KONCERT SYMFONICZNY

Ola RUDNER – szwedzki dyrygent, rozpoczął karierę jako skrzypek (laureat Konkursu im. Paganiniego, asystent  legendarnego skrzypka Sándora Végha) i koncertmistrz szeregu cenionych orkiestr, m.in. Camerata Salzburg, Volksoper Wiedeń i Wiedeńskiej Orkiestry Symfonicznej.
W 1995 założył zespół Philharmonia Wien. W latach 2001–2003 pełnił funkcję pierwszego dyrygenta Tasmanian Symphony Orchestra w Australii, następnie w latach 2003–2006 Haydn Orchestra z Bolzano. Od września 2008 jest dyrygentem naczelnym Württembergische Philharmonie w Reutlingen.
Od 1997 roku dyrygował najważniejszymi orkiestrami australijskimi w Sydney, Melbourne, Queensland, Tasmania, Adelaida i Perth. Prowadził także koncerty szeregu orkiestr skandynawskich, w tym Gothenburg Symphony Orchestra, Swedish Radio Symphony Orchestra i orkiestr z Oslo, Trondheim, Bergen, Aalborg, Malmö, Helsingborg. Współpracował ze szkocką orkiestrą kameralną, wiedeńską orkiestrą kameralną, BBC Symphony Orchestra, orkiestrą filharmonii w Londynie i Luxemburgu, Mozarteum Orchestra w Salzburgu, orkiestrą filharmonii w Hong Kongu i orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie.
Maestro Rudner jest także cenionym dyrygentem operowym, regularnie zapraszanym do współpracy przez teatry operowe w Australii, Austrii i we Włoszech. Prowadził wystawienia takich oper jak m.in. Czarodziejski flet, Così fan tutte, Wesele Figara W.A. Mozarta, Fidelio L. van Beethovena, Carmen G. Bizeta, Traviata G. Verdiego.
Dokonał szeregu nagrań płytowych dla wytwórni Harmonia Mundi, ABC Classics, Camerata Tokyo, Amadeus, Venice Channel, Decca.
 

Kateřina Soukalová Váchová urodziła się w Havlíčkovym Brodzie. Naukę gry na klarnecie rozpoczęła pod okiem Josefa Brožka w miejscowej szkole muzycznej; edukację kontynuowała w Praskim Konserwatorium u Jiříego Stárka (1995–2001) i w  Akademii Sztuk Scenicznych (AMU) u prof. Jiříego Hlaváča. W 1998 otrzymała stypendium na dwuletni kurs w Londyńskiej Guildhall School of Music and Drama, gdzie pracowała z pedagogami: Theą King, Joy Farrall, Anthonym Pike i Julianem Farrellem. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich takich artystów, jak: Michel Arrignon, Michel Lethiec i Charles Neidich. Uzyskała doktorat w dziedzinie interpretacji i teorii interpretacji na Wydziale Muzycznym AMU.
Jest laureatką pierwszych nagród wielu konkursów w Czechach i za granicą: Międzynarodowego radiowego konkursu dla młodych muzyków Concertino w Pradze (1992), Narodowego konkursu konserwatoriów muzycznych w Kromieryżu (1993), European Music Awards w Lizbonie (1994), Europejskiego konkursu interpretacji muzycznej w Moulins-sur-Allier (1999), 57. Międzynarodowego Konkursu Muzycznego Praska wiosna (2002).
Jako solistka występowała z zespołami: filharmonii w Pilźnie, Filharmonii Morawskiej w Ołomuńcu, Pardubicką Orkiestrą Kameralną, Orkiestrą Filharmonii Północnoczeskiej w Teplicach, Praską Orkiestrą Kameralną i Słowackią Radiową Orkiestrą Symfoniczną. W 2003 zadebiutowała Z Orkiestrą Czeskiej Filharmonii  w Pradze, wykonując Koncert  klarnetowy C.M. Webera. Koncertowała w wielu krajach: Japonii, Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Polsce, Rosji, Rumunii i Finlandii. Występowała podczas festiwali Praska Wiosna, Praga Dvořáka, Festwal Pablo Casalsa (Prades) i Festiwal Stamitza (Havlíčkův Brod).

Kateřina Soukalová Váchová zajmuje się też kameralistyką, jest członkinią Praskiego Oktetu Dętego, współpracuje też z innymi zespołami (Kwartet Škampa, Kwartet Stamitza, Kwartet Zemlinsky’ego). Od 2001 współpracuje z orkiestrą Praskiej Opery Narodowej. Regularnie nagrywa dla Czeskiego Radia i Czeskiej Telewizji. W ramach studiów doktoranckich, dzięki wsparciu Czech Music Fund Foundation, dokonała nagrania CD z kameralnymi kompozycjami klarnetowymi Brahmsa.  

Pavel Langpaul - urodzony w 1970 roku w Havlíčkowym Brodzie. Edukację muzyczną rozpoczął w swoim rodzinnym mieście, pod okiem prof. Josefa Brožka, a w wieku 12 lat wystąpił w towarzystwie Prague Chamber Solist wykonując Koncert fagotowy W.A. Mozarta. Naukę kontynował w praskim Konserwatorium i Akademii Sztuk Scenicznych (AMU), pod pierunkiem prof. Františka Hermana i  doc. Jiříego Seidla. Jest laureatem Międzynarodowego radiowego konkursu dla młodych muzyków Concertino oraz finalistą międzynarodowego konkursu Praska Wiosna (1996), gdzie zdobył nagrodę Fudacji Muzyki Czeskiej za najlepsze wykonanie utworu współczesnego.

Jako solista wykonywał dzieła R. Strauss, J. N. Koželuha, W. A. Mozarta i J. N. Hummla z Orkiestrą Filharmonii w Pilźnie,  Orkiestrą Symfoniczną w Karlovych Varach, Orkiestrą Symfoniczną w Mariańskich Łaźniach, Tajlandzką OrkiestrąSymfoniczną oraz Virtuosi di Praga.

Artysta współpracował z Teatrem Narodowym w Pradze oraz Sólistes Européenes Luxemburg, obecnie jest solistą Orkiestry Symfonicznej Czeskiego Radia. Jako kameralista współpracował z Cristiną Ortiz, Ivanem Klánským i Dimitrim Ashkenazym.

Razem z Czeskim Nonetem (od 1994) uczestniczył w wielu festiwalach, m.in. w Montreux, Schleswiku -Holsztynie, La Folle journée w Nantes, Festival de Música de Canarias, Praskiej Wiośnie. Koncertował w salach Auditorio de Zaragoza, Lyon Auditorium, Biblioteki Kongresu w Waszyngtonie, Playhouse Vancouver, Sali Dvořáka w Rudolfinum w Pradze.

Dokonał wielu nagrań dla Bayerische Rundfunk, NDR, WDR, Czeskiego Radia, Washington radio NPR, Saint-Paul Sunday i in.

Jest również członkiem Praskiego Oktetu Dętego, z którym nagrał wszystkie Oktety Franza Krommera.

Muzyka jako sztuka poetyczna

Romantycy uważali, że muzyka jest królestwem poezji. Robert Schumann podkreślał czystość uczucia muzycznego, zaznaczając, iż kompozytor jest w stanie przełożyć na dźwięki wszelkie odcienie życia.

Zakwitając dźwiękiem i uczuciem

Gustav Mahler twierdził, że każda muzyka jest w pewnym sensie programowa, gdyż wyraża idee poetyczne. Z komponowanej w latach 1884-1888 I Symfonii D-dur „Tytan” usunął jednak literacki komentarz, a także część drugą zatytułowaną Blumine – co można poetycko przetłumaczyć jako „Kwitnienie”. Kompozycja została na nowo odkryta w roku 1966 przez Donalda Mitchella, autora biografii twórcy. Pierwsze wykonanie Blumine poprowadził Benjamin Britten w roku 1967. Niektórzy sądzą, że ten liryczny utwór (Andante allegretto), przeznaczony  na smyczki z delikatnym głosem trąbki, skomponowany został dla śpiewaczki Johanny Richter, w poczuciu niespełnionej miłości.  

Opowiem ci dźwiękami bajkę...

W grudniu 1947 roku 83-letni Richard Strauss ukończył Duet-Concertino na klarnet, fagot i orkiestrę smyczkową z harfą. Do utworu przyłączył krótki program, opierając się na baśni Hansa Christiana Andersena o królewnie i świniarczyku. Kompozycja ma formę tryptyku, jak w tradycyjnym koncercie: część pierwsza, słodko-nostalgiczne Allegro moderato, skomponowana została w stylu Mozarta; część druga, Andante, przynosi dialog dwóch postaci-instrumentów; finał, Allegro ma non troppo, charakteryzuje się kontrastującymi epizodami w narracji muzycznej.

Romantyczny „Jupiter” Bachem i Beethovenem podszyty

O II Symfonii C-dur op. 61 (1846) Roberta Schumann pisano, iż niesie z sobą treść metafizyczną. Kompozytor nazwał ją „Jupiterem” (w tej samej tonacji jest Symfonia „Jowiszowa” Mozarta), o nieco marsowym oblicze. Część pierwsza, Sostenuuto assai – Allegro, ma non troppo, zaczyna się od chorału instrumentów dętych blaszanych, przywołującego styl Jana Sebastiana. Bachowski temat odzywa się także w drugim z triów części drugiej – Scherzo. Allegro vivace. Część trzecia, Adagio espressivo, przynosi z sobą charakter elegijny: jest niczym romantyczna pieśń bez słów czy nastrojowy nokturn. W finale, Allegro molto vivace, wysłyszeć można podwójny „głos” Beethovena: pochodzący z jego cyklu pieśni An die ferne Geliebte (Do dalekiej ukochanej), jak i zaczerpnięty z Ody do radości, wieńczącej IX Symfonię.

Małgorzata Janicka-Słysz