodowym Festiwalu Wratislavia Cantans, Festiwalu Operowym w Bydgoszczy, Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, Sacrum Profanum, festiwalu operowym w Carcassonne we Francji, Wexford Opera Festival w Irlandii, Festiwalu Rossiniego w Pesaro we Włoszech.
W repertuarze artystki znajduje się kilkadziesiąt partii operowych w takich dziełach, jak m.in. W.A. Mozarta Uprowadzenie z Seraju, Don Giovanni, Cosi fan tutte, St. Moniuszki Straszny dwór, Verbum nobile, G. Rossiniego Cyrulik sewilski, G. Verdiego Traviata, Rigoletto, Un Giorno di regno, G. Donizettiego Don Pasquale, Łucja z Lammermoor, G. Pucciniego Turandot, a także wiele partii operetkowych. Artystka wykonuje także dzieła kantatowo-oratoryjne od baroku (Bach, Haendel, Vivaldi) do współczesności (Penderecki, Kilar, Górecki). Posiada również bogaty repertuar pieśniowy. Dokonała wielu prawykonań utworów polskiej muzyki współczesnej, m.in. Wojciecha Kilara, Jerzego Maksymiuka, Marka Jasińskiego i Pawła Serafińskiego. Na swoim koncie ma liczne nagrania płytowe, m.in. Stabat Mater i Litania do Marii Panny K. Szymanowskiego (nominowana do nagrody Grammy 2009). Nagrała także album z muzyką Krzysztofa Pendereckiego (Siedem Bram Jerozolimy i Lieder der Vergänglichkeit), oraz DVD z Passio et Mors Domini Nostri secundum Lucam K. Pendereckiego w reżyserii Grzegorza Jarzyny.

Urszula KRYGER – absolwentka dwóch wydziałów Akademii Muzycznej w Łodzi: instrumentalnego w klasie fortepianu oraz wokalno-aktorskiego w klasie Jadwigi Pietraszkiewicz. Studia wokalne kontynuowała pod kierunkiem Andrzeja Orłowicza w Kopenhadze. Laureatka nagród na międzynarodowych konkursach muzycznych, w tym głównych nagród w I Międzynarodowym Konkursie dla Młodych Wokalistów im. St. Moniuszki w Warszawie (1992), VI Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. J. Brahmsa w Hamburgu (1994) oraz XLIII Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD w Monachium (1994).
W 1995 wystąpiła w La Scali w Mediolanie z recitalem pieśni Fryderyka Chopina. Rok później, z wielkim sukcesem, debiutowała na scenie Semperoper w Dreźnie w operze Kopciuszek G. Rossiniego w partii Angeliny. W bogatym repertuarze artystka posiada wiele dzieł oratoryjnych wykonywanych pod batutą tak znakomitych mistrzów, jak Jan Krenz, Jerzy Semkow, Rafael Frühbeck de Burgos, Sir Colin Davis, Armin Jordan.
Ceniona kameralistka, której sztuka interpretacji pieśni łączy w sobie perfekcyjność z niezwykłą naturalnością. Doceniają to towarzyszący jej muzycy, wśród nich pianiści: Hartmut Höll, Charles Spencer, Melvyn Tan i Pascal Rogé, klarnecista Paul Meyer oraz zespoły kameralne Tokyo String Quartet, Petersen-Quartett.
Artystka dokonała wielu nagrań dla rozgłośni radiowych i płytowych w Polsce, Francji, Niemczech i Szwajcarii. Jej dyskografia obejmuje m.in. nagrania dla angielskich wytwórni Decca (Pieśni polskie Poulenca) i Hyperion (Pieśni Chopina), dla niemieckiej CPO (Ballady Loewego), polskiej DUX (Duety rosyjskie – płyta nagrodzona Fryderykiem 2001, Pieśni Moniuszki oraz Pieśni Karłowicza i Szymanowskiego – płyta nagrodzona Fryderykiem 2002). W roku 2004 ukazało się kompletne wydanie Pieśni Karola Szymanowskiego nagrane dla firmy Channel Classics i nagrodzone Fryderykiem 2004 za najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej.
W styczniu 2006 artystka wyróżniona została nagrodą Fundacji im. Karola Szymanowskiego za przemyślane i wysoce artystyczne interpretacje pieśni tegoż kompozytora.
Urszula Kryger jest również pedagogiem. Prowadzi liczne kursy mistrzowskie, od ponad 10 lat jest wykładowcą Akademii Muzycznej w Łodzi.


Aleksander KUNACH – tenor, absolwent Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie prof. Jerzego Knetiga. Tytuł magistra sztuki otrzymał w 2006 roku. Naukę kontynuował przez dwa kolejne lata w  Escuela Superior de Musica Reina Sofia w Madrycie pod kierunkiem prof. Toma Krausego. Jest laureatem III nagrody na IV Międzynarodowym Konkursie Mozartowskim w Pradze (2009) oraz  nagrody specjalnej na V Międzyuczelnianym Konkursie Pieśni Polskiej w Warszawie (2001). Rok później został finalistą Konkursu Wokalnego w Dusznikach Zdroju, a w  2006 roku otrzymał nagrodę w konkursie Młodych Twórców zorganizowanym przez Fundację Kultury. Od roku 2007 współpracuje z Warszawską Operą Kameralną, gdzie zadebiutował 3 lata wcześniej jako Eumete w Il ritorno d’Ulisse in patria oraz Lucano w L’incoronazione di Poppea C. Monteverdiego, a od 2010 roku regularnie gości na deskach Opery Bałtyckiej w Gdańsku oraz Opery i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku. W swoim repertuarze posiada wiele partii operowych, m.in. role Tamina w Czarodziejskim flecie Mozarta, Toma Rakewella w Żywocie rozpustnika Strawińskiego, Argiria w Tankredzie Haendla, hrabiego Almavivy w Cyruliku sewilskim Rossiniego. Koncertuje w kraju i za granicą. Współpracował z takimi dyrygentami jak Jacek Kaspszyk, Marek Toporowski, Jan Tomasz Adamus, Kai Bumann, Władysław Kłosiewicz, Jerzy Swoboda, Paul McCreesh, Paul Goodwin, Reiner Schmidt, Hansjörg Schellenberg, José Maria Flôrencio, Hubert Soudant. Jest obdarzony pięknym, lirycznym tenorem o wyjątkowo czystym, miękkim i pełnym blasku brzmieniu. Sprawdza się równie świetnie w repertuarze operowym, gdzie wykazuje również swoje znakomite zdolności aktorskie,  jak i oratoryjno-kantatowym oraz pieśniach.

Łukasz KONIECZNY – bas, urodzony w Łodzi. Absolwent Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Brał udział w wielu kursach mistrzowskich takich pedagogów i śpiewaków jak Prof. Christian Elßner, Deborah Polaski, Gundula Hintz, David Syrus, Jane Henschel, Linda Watson, Franz Grundheber. Kursy aktorskie w Międzynarodowej Szkole Filmowej IFS w Kolonii uzupełniły przygotowanie sceniczne śpiewaka. W latach 2009 – 2011 był zaangażowany do Studia Operowego Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, a od sezonu artystycznego 2011 jest solistą tejże opery.
Debiutował w roli Polifema w operze Acis and Galatea Haendla podczas festiwalu operowego w Reinsbergu (Austria) w 2010 roku (reżyseria Michael Sturminger) wraz z orkiestrą Wiener Akademie pod dyrekcją Martina Haselböcka. Posiada w swoim repertuarze ponad 50 ról operowych. Występuje również systematycznie z repertuarem koncertowym. Zdobył nagrodę specjalną w Międzynarodowym Konkursie Pieśni w Istambule w 2010 roku.
Łukasz Konieczny odniósł znaczący sukces w roli Polifema w scenicznym prawykonaniu opery Acis i Galatea Haendla podczas festiwalu Ekhof w Gocie w koprodukcji z Międzynarodowym Festiwalem Haendlowskim w Halle w 2013 roku. Ważnym wydarzeniem było również wykonanie partii basowej w Les Noces Strawińskiego podczas międzynarodowego festiwalu fortepianowego Klavier Festival Ruhr 2013 oraz partii basowej w Polskim Requiem Krzysztofa Pendereckiego podczas Festiwalu Muzyki Polskiej w Krakowie 2014. W roku 2015 śpiewak debiutował z dużym sukcesem w roli Rocca w operze Fidelio Beethovena w Mainfranken-Theater w Würzburgu.
W Polsce można go było ostatnio zobaczyć w roli Dr Behrensa w prawykonaniu opery Czarodziejska Góra Pawła Mykietyna w reżyserii Andrzeja Chyry na zamówienie Festiwalu Malta 2015 w Poznaniu. Opera pokazana była również w ramach festiwalu Sacrum Profanum w Krakowie oraz Festiwalu Interpretacje w Katowicach.
Łukasz Konieczny w sezonie 2015 – 2016 występuje w Operze Reńskiej w Düsseldorfie m.in. jako Truffaldino w Ariadnie z Naxos Straussa, Crespel w Opowieściach Hoffmana Offenbacha, Masetto w Don Giovannim Mozarta, Sparafucile w Rigoletto Verdiego oraz Zuniga w Carmen Bizeta.
W 2017 roku Łukasz Konieczny zadebiutuje na deskach Bawarskiej Opery Narodowej w Monachium (Bayerische Staatsoper München) jako Barone Douphol w operze Traviata Verdiego w obsadzie razem z m.in. Plácido Domingo.