KRAKOWSKA JESIEŃ MUZYCZNA

Agnieszka KAWULA – pianistka, absolwentka Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie fortepianu prof. Ewy Bukojemskiej. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich pracując m.in. z prof. Aleksiejem Orłowieckim, Krzysztofem Jabłońskim, Lee Kum Singiem, Katarzyną Popową – Zydroń, Tamasem Ungarem, Johnem Perry’m, Gyorgym Nadorem, Bruno Canino.
Brała udział w wielu konkursach pianistycznych, zdobywając nagrody i wyróżnienia. W 2005 roku zajęła II miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym „Per aspera ad astra” w Kielcach. W 2006 roku otrzymała wyróżnienie w VI Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim dla Młodych Pianistów w Narvie (Estonia) i III nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym „EPTA” w Krakowie. Stypendystka Prezesa Rady Ministrów i podopieczna Funduszu na Rzecz Dzieci.
Koncertowała w wielu miastach Polski, m.in. na Zamku Królewskim w Niepołomicach, w Busku-Zdroju, na Zamku Królewskim w Warszawie, na Wawelu w Krakowie, a także w Kanadzie podczas warsztatów mistrzowskich Morningside Music Bridge i w Gruzji na festiwalu „Chopin days” w 2008 roku. Ma na swoim koncie dwukrotny udział w audycji radiowej dla Radio Kraków, podczas których nagrywała utwory Fryderyka Chopina: „Chopin i inspiracje” (2010). W 2011 roku dała dwa recitale chopinowskie w Żelazowej Woli w ramach cyklu „Prezentacje”, a w grudniu 2012 roku zagrała recital w Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie w ramach projektu „Młode talenty”. W sierpniu 2013 roku wystąpiła na jednym z koncertów festiwalu „Chopin i jego Europa” (Maraton Chopinowski z okazji 100. rocznicy urodzin profesora Jana Ekiera). Koncertuje również jako kameralistka.

Błażej KOCIUBAN urodzony w 1990 roku w Krakowie, od 2009 roku studiuje na Akademii Muzycznej w Krakowie kontynuując naukę gry na skrzypcach w klasie prof. Piotra Tarcholika. Od 2010 roku jest także studentem mistrzowskiej klasy skrzypiec prof. Zakhara Brona w Zürcher Hochschule der Künste w Szwajcarii.
Laureat wielu pierwszych miejsc w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach skrzypcowych m.in.: VII Konkursie Muzyki XX i XXI wieku w Warszawie (2007), III Ogólnopolskim Konkursie Interpretacji Muzyki Skrzypcowej im. Ireny Dubiskiej w Łodzi (2006), XXX Konkursie Bachowskim im. St. Hajzera w Zielonej Górze (2004), V Ogólnopolskim Konkursie Skrzypcowym Pamięci Aleksandry Januszajtis w Gdańsku (2003), oraz innych nagród w konkursach w Tomaszowie Mazowieckim, w Calgary (Kanada), we Wrocławiu, Legnicy i Poznaniu.
Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Małopolskiej Fundacji Stypendialnej „Sapere Auso”, Fundacji Jolanty i Aleksandra Kwaśniewskich „Porozumienie bez barier” oraz szwajcarskich fundacji „Eppur si Muove Stiftung” oraz „Lyra Stiftung”.
Pracował z wieloma znakomitymi pedagogami m. in. Grigorijem Zhislinem, Ivanem Monighettim, Pablo Marquezem, Jadwigą Kaliszewską, Marcinem Baranowskim, Wiesławem Kwaśnym, Piotrem Palecznym i Sol Gabettą.
Koncertował w Polsce, Szwajcarii, Niemczech i Kanadzie. W 2006 roku, wraz z CEI Youth Orchestra, odbył dwa tournée koncertowe po Europie. Kilkakrotnie występował także z towarzyszeniem orkiestr symfonicznych, m.in. NOSPR w Katowicach oraz Filharmonii Krakowskiej. Często koncertuje także w zespołach kameralnych m.in. w “Trio rodzinnym” wspólnie z rodzeństwem oraz w duecie z pianistą Pawłem Motyczyńskim.

Marta NAGAWIECKA urodzona w 1988 roku, absolwentka Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie dr. Jana Kalinowskiego. Pod okiem ad. Teresy Kamińskiej poszerzała również swoją wiedzę o wykonawstwo muzyki dawnej (wiolonczela barokowa),  a w klasie prof. Danuty Mroczek-Szlezer studiowała grę w zespole kameralnym. Obecnie jest słuchaczem Studiów Podyplomowych w Akademii Muzycznej w Krakowie, w klasie dr. Jana Kalinowskiego.
Na drodze rozwoju muzycznego w ramach warsztatów i kursów miała przyjemność kontaktu z takimi autorytetami jak Grigorij Zhislin, Morten Zeuthen, Peter Buck, Tomasz Strahl, Kazimierz Michalik, Zdzisław Łapiński, Piotr Tarcholik, Glen Wilson, Adam Walaciński, Stanisław Firlej, Jeroen Reuling, Daniel Stabrawa, Altenberg Trio, Marek Moś.
Grała w składach zespołów takich jak m.in. Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, Orkiestra Filharmonii Krakowskiej, Sinfonietta Cracovia, Orkiestra Symfoniczna oraz Kameralna Krakowskiej Akademii Muzycznej (jako koncertmistrz sekcji wiolonczel), CEI YO, CORda Cracovia, czy też w mniejszych zespołach, m.in. w szeregach Krakowskiego Zespołu Kameralnego, zespołu Krakowskiej Opery Kameralnej i Royal Chamber Orchestra. Dzięki zespołom tym miała szansę koncertować pod batutami takich dyrygentów jak Gabriel Chmura, Michał Dworzyński, Zbigniew Graca, Jacek Kasprzyk, Stanisław Krawczyński, Collin Metters, Michał Nesterowicz, Krzysztof Penderecki, Paweł Przytocki, Lior Shambadal, Sergey Stadler, Maciej Tworek.
Brała udział w wielu festiwalach i cyklach koncertów np. Gustav Mahler Festival, Dni Bachowskie, Portrety Kompozytorów, Nowohucka Wiosna Muzyczna, Wawel o Zmierzchu, Cracovia Sacra, Muzyka Zaklęta w Drewnie, Festiwal Muzyki Odnalezionej, grając na wielu europejskich estradach, m.in. w Finlandii, Słowenii, Rosji, Niemczech, Holandii, Francji, Wiednia.

Sergiej Rachmaninow – Trio Elegijne g-moll nr 1
Trio elegijne g-moll powstało w początkowych latach pracy twórczej Rachmaninowa. Napisane zostało w 1892 roku w przeciągu zaledwie trzech dni. Składa się z jednej części, o formie sonatowej z codą Alla marcia funebre. W ekspozycji można wyróżnić  dwanaście segmentów, wyznaczanych czytelnymi zmianami tempa i charakteru. Pierwszy temat, Lento lugubre, do złudzenia przypomina temat główny Tria a-moll op. 50 Piotra Czajkowskiego, kompozytora, który pozostawał dla Rachmaninowa wielkim autorytetem. Natomiast drugi temat o charakterze con anima, eksponowany przez partię skrzypiec, wprowadza w zupełnie inny świat. Późniejsze przeplatanie się tematów stanowi pole walki dla dwóch przeciwstawnych namiętności, a coda w stylu marsza żałobnego, stanowiąca reminiscencję pierwszego tematu, jest jednoznaczną klamrą zamykającą utwór.

Andrzej Panufnik – Trio fortepianowe op. 1
Trio na skrzypce, fortepian i wiolonczelę zostało napisane około roku 1934, jeszcze podczas studiów kompozytora w Konserwatorium Warszawskim. Utwór ten jest przełomowy dla twórczości Panufnika – uznał on go za swoje pierwsze znaczące dzieło, dlatego też postanowił oznaczyć je jako op.1. W trakcie Powstania Warszawskiego rękopisy utworów Panufnika spłonęły, jednak po wojnie zrekonstruował on spośród nich trzy kompozycje, w tym Trio fortepianowe. Młody Panufnik poznawszy najprostsze formy muzyczne postanowił je wykorzystać, dlatego też trio ma budowę trzyczęściową. Pierwsza to forma sonatowa poprzedzona wolnym wstępem, a zakończona codą, utrzymaną w tym samym charakterze. Druga część to Largo napisane w formie trzyczęściowej pieśni, natomiast trzecia część cyklu jest żartobliwym rondem. Utwór kompozytor zadedykował pamięci zmarłej w 1945 roku matki.

Fryderyk Chopin – Trio fortepianowe g-moll op. 8
Napisane wiosną 1829 roku Trio fortepianowe g-moll op. 8, dedykował Antoniemu Radziwiłłowi. Jest to cykl o strukturze sonatowej, zrealizowany w ramach nauki u Józefa Elsnera. Już w pierwszej części odnaleźć można nawiązania do innych kompozytorów m.in. Ludwiga van Beethovena, Franza Schuberta czy Johanna Sebastiana Bacha. Pierwszy liryczny temat, wprowadzony przez wiolonczelę i skrzypce jest rozwinięciem wstępu, ciężko natomiast wyróżnić drugi, gdyż zastępuje go grupa trzech wyrazistych myśli muzycznych. W przetworzeniu olbrzymią rolę odgrywa wirtuozowska partia fortepianu, opracowany jest tutaj pierwszy temat. Popisowa coda wg prof. Mieczysława Tomaszewskiego stanowi „echo muzyki Bacha”. Pogodne z pozoru Scherzo, utrzymane w tonacji G-dur, jest formą stylizowanego menueta. Zmiana tonacji na molową następuje w części wolnej, która wnosi kontrast dramatyczny. Trzecia część, Adagio sostenuto, utrzymana w Es-dur, charakterem przypomina nokturn. Maria Piotrowska zauważa w niej podobieństwo z jedną z sonat Beethovena. Wyraźnie słyszalne są tutaj wszystkie linie melodyczne, z których każda olśniewa słuchacza. Finał utrzymany jest w formie ronda, zaś refren to stylizowany krakowiak, który słyszalny jest także w wirtuozowskiej kodzie utworu.