KONCERT SYMFONICZNY

Mieczysław Karłowicz (1876-1909)
Serenada na orkiestrę smyczkową op. 2

Jest to pierwszy większy utwór Karłowicza. Składa się z czterech części: eleganckiego Marsza, elegijnego Romansu, wielobarwnego Walca i krótkiego, żywego Finału. Kompozycja jest na poły suitą, podobnie jak serenady na smyczki Roberta Volkmanna czy Antonína Dvořáka. Młodego kompozytora zainspirować mogła nadto Suita Z czasów Holberga Edvarda Griega, którą znał i której autora wysoko cenił.


Camille Saint-Saëns (1835-1921)
I Koncert wiolonczelowy a-moll op. 33

I Koncert wiolonczelowy powstał w 1872 roku dla belgijskiego wiolonczelisty i gambisty Augusta Tolbecque’a, który dokonał jego prawykonania 19 stycznia 1873 w Paryżu. To zwarte, około 20-minutowe dzieło wpisuje się w zapoczątkowany przez Mendelssohna i kontynuowany przez Liszta model koncertu romantycznego, w którym nie ma klasycznej ekspozycji orkiestrowej, a wszystkie części połączone są attacca. Saint-Saëns rozwinął ten model na swój sposób, prowadząc narrację od dynamicznej części I, w której przeplatają się dwa tematy, przez Allegretto con moto, będące subtelną stylizacją menueta, po efektowny finał z wirtuozowską partią wiolonczeli.


Edward Elgar (1857-1934)
Wariacje Enigma op. 36

Każda z 14 wariacji, składających się na ponadpółgodzinne dzieło, przypisana jest jednej z osób z bliskiego otoczenia Elgara. Jak podkreślał sam kompozytor – nie są to portrety, lecz raczej muzyczne nawiązania do pewnych charakterystycznych rysów tych osób lub związanych z nimi zdarzeń czy wypadków, znanych tylko danej osobie i kompozytorowi. Wariacje są opatrzone inicjałami, pseudonimami lub tytułami stanowiącymi aluzje do nazwisk.
Zagadkę stanowi sam temat dzieła, który pozostaje całkowicie ukryty. To bowiem, co słyszymy na początku, jest jedynie skomponowanym przez Elgara kontrapunktem do owego tematu, będącego – według zapewnień kompozytora – powszechnie znaną melodią. Od ponad stu już lat najtęższe umysły i zwykli amatorzy głowią się nad rozwikłaniem tej zagadki, którą Elgar zabrał ze sobą do grobu. Sam kompozytor jednak podkreślał, że utwór przeznaczony jest do słuchania po prostu jako dzieło muzyczne, a świadomość tego, czym jest temat i komu poświęcone są poszczególne wariacje – nie jest bynajmniej konieczna.

Maciej Negrey


 

Gabriel CHMURA - Dyrygent Gościnny Filharmonii Krakowskiej.
Urodzony w Polsce, dorastał w Izraelu, gdzie studiował fortepian i kompozycję w Akademii Muzycznej w Tel Awiwie. Następnie studiował dyrygenturę u Pierre’a Dervaux w Paryżu, Hansa Swarowskiego w Wiedniu i Franco Ferrary w Sienie. W 1971 roku zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie, a także Złoty Medal na Konkursie Cantellego w mediolańskiej La Scali. W 2012 roku Gabriel Chmura został laureatem Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy dyrygent”.
W 1974 roku został mianowany Dyrektorem Muzycznym opery w Aachen I sprawował tę funkcję do 1983 roku, gdy został wybrany Dyrektorem Muzycznym Filharmonii w Bochumer. W roku 1987 dyrygent zaczął pełnić funkcję Dyrektora Muzycznego Orkiestry Narodowej w Ottawie, z którą odbył tournée po Ameryce Północnej, występując m. in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku. W 2001 roku Gabriel Chmura został Dyrektorem Muzycznym Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, a od 2012 roku pełni funkcję Dyrektora Artystycznego Opery Poznańskiej. Od 2015 roku jest Pierwszym Dyrygentem Gościnnym Filharmonii Krakowskiej.  
Gabriel Chmura zadebiutował w Monachium, dyrygując wykonaniem Otella Giuseppe Verdiego, po którym niezwłocznie został zaangażowany do poprowadzenia Carmen Georgesa Bizeta. W następnych latach dyrygował wystawieniem Samsona i Dalili Camille'a Saint-Saënsa w Barcelonie, świetnie przyjętego przez krytykę Wertera Julesa Masseneta w Operze Paryskiej oraz Le Coq d' Or Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Z National Ars Centre Orchestra w Kanadzie wykonał trylogię Mozarta i Da Pontego (Wesele Figara, Don Giovanni, Cosi fan tutte). Ostatnie projekty Gabriela Chmury obejmują wystawienie dwóch oper Mieczysława Weinberga: Pasażerki i Portretu.
Gabriel Chmura dokonał nagrań z London Symphony, a także z orkiestrami radiowymi z Monachium, Berlina i Stuttgartu. Jego nagrania symfonii Haydna (nr 6, 7 i 8) z National Arts Centre Orchestra zostały uznane za „najlepszy wybór” przez American Record Guide i nominowane do kanadyjskiej nagrody JUNO. Najnowsza płyta dyrygenta z I Symfonią Mahlera i Valse triste Sibeliusa spotkała się w Europie ze znakomitym przyjęciem. Po ogromnym sukcesie nagrań z utworami Weinberga (V Symfonia i Sinfonietta nr 1, IV Symfonia, Sinfonietta nr 2 i Rapsodia na tematy mołdawskie) postanowiono kontynuować serię poprzez wydanie XIV i XVI Symfonii.


Rafał KWIATKOWSKI - wiolonczelista, zwycięzca międzynarodowych konkursów w Nowym Jorku, Baltimore, Lipsku, Lubljanie, Viňa del Mar (Chile), Kuhmo (Finlandia) oraz zdobywca II nagrody na Konkursie Paulo Cello w Helsinkach. Laureat Paszportu Polityki, czterech Fryderyków oraz nagrody Fundacji Kultury Polskiej. Koncertował jako solista w Europie, obu Amerykach, Afryce i Azji - w Japonii wystąpił m.in. z recitalem w tokijskiej Suntory Hall. Po nowojorskim debiucie recitalowym w Kaufmann Concert Hall oraz koncercie kameralnym w Carnegie Hall (1999) wielokrotnie odbył tournée koncertowe po USA. Występował na renomowanych festiwalach w Polsce, Niemczech, Czechach, Finlandii, Rosji, Macedonii, Libanie, Puerto Rico i Chile. Koncertował jako solista z wieloma zagranicznymi orkiestrami - m.in. w Los Angeles, Bogocie, Santiago, Moskwie, Helsinkach, Budapeszcie, Palermo, Astanie oraz Monachium a w kraju regularnie występuje i nagrywa z takimi zespołami jak Sinfonia Varsovia, Sinfonia Iuventus, Sinfonietta Cracovia, NOSPR, Polska Orkiestra Radiowa oraz Filharmonia Narodowa, z którą z wielkim powodzeniem debiutował pod dyr. Stanisława Skrowaczewskiego. Sukces ten zaowocował zaproszeniami na zagraniczne tournée koncertowe z Orkiestrą FN oraz nagraniem CD z Koncertem wiolonczelowym W. Lutosławskiego pod dyr. Antoniego Wita, które prócz polskich Fryderyków otrzymało wiele europejskich wyróżnień. Rafał Kwiatkowski występował jako solista w koncertach symfonicznych promujących polską kulturę u progu przystąpienia Polski do UE, które odbyły się w Kopenhadze (Tivoli Hall), Helsinkach i Bazylei. W 2001 roku wiolonczelista wykonał w Berlinie Koncert Altówkowy Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora oraz uczestniczył w polskim prawykonaniu Concerto Grosso. Od tego czasu Penderecki regularnie zaprasza młodego artystę do polskich i zagranicznych wykonań swoich Koncertów, jak również do ich rejestracji płytowych.
Poza działalnością solistyczną Rafał Kwiatkowski z zamiłowaniem uprawia  kameralistykę - występował na światowych estradach z takimi osobowościami jak Christoph Eschenbach, Maxim Vengerov czy Krystian Zimerman, z którym w 2009 roku zagrał serię koncertów uwieńczoną nagraniem płyty dla Deutsche Grammophon. W ciągu ostatnich kilkunastu lat wiolonczelista nawiązał współpracę z większością najwybitniejszych polskich artystów. Wielokrotnie koncertował w trio z Vadimem Brodskim i Waldemarem Malickim (m.in. w Wiedniu i Kopenhadze), a wspólnie z Konstantym Kulką, Krzysztofem Bąkowskim i Krzysztofem Jabłońskim został członkiem Kwintetu Warszawskiego reaktywowanego po dwudziestu latach przez Stefana Kamasę (zespół zdobył niegdyś światową renomę z Władysławem Szpilmanem jako liderem). Wiolonczelista doświadczył również nieco innego wymiaru kameralistyki, koncertując i nagrywając płytę Polanna z Anną Marią Jopek u boku takich gwiazd jak m.in. Gil Goldstein, Gonzalo Rubalcaba czy Krzysztof Herdzin.
Rafał Kwiatkowski prowadzi od 2005 roku działalność pedagogiczną w warszawskim Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina.