3 października 1882 roku urodził się Karol Szymanowski, jeden z najwybitniejszych kompozytorów polskich, patron Filharmonii Krakowskiej od 1962 roku. Z tej okazji delegacja Filharmonii złożyła wiązankę kwiatów na grobie kompozytora w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

Karol Szymanowski urodzony w 1882 w Tymoszówce (na Ukrainie), zmarł w 1937 w Lozannie. Z Krakowem Szymanowski związany przez honorowy doktorat nadany artyście w 1930 oku przez Uniwersytet Jagielloński oraz miejsce wiecznego spoczynku w panteonie wielkich Polaków w krypcie bazyliki OO.Paulinów na Skałce. Za życia kompozytora utwory jego wykonywane były przez najznakomitszych współczesnych (A. Rubinstein, H. Neuhaus, R.Casadesu, P.Kochański, B. Huberman, J. Szigeti, J. Thibaud, G. Fitelberg, P. Monteux, L.Stokowski, W. Mengelberg); lata Ii wojny światowej i późniejsze zauroczenie awangardą wyraźnie osłabiły dynamikę recepcji jego muzyki; obecnie jesteśmy świadkami wręcz niebywałej erupcji jej powszechnego uznania (wręcz odkrywania) w świecie. Rozbrzmiewa ona pod różnymi szerokościami geograficznymi, postępując śladami rozlicznych podróży jakimi Szymanowski – europejczyk, wychowany w środowisku o niezwykle wysokiej kulturze umysłowej i artystycznej, ubarwiał swe w sumie krótkie i naznaczone wieloma trudnościami , a na koniec śmiertelną chorobą życie.

Przemiany myślenia muzycznego K. Szymanowskiego (któremu samotnie przypadła w udziale rola odrodzenia muzyki polskiej zniewolonej latami rozbiorów) spowodowały, że w jego twórczości historycy muzyki zgodnie wydzielają trzy okresy wyraźnie zróżnicowane stylistycznie. Okres początkowy to lata kształtowania się wielkiego talentu twórcy na wzorach Chopina, Skriabina, późnoromantycznego Straussa, literackiego modernizmu. W okresie środkowym (z takimi arcydziełami, jak I Koncert skrzypcowy, III Symfonia, fortepianowe Metopy i Maski, skrzypcowe Mity, liczne cykle pieśniowe) – inspirowanym kulturami orientalnymi i antycznymi – styl Szymanowskiego nabiera cech indywidualnych, uniwersalnych, zarówno w zakresie języka muzycznego, jak i świadomości artystycznej. Najważniejszy dla tradycji polskiej nurt folklorystyczno-narodowy (genialne Stabat Mater, ogniste Harnasie) zaistniał na bazie bezpośrednich kontaktów kompozytora ze sztuką podhala, fascynacją „barbarzyństwem” i niezwykła ekspresją muzyki górali tatrzańskich.

Karol Szymanowskie wywarł znaczący wpływ na dalszy rozwój muzyki polskiej. Jej przyszłość łączył z kierunkiem narodowym, opartym wszakże na najwyższych osiągnięciach muzyki europejskiej. Był autorytetem. Często zabierał głos posługując się piórem. W 1930 pisał m.in.: „…chciałbym dać wyraz najbardziej istotnym mym pragnieniom i poczuciom: oto – by w przyszłości, gdy Duch Polski w atmosferze bezwzględnej , z krwawym trudem odzyskanej Wolności zabrzmi na świat całym mocnym, najbardziej harmonijnym akordem swoistej narodowej kultury, by wówczas nam, muzykom polskim, dane było stwierdzić a dumą i radością, iż w owym idealnym zespole narodowej mocy nie brakło i naszych wysiłków, prac i spełnionych wreszcie marzeń”.

Tworzenie stron - Fabryka Stron Internetowych Sp. z o.o. CMS - FSite